SABOTEUR
Tijdens zijn eerste jaren in Amerika koppelde Alfred Hitchcock aandacht voor de actualiteit (W.O.II) aan een verder perfectioneren van zijn favoriete genres en technieken. Zo realiseerde hij achtervolgingsfilms als Foreign Correspondent en Saboteur, maar ook een psychologisch melodrama als Lifeboat. Films waarin personages ofwel in beweging blijven en ruimtes doorkruisen, ofwel verlamd geraken in een beklemmende microkosmos.
SHADOW OF A DOUBT
In 1943 verraste Alfred Hitchcock het publiek met een donkere en pessimistische film: Shadow of a Doubt. Het zou één van zijn favoriete films blijven. Omwille van de samenwerking met de schrijver Thornton Wilder, die o.m. zorgde voor de vele kleurrijke en zorgvuldig getypeerde nevenpersonages. Maar ook omwille van het donkere wereldbeeld dat hij compromisloos mocht tekenen. Waardoor Shadow of a Doubt Hitchcocks eigen ‘film noir’ werd.
SPELLBOUND
In Suspicion en Shadow of a Doubt verbond Alfred Hitchcock gewelddadige mannelijke ambiguïteit met, verre van onschuldige, vrouwelijke verbeelding. Met de trilogie Spellbound, Notorious en Under Capricorn richtte hij zijn aandacht op de verschillende facetten van de vrouwelijke persoonlijkheid.
THE PARADINE CASE
The Paradine Case was de laatste film die Alfred Hitchcock voor David O. Selznick, die ook het scenario schreef, maakte. Dit rechtbankdrama was een variatie op bekende thema’s van Hitchcock: verliefdheid brengt het individu ten val en veroorzaakt een conflict tussen professionele objectiviteit en persoonlijke betrokkenheid (Downhill, Spellbound, Notorious), een man klampt zich vast aan een droombeeld van een vrouw en wordt blind door zijn verlangens (Rebecca, Vertigo), rechtspraak heeft weinig te maken met waarheid en rechtvaardigheid (The Manxman, Murder).
ROPE
Nadat er met The Paradine Case een definitief einde was gekomen aan zijn samenwerking met producent David O. Selznick, besloot Alfred Hitchcock zijn films zelf te produceren en zo zijn eigen vrijheid te garanderen. Samen met Sidney Bernstein, de Britse eigenaar van een bioscoopketen, stichtte hij Transatlantic Pictures. Hun eerste productie, Rope, was meteen ook de eerste Technicolor film van Hitchcock.
STRANGERS ON A TRAIN
Toen Alfred Hitchcock begin jaren vijftig aan de verfilming van Patricia Highsmiths Strangers on a Train begon, had hij met Under Capricorn en Stage Fright net twee commerciële flops achter de rug. En het project startte andermaal onder geen goed gesternte. Hitchcock en schrijver-scenarist Raymond Chandler konden het absoluut niet met elkaar vinden.
NORTH BY NORTHWEST
North by Northwest is een absurd-komische filmtitel. Schijnbaar betekent de titel niets: er wordt verwezen naar een kompasrichting die niet bestaat en een productiemedewerker kwam enkel met de titelsuggestie omwille van de klank en het mysterieuze karakter.
THE LODGER
Volgens Alfred Hitchcock is hij altijd een Amerikaans regisseur geweest. Ook tijdens zijn Britse periode. Rede daarvoor was zijn interesse voor de Amerikaanse cinema en het feit dat hij het vak leerde in een Britse studio waar Amerikanen de toon aangaven. Toch waren er meer invloeden en groeide de ‘Hitchcock touch’ in de praktijk, met vallen en opstaan. De stomme films van Hitchcock vallen dan ook op door hun, zowel stilistische als thematische, verscheidenheid en ongelijke kwaliteit. Wat niet belet dat er pareltjes tussen zitten: The Lodger, The Ring en The Manxman. En er heel wat elementen opduiken die later herwerkt zullen worden in zijn volbloed Amerikaanse films.
RICH AND STRANGE
Blackmail (1929) ging in productie als een stomme film. Maar halverwege besloot Alfred Hitchcock in te spelen op de populariteit van de geluidsfilm. Scènes werden heropgenomen met gesproken dialogen en bij andere scènes werden geluidseffecten gevoegd. Hitchcock besefte meteen de dramatische mogelijkheden van geluid, maar hield toch vast aan het visueel vertellen van een verhaal en het emotioneel uitdiepen van het beeld. De vroege gesproken films van Alfred Hitchcock waren dan ook vooral een vingeroefening, een poging de mogelijkheden van zowel beeld als geluid optimaal te gebruiken en combineren. Een balanceren als test.
REAR WINDOW
Voor Alfred Hitchcock was Rear Window “de zuiverste uitdrukking van een filmisch idee”. Pure cinema, maar tegelijk ook autoreflexieve cinema. En in dat opzicht vormde deze film uit 1954 zowel voor Hitchcock (als bewijs van zijn vakmanschap en filmisch inzicht) als voor de filmgeschiedenis (waarbij film meer en meer in zijn eigen staart begon te bijten) een mijlpaal.