Nog nooit vertolkte Leonardo DiCaprio zo’n walgelijk figuur: een narcistische, hebzuchtige en decadente trader die in zijn extreem hedonisme de wereld ziet als een consumptiegoed. Jordan Belfort is The Wolf of Wall Street, een sociopaat wiens losbandig leven symbool staat voor ’the American way’. Martin Scorsese’s moderne gangster is een beurszwendelaar die de verdorvenheid van het kapitalisme en het failliet van een beschaving illustreert.
Quentin Tarantino cultiveert zijn imago van mega-cinefiel door te benadrukken dat hij de wereld leerde kennen via de films die hij in de videotheek ontdekte. In de documentaire The Wolfpack maken we kennis met de gebroeders Angulo, zes jonge mannen die gekleed lopen zoals de personages in Tarantino’s Reservoir Dogs.
“Director of emotion”, zo omschreef Time de regisseur van retro-melodrama’s als Far From Heaven, Mildred Pierce, Carol en het op een boek van Hugo-auteur Brian Selznick gebaseerde Wonderstruck. Voor Todd Haynes zijn die emoties verstrengeld met dromen en obsessies. Cinema is “emotion in motion”, een plek waar je het leven ontvlucht én terugvindt.
Veranderen om beter zichzelf te blijven. Dat doet Far from Heaven en I’m Not There regisseur Todd Haynes met Wonderstruck. Dat dit emotionele verhaal over verbeelding in het verleden speelt is vertrouwd. Maar zijn adaptatie van Brian Selznicks graphic novel is een ‘kinderfilm’ en dat is nieuw voor Haynes. Toch werd het geen kinderachtige film.
Is Wonder Wheel de laatste Woody Allen film die de zalen haalde? Best mogelijk nu de 82-jarige filmmaker opnieuw onder vuur ligt omwille van misbruikbeschuldigingen, een boycotactie hem uit Hollywood dreigt te verbannen en Amazon twijfelt over de release van A Rainy Day in New York. Het zou, met Allens donkerste drama ooit, een ‘passende’ exit zijn.
De verwachtingen waren hooggespannen nadat Amerikaanse critici de loftrompet bovenhaalden voor ‘Wonder Woman’ en Patty Jenkins’ comic-verfilming omschreven als “een verbazingwekkende door een vrouw gedreven en geregisseerde superheld film” en “een sterke ‘female power’ fantasie.” Met een ‘love trumps hate’ boodschap. Dat deze zomerblockbuster zich richt op vrouwen is uitzonderlijk maar maakt de protagoniste echter nog geen feministe in vermomming. Helaas lijkt Amazone Diana Prince vaak eerder een gecamoufleerd product van mannelijke fantasie.
Wonder Woman 1984: De lasso als moreel wapen in een macho universum.
Omdat multiplexen en IMAX schermen door COVID onbereikbaar werden verlegden de filmische superhelden en superheldinnen hun speelterrein naar digitale platformen. Twee quasi gelijktijdig uitgebrachte blockbusters uit het DC Comics universum, het geanticipeerde ‘Wonder Woman 1984’ en het gehypet ‘Zack Snyder’s Justice League’, gingen daarbij andere richtingen uit. Patty Jenkins surft op de tijdsgeest met een feministische heldin terwijl Zack Snyder diezelfde wondervrouw weg drumt in zijn op-aanvraag-van-de-fans gereanimeerd viriel ‘Justice League’ epos. Het illustreert hoe het genre en filmmakers worstelen met de gender problematiek én de ambiguïteit van superhelden en superheldinnen.
“We zagen Woodstock als een ‘ervaringsfilm’” stelt Michael Wadleigh, “een substituutervaring voor zij die er waren en zij die er niet waren”. De regisseur verwijst naar het ondertussen legendarische drie dagen durende muziekfestival dat tijdens de ‘Summer of Love’ van 1969 zo’n 500.000 hippies in een roes bracht. Mede dankzij de documentaire, en de driedubbele LP, groeiden de “3 days of peace & music” uit tot een socio-cultureel ijkpunt. 45 jaar en een director’s cut later is Woodstock dé muzikale cultklassieker bij uitstek.
Cinema kan collectieve trauma’s helpen genezen. Daarvoor is het nooit “te vroeg”. United 93 scoorde niet aan de box-office omdat het geen ‘feel good’ film met ‘happy end’ was. In tegenstelling tot Oliver Stone’s World Trade Center. De tweede grote 9/11-film wil een helend heldendicht zijn. Mét Hollywoodsterren.
“Om te overleven moet je in beweging blijven,” murmelt VN-onderzoeker Gerry Lane in volle actie en regisseur Marc Forster (Monster’s Ball, The Kite Runner, Quantum of Solace) volgt die goede raad in de hoop zo de gaten in de plot, de beperkte karakterschets en het ridicule slot te verbergen. Alhoewel Forster daar niet helemaal in slaagt is deze blockbuster toch niet de miskleun geworden die negatieve geruchten (ruzie tussen de regisseur en producent-acteur Brad Pitt, uit de hand gelopen budget, in extremis herwerkt einde) lieten vermoeden. De in sneltreinvaart voorbijdenderende massa-actiescènes sluiten perfect aan bij het idee van een explosieve, onstuitbare globale pandemie en zorgen ervoor dat het expositie-gedeelte van World War Z werkt.
