THE SQUARE
De koele Zweedse provocateur Ruben Östlund (Play, Turist) verdeelde Cannes in 2017 met zijn Gouden Palm The Square. Een briljant gefilmde maar niet echt bijtende satire van de hedendaagse bourgeois samenleving die een jaar later ondanks zijn onevenwichtigheid nog altijd indruk maakt met enkele verontrustende scènes.
Is de Koreaanse Netflix-serie ‘Squid Game’ een hype of een internationaal fenomeen? Dat laatste, want het is opmerkelijk dat Hwang Dong-huyks survivalthriller in volle pandemie mondiaal miljoenen televisiekijkers aanspreekt met een macabere satire die meer is dan escapistisch entertainment. Het lugubere ‘op leven en dood’-spel waar alles om draait, een uitvergroting van kinderspelletjes, legt als metafoor voor een op hol geslagen kapitalistisch systeem de vinger op angst voor een precair bestaan en armoede. ‘Squid Game’ is een absurd bloederig spektakel, tegelijk realistisch én surrealistisch, en een radiografie van de ‘human condition’ in de jaren twintig. Urgente televisie.
Lees meer »
STAR TREK II: THE WRATH OF KHAN
Na het mooie maar emotieloze Star Trek: The Motion Picture (1979) van Robert Wise leek het door Gene Roddenberry bedachte sf-feuilleton de stap van tv naar film niet te kunnen zetten. Zonder veel overtuiging gaf de tv-afdeling van Paramount Nicholas Meyer, een beginnende cineast die zich met Time After Time had laten opmerken, een beperkt budget om een sequel te maken. Star Trek II The Wrath of Khan (1982) lanceerde echter de reeks in de bioscoop en zou achteraf de beste Star Trek-film blijken.
STAR WARS VIII: THE LAST JEDI
December, ‘Star Wars’ maand. Om de 4 miljard dollar te rentabiliseren die het in 2012 betaalde om Lucasfilm over te nemen wil Disney jaarlijks de kassa doen rinkelen met afleveringen of afgeleiden van de in 1977 gestarte saga. Na ‘Star Wars VII: The Force Awakens ‘(2015) en ‘Rogue One: A Star Wars Story’ (2016) is er nu ‘Star Wars VIII: The Last Jedi’. En de retro-industrie zal verder nog ‘Solo: A Star Wars Story’ (2018) en ‘Star Wars: Episode IX’ (2019) uitspuwen. Rian Johnson tekent voor een space opera over de prijs van geweld en heroïsme.
Toen State of Grace in 1990 quasi gelijktijdig met Martin Scorsese’s GoodFellas uitkwam flopte het nochtans door het ijzersterke duo Sean Penn – Gary Oldman gedragen Ierse gangsterdrama. Net nu Amerika’s grootste levende regisseur zijn epos The Irishman kort op de bioscoopschermen tovert krijgt Phil Joanou’s miskende misdaadfilm een herkansing dankzij Blu-ray.
Lees meer »
THE STORY OF FILM
De grote massa van bioscoopbezoekers heeft een broertje dood aan verveling. De filmindustrie produceert daarom films waarbij geen tijd wordt gelaten aan de consument om zich van een relatie tussen hem en wat hij ziet bewust te worden. Tussen het moment dat toeschouwers van het Lumière filmpje over een trein die in het station arriveert (L’arrivée d’un train à La Ciotat) gillend het zaaltje uitliepen, omdat ze vreesden te worden verpletterd door het gevaarte dat op hen afkwam, en de apathie van het hedendaagse publiek bij de meest gewelddadige films en bij holle 3D-films die hen terugvoeren naar film-als-kermisattractie, is amper 120 jaar verlopen. Nog nooit heeft een medium zo snel zijn mogelijkheden opgebruikt als bij film het geval is.
Als finalist van de door het Europese parlement uitgereikte LUX prijs, gewonnen door het Ijslandse Woman at War, zal Styx door alle Europarlementsleden én door heel wat burgers uit verschillende landen gezien worden. Positief want met dit sober realistisch gefilmde maar moreel geladen avontuur van een solozeilster levert de Oostenrijkse filmmaker Wolfgang Fischer commentaar op de westerse onverschilligheid tegenover vluchtelingen. “Geld is internationaal, data zijn internationaal maar mensen zijn dat niet,” zegt Fischer, “dat is vreemd.”
Lees meer »
Met Styx, het sober realistisch gefilmde maar moreel geladen avontuur van een solozeilster, levert de Oostenrijkse filmmaker Wolfgang Fischer een stevig commentaar op de westerse onverschilligheid tegenover vluchtelingen.
Lees meer »
“Ik zie Sunset als een soort waarschuwing over hoe blind we kunnen zijn voor onze eigen duistere kant” zegt László Nemes. Na WO II en het Auschwitz Sonderkommando in zijn baanbrekende debuutfilm Son of Saul gaat hij verder terug naar het begin van de twintigste eeuw om te peilen naar de roots van het kwaad en de hedendaagse turbulentie.
Lees meer »
SUNSET SONG: Terence Davies
Verbetenheid loont want na achttien jaar heeft Terence Davies eindelijk zijn adaptatie van het door de Schotse auteur Lewis Grassic Gibbon geschreven Sunset Song kunnen maken. Een film over lijden en vergiffenis.