“In 2011 besloot ik dat ik een film zou schrijven,” vertelt cultmuzikant Boots Riley, “David Cross en Patton Oswalt lazen het en zeiden: ‘Je mag onze namen gebruiken’. Dat hielp om te zorgen dat mensen het lazen. Toen ging ik naar het Writers Lab van Sundance waar alle meesters met elkaar discussieerden over wat ik met het script moest doen. Toen wist ik dat niemand wist wat hij deed. We proberen het allemaal gewoon uit te zoeken.” Sorry to Bother You is een heel leuk en geslaagd experiment.
Drie jaar na de mokerslag I, Daniel Blake maakt de ondertussen 83-jarige regisseur van de arbeidersklasse Ken Loach opnieuw een van zijn beste en meest urgente films. Sorry We Missed You is een genadeloze afrekening met het gig-tijdperk, een even scherpe als menselijke kroniek die een familie portretteert die door technologisch gedreven flexibilisering in de armoede wordt gedreven. We spraken tijdens Film Fest Gent met hoofdacteurs Kris Hitchen en Debbie Honeywood over een wereld die uit de haak is en een filmmaker die gedrevenheid aan engagement blijft koppelen.
Ruim een halve eeuw na zijn debuut staat de Britse televisiemaker en filmregisseur Ken Loach meer dan ooit voor urgente cinema. Na I, Daniel Blake fileert de cineast van het strijdvaardige sociaal realisme nu ook met de familiekroniek Sorry We Missed You stijlvol en scherp de nieuwe armoede. ‘Rooie Ken’ verdient beter dan het imago van didactisch dogmaticus.
“Ik schreef Southland Tales om me te genezen van een depressie,” zei Richard Kelly in mei ‘06, “ik wou een zwarte komedie maken over Los Angeles en het einde van de wereld”. De ontvangst in Cannes was zo catastrofaal dat het resultaat bijna een nieuwe depressie en het einde van een carrière was. Bijna vier jaar later, nà de release van het onderschatte The Box, gaat de film bij ons in première op dvd.
“Kelly a fait boum et les sourds du Festival n’ont rien entendu” fulmineerde Libération – de enige positieve persstem tussen de vele dailies – over de terecht geanticipeerde en onterecht neergehaalde opvolger van culthit Donnie Darko.
“Een pater familias die een familiemaaltijd afsluit met een lied is mij erg vertrouwd,” zegt André Téchiné, “het is geen ‘Souvenir d’en France‘ maar een ‘Souvenir d’enfant‘.” Twintig jaar voor Les roseaux sauvages terugkeerde naar Zuidwest Frankrijk en zijn jeugdherinneringen draaide Téchiné er Souvenirs d’en France, een familiedrama gedrenkt in het verlangen weg te trekken.
Paul Verhoevens bij zijn release in 1980 erg controversiële Spetters verwierf met de jaren een cultstatus. Niet omwille van zijn uitzonderlijke artistieke kwaliteiten. Wie de gerestaureerde en met verwijderde beelden aangevulde versie van de film op dvd bekijkt ontdekt niet meteen het sterkste werk van de maker van o.m. Keetje Tippel, Turks Fruit, Soldaat van Oranje, De Vierde Man, Total Recall, Showgirls, Hollow Man en Zwartboek. Ook al werd het voor Verhoeven, net als voor acteurs Rutger Hauer en Jeroen Krabbé, een springplank naar Hollywood.
De aankondiging dat Sam Raimi van de in 1962 door Steve Ditko en Stan Lee gecreëerde stripfiguur Spider-Man een filmheld zou maken, deed nogal wat wenkbrauwen fronsen. Ook al toverde het de carrière van de filmer om tot een typisch Amerikaans succesverhaal: van low budget horror (The Evil Dead) tot big budget fantasy (Spider-Man).
Na een overdosis overbodige reboots, mislukte episodes van uitgemolken franchises en inspiratieloze stripverfilmingen zaten we niet echt te wachten op een nieuw Spider-Man avontuur. Marvel Studios is immers geen garantie voor kwaliteit. Maar, verrassing, Jon Watts toverde de superheld om in een proletarische en aan sociale media verslaafde adolescent waardoor Spider-Man: Homecoming een eerder geslaagde tienerkomedie is geworden.
Na het fenomenaal succes van The Sixth Sense eind jaren ’90 leek de meester van de plot twist M. Night Shyamalan voorbestemd om de Amerikaanse cineast van het nieuwe millennium te worden. Maar het ging pijlsnel bergaf met Shyamalan die de commerciële flops opstapelde en door de critici steevast werd afgeslacht. Na de release van Lady in the Water was hij zonder meer Hollywoods meest omstreden filmmaker en na het After Earth debacle werd hij persona non grata. Shymalan vocht terug met de lowbudget horrorfilm The Visit. Een andere ‘kleine’ indie later, de bizarre psychologische kidnappingsthriller Split, is hij weer terug van weggeweest.
