TO CATCH A THIEF
Dat To Catch a Thief een wat ondergewaardeerde Hitchcock-film zou worden, was eigenlijk te verwachten. Net na het nadrukkelijk artistieke Rear Window was de ongedwongenheid en het lichtvoetige karakter van To Catch a Thief een té fel contrast.
THE TROUBLE WITH HARRY
Ook The Trouble with Harry bewijst het, als perfectionist besteedde Alfred Hitchcock steeds veel aandacht aan de generieken van zijn films. Vaak geeft de generiek de toon van de film aan: het lijnenspel in North by Northwest en Psycho kondigt aan dat de personages opgejaagd en ingesloten zullen worden, is een voorteken van zowel beweging als val. Soms is de generiek ook een muzikale ouverture die het Leitmotiv prijsgeeft: het muziekje en de omhoog rollende gordijnen in Rear Window, het orkest en de cimb alen in The Man Who Knew too Much en de in een duizelingwekkende spiraalbeweging gevatte vrouwenogen in Vertigo.
I CONFESS
De jonge Alfred Hitchcock werd gevormd door een katholieke opvoeding en Jezuïeten onderwijs. De sporen daarvan vinden we in zijn films. Niét in de vorm van mysticisme of puur religieuze filmonderwerpen. Wèl als (christelijke) symboliek, als dramatische onderstroom en als exorcisme van persoonlijke angsten. Slechts tweemaal bleef het katholicisme niet op de achtergrond. Het zouden zijn meest sombere films worden, gepast opgenomen in expressief zwart-wit: I Confess en The Wrong Man.
NOTORIOUS
Van alle liefdesverhalen die Alfred Hitchcock realiseerde, zijn er twee die eruit springen: Vertigo en Notorious. Beide films handelen over het niet-communiceerbare van liefde en verbinden passie met ziekte. Notorious is een schitterend melodrama vermomd als politieke thriller, een verhaal waarin alles draait om loutering en tragische passies.
THE MAN WHO KNEW TOO MUCH
De ene Hitchcock-fan is de andere niet. Sommigen verkiezen de ‘jonge Hitchcock’ en de films uit zijn ‘Engelse periode’. Anderen houden het bij de ‘volwassen Hitchcock’ en de films uit zijn ‘Amerikaanse periode’. Daarom laaien de discussies omtrent de twee versies van The Man Who Knew too Much zo hoog op. Fans van de versie van 1934 (zie deel 7 van ‘The Hitchcock Touch’) hebben een hekel aan de remake van 1956 en verdedigers van deze laatste versie hebben dan weer geen hoge pet op van het origineel.
THE WRONG MAN
I Confess en The Wrong Man hebben heel wat gemeen. Het zijn sombere films, gefilmd in een expressief zwart/wit. Ze vertellen reëel geworden nachtmerries van verlamde mannelijke personages. Ze ensceneren de angst (politie, gerecht), de hoop (voorzienigheid) en het (katholieke) geloof van Alfred Hitchcock. Maar ook: ze werden achteraf door hun maker verloochend. Officieel omwille van ‘denkfouten’. Maar in feite omdat Hitchcock even het masker van de (vr)olijke poppenspeler had laten vallen.
MR. AND MRS. SMITH
In het oeuvre van Alfred Hitchcock lijkt Mr. and Mrs. Smith een bizar buitenbeentje: een ‘screwball comedy‘ die de ‘master of suspense‘ draaide om actrice Carole Lombard, een vriendin van Alma en Alfred Hitchcock, te plezieren. Een film ook waarover de meester zich achteraf zlf tamelijk geringschattend uitliet. Toch is Mr. and Mrs. Smith geen vreemde film of flop. Het is een geslaagde komedie met voor Hitchcock typische humor en thema’s. Net als in de romantische (The Farmer’s Wife, Rich and Strange, To Catch a Thief) en de zwarte (The Trouble with Harry, Family Plot) komedies van Hitchcock draait alles immers om de vorming en desintegratie van man-vrouw relaties door het conflict vertrouwen-wantrouwen.
THE BIRDS
Begin jaren zestig bereikte Alfred Hitchcock, na het commercieel succes van Psycho en de immense bekendheid die hij o.m. dankte aan de TV-reeks Alfred Hitchcock Presents, zowat het hoogtepunt van zijn roem. Toch was de meester zelf ietwat gefrustreerd: hij kreeg maar beperkte artistieke waardering. Hitchcock was immers enkel in de ogen van de aanhangers van de auteurpolitiek een ernstig kunstenaar. Voor heel wat critici vloekte zijn humor en het fundamenteel populaire karakter van zijn cinema met het sérieux dat verbonden werd met kunst met grote K. Met The Birds trachtte Hitchcock twee meesters te dienen: ‘zijn’ publiek én de filmkritiek.
MARNIE
Eind jaren vijftig, begin jaren zestig leek Alfred Hitchcock zijn hoogtepunt bereikt te hebben. Na de sleutelfilm The Wrong Man volgde het unieke kwartet Vertigo – North by Northwest – Psycho – The Birds, films die narratieve originaliteit koppelden aan thematische intensiteit. Achtervolging werd fysieke en geestelijke stalking, emoties en seksualiteit bleken grondig verstoord, obsessieve liefde en dood geraakten verstrengeld. De films werden alsmaar extremer en verontrustender. Met als absoluut hoogtepunt een film die geldt als orgelpunt van deze glorieperiode: Marnie.
TORN CURTAIN
In de jaren zestig leek Alfred Hitchcock achterhaald te worden door zijn eigen thema’s en obsessies. De man die voor de Nouvelle Vague nog een ‘betekeniscineast’ was, werd voor een progressieve generatie cinefielen na het spionage tweeluik Torn Curtain – Topaz een oude reactionair. De val van Hitch werd verbonden met ouderdom, een verslechterende gezondheid en de afwijzing door Tippi Hedren tijdens het draaien van Marnie.