Wonder Woman 1984 & Zack Snyder’s Justice League: Superheldinnen versus macho halfgoden

apr 29, 2021   //   by Ivo De Kock   //   actueel, Algemeen, comics, dvd, film, genre, regisseur, thema  //  No Comments
Wonder Woman 1984: De lasso als moreel wapen in een macho universum.

Omdat multiplexen en IMAX schermen door COVID onbereikbaar werden verlegden de filmische superhelden en superheldinnen hun speelterrein naar digitale platformen. Twee quasi gelijktijdig uitgebrachte blockbusters uit het DC Comics universum, het geanticipeerde ‘Wonder Woman 1984’ en het gehypet ‘Zack Snyder’s Justice League’, gingen daarbij andere richtingen uit. Patty Jenkins surft op de tijdsgeest met een feministische heldin terwijl Zack Snyder diezelfde wondervrouw weg drumt in zijn op-aanvraag-van-de-fans gereanimeerd viriel ‘Justice League’ epos. Het illustreert hoe het genre en filmmakers worstelen met de gender problematiek én de ambiguïteit van superhelden en superheldinnen.

Superhelden groeiden uit tot een populair aspect van de hedendaagse entertainment cultuur. Batman, Superman, Wonder Woman, The Flash, Aquaman, Cyborg, Iron Man, Captain America, Hulk, Spider-Man e.v.a. werden – alleen of in groep (team ‘Justice League’ of team ‘Avengers’) – moderne iconen. Net zoals strips versmelten comic book superhelden films – die draaien rond heroïsche personages met buitengewone krachten – sciencefiction en surrealisme, fantasie en wetenschap in een visueel fantasme waarin menselijke goden worstelen met het concept van de maakbare wereld.

Zack Snyder’s Justice League: It’s a man’s world.

Crisissen krijgen geen vat op filmsuperhelden. In tegendeel, na 9/11 kreeg het genre omwille van zijn louterend karakter een extra boost en COVID kan de opmars van de superhelden en superheldinnen niet stuiten. Tenet kreeg symboolwaarde omdat Christopher Nolans dystopische blockbuster rechtop bleef voor de bioscopen maar Wonder Woman 1984 (2020, met een release die almaar verschoven werd en uiteindelijk online plaats vond) was de meest geanticipeerde film van het Corona-jaar terwijl het onder impuls van (door de Justice League van 2017 zwaar ontgoochelde) fans gereconstrueerde Zack Snyder’s Justice League (2021) zich ontpopte tot dé hype van het video on demand gebeuren.

Sprookjes voor volwassenen

Volgens de peetvader van de superhelden, stripauteur Stan Lee, zijn “mensen gefascineerd door superhelden omdat we als kind allemaal houden van sprookjes, van verhalen met personages die ‘super’ zijn op een of andere wijze; reuzen, heksen, magiërs, figuren die bigger than life zijn. Als volwassenen lezen we geen sprookjes meer maar blijven we gefascineerd door verhalen van mensen die krachtiger en kleurrijker zijn dan wij. Superhelden verhalen zijn sprookjes voor volwassenen.”

Wonder Woman 1984: Male vs. Female Gaze.

Globalisering zorgde ervoor dat de door Lee & co ontwikkelde Amerikaanse iconen evolueerden tot universele mythische superhelden. De franchise blockbusters getekend Marvel Studios en DC Entertainment dompelden dankzij CGI technologie wereldwijd kijkers in herkenbare, tegelijk realistische en ‘fantastische’, werelden. Een op superhelden films toegepaste McDonald’s recept levert een universum op waarin alles verbonden is en identiek lijkt. Oogsnoepjes met een vertrouwde look, kijkervaringen met een hoog fun-gehalte. Het aanvankelijk in jeugdige onschuld gedrenkt nostalgisch vertier van o.m. Superman (1978), Flash Gordon (1980), Swamp Thing (1982), The Toxic Avenger (1984) en The Rocketeer (1991) verdwijnt echter langzaam. De donkere kant van de superheld en een noir sfeer komt aan de oppervlakte en fysieke actie wint aan belang.

Een somber universum

Tim Burton start een trend door in Batman (1989) op stevige actie, volwassen thema’s en morele angstgevoelens te focussen. Aangevuld met een portie zwarte humor. Sam Raimi mixt in Dark Man (1990) melodrama met noir sfeer en Alex Proyas maakt van The Crow (1994) een gitzwarte surrealistische opera. De toon is gezet. Wanneer Joel Schumacher zijn ‘caped crusader‘ in Batman Forever (1995) en vooral Batman & Robin (1997) in een hippie kitsch universum plaatst wordt hij net niet met pek en veren uit Hollywood verjaagd. Christopher Nolan scoort wanneer hij met Batman Begins (2005) de superheld terug de sombere richting uitstuurt door de notie van gerechtigheid, die zijn superheld zo ambigu maakt, te verbinden met diens jeugdtrauma. In The Dark Knight (2008) verstrengelt hij tegenstrijdige impulsen. De drang om te vernietigen gaat samen met angst voor chaos. Terwijl de superheld ergens tussen een goddelijk wezen en een onvolkomen mens zweeft. Met ambigue impulsen en een vaak fysiek vertaalde ‘(super)kracht’.

The Dark Knight: Donkere held in een sombere wereld.

Zowel DC Comics als Marvel trekken die lijn door wanneer ze hun ‘Universe’ uitbouwen. Niet toevallig is het machismo gehalte hoog en wordt er geflirt met nihilisme in de superheldenfilms van de 21ste eeuw. Met Unbreakable (2000), Hellboy (2004), V for Vendetta (2006), Iron Man (2008), Watchmen (2009), Doctor Strange (2016), Logan (2017) en Spiderman: Into the Spiderverse (2018) als mijlpalen. Tegelijk worden samenhorigheid en teamwork op de agenda geplaatst. Eenheid (van krachten) levert macht op in X-Men (2000), Guardians of the Galaxy (2014), Suicide Squad (2016), Thor: Ragnarok (2017), Black Panther (2018) en Avengers: Infinity War (2018) waar superhelden hun superkrachten bundelen om het kwaad te stuiten en de Apocalyps te verhinderen.

Niets nieuw onder de zon want DC Comics creëerde reeds in 1939 met Batman, Superman, Wonder Woman, The Flash, Aquaman en Cyborg een team voor het pantheon. Met in het achterhoofd een commercieel doel (stripverkoopcijfers opkrikken) dat ook de motivatie is bij het universum waar o.m. Justice League (2017) en Zack Snyder’s Justice League (2021) aan timmeren. Samen met Wonder Woman (2017) en Wonder Woman 1984 (2020). Het ‘Superhero Cinematic Universe’ blijft fans bekoren. Ook online, met dank aan een ondertussen uitgebreide collectie films en series.

Wonder Woman: Een Amazone opgegroeid in een matriarchale samenleving.

De spektakelwereld

Immersieve verhalen en immersieve ervaringen zijn de nieuwe hype. In amusement gecamoufleerd als kunst (de Brusselse Klimt expo is een schrijnend voorbeeld), maar zeker in het entertainment dat Marvel én DC serveren als een virtuele rollercoaster trip door het superhelden universum. Die onderdompeling in de spektakelwereld van superhelden/heldinnen loopt via indrukken en emoties maar houdt de multiculturele samenleving tegelijk een spiegel voor waarin we diversiteit, discriminatie, tegenstellingen en spanningen zien. Zij het voorzichtig en met vertraging. Met vallen en opstaan ook. Individuele avonturen (Spider-Man, Black Panther, Wonder Woman) snijden empowerment aan maar groepsmissies (Avengers, Suicide Squad, Justice League) zitten in de houdgreep van macho geweld. Niet toevallig kleurt het ‘eigen’ verhaal van Diana Prince aka Wonder Woman veel feministischer dan haar belevenissen als teamlid.

De Amerikaanse psycholoog William Moulton Marston creëerde overigens in 1941 dit personage juist om het ultragewelddadige imago van de comics bij te sturen. Voor hem was de superheldin een ambassadrice van vrouwelijkheid en tegenstandster van ongelijkheid. Wonder Woman stond in zijn door het feminisme beïnvloede visie symbool voor “een nieuw soort vrouw dat de wereld zou moeten regeren.” Het oorsprongsverhaal dat cineaste Patty Jenkins vertelt in Wonder Woman bouwt voort op de overtuiging van de 19de eeuwse suffragettes dat er een Griekse of Amazone mythe bestaat die draait rond een matriarchale samenleving waar vrouwelijke suprematie eeuwenlang een realiteit was. Toch kan Jenkins niet verhinderen dat de schaduw van  testosteron-geladen macho fantasieën over haar superheldin hangt.

Wonder Woman 1984: De smile en de superkrachten.

Feministische superheldin

De Oscarbekroning van Chloé Zhao met Nomadland geeft aan dat vrouwelijke filmmakers eindelijk op meer waardering kunnen rekenen in Hollywood. Net als het feit dat er minder nadruk wordt gelegd op het feit dat Patty Jenkins na Wonder Woman nu ook Wonder Woman 1984 draaide. Of er een kantelpunt bereikt is blijft echter de vraag. En een superheldin als protagonist biedt nog altijd geen garantie op feministische cinema. In Wonder Woman blijven de Amazones op de achtergrond, drukt ‘geliefde’ Steve Trevor zijn stempel op de plot en loopt de superheldin wat te vaak verdwaasd rond om het etiket van sterke, rebelse vrouw te kunnen claimen.

Er stond een rem op het vermogen van de empowerde superheldin maar anderzijds zorgde Wonder Woman voor een fris geluid in het sombere en mannelijke DC Extended Universe. Toen Diana Prince haar speelfilmdebuut maakte in Batman vs Superman: Dawn of Justice (2016) bleek dat ook in het universum van de superhelden het glazen plafond moeilijk doordringbaar is. Als nevenpersonage stond Wonder Woman volledig in dienst van de macho’s Batman en Superman. In die zin zette Wonder Woman, een mix van oorlogsdrama en avonturenfilm, toch wel een stap vooruit. Het verhaal draait immers rond de Amazone die staat te popelen om met haar superkrachten Het Kwaad te bekampen. Vastberaden, energiek en vindingrijk.

Wonder Woman 1984: Leven, liefde en rouw.

De magische wenssteen

Daar waar Wonder Woman nog een statement (een superheldin hoeft niet onder te doen voor een superheld) wou maken en zwaar inzette op ernst (met een stripheldin op een reëel slagveld), kiest Wonder Woman 1984 voor satire en campy humor. Het jaar 1984 verwijst niet naar een Orwell metafoor en evenmin naar het narcistische, hebzuchtige Reagan-tijdperk, maar eerder naar de camp stijl van de drie satirische Superman films uit die periode geregisseerd door de twee Richards: Donner en Lester. Het levert, in de lijn van Thor: Ragnarok (2017), een flirt op met hilarische dwaasheid (wanneer jaren 80-outfits de revue passeren of een vuilbak als moderne kunst gezien wordt) en absurde momenten (vuurwerk wanneer Diana en Steve met een onzichtbare jet vliegen).

De satire is tegelijk ook een liefdesfilm. Diana (Gal Gadot) blijkt anno 1984 in Washington te werken als museumbediende maar vooral nog altijd te rouwen om het verlies van Steve Trevor (Chris Pine), de piloot die zich opofferde in de strijd tegen de Duitsers en de Griekse oorlogsgod Ares tijdens W.O.I in Wonder Woman. Ze botst op karikaturale slechteriken: de stuntelige collega Barbara Minerva  (Kristin Wiig) die transformeert in de jaloerse superschurkin Cheeta en de vrolijk zijn zoontje verwaarlozende zakenman-oplichter Maxwell Lord (Pedro Pascal). Met de humor verdwijnt het drama wat uit de strijd maar de MacGuffin van dienst, een magische wenssteen die iedereen wil bemachtigen, levert wel een fijn idee op. Daar waar de slechteriken streven naar geld en macht, gebruikt Diana de steen om haar geliefde te doen herrijzen en in leven te houden.

Wonder Woman 1984: Kinetische energie en empathie.

De lasso van de waarheid

Deze comeback versterkt de empowerment van Wonder Woman die ditmaal fungeert als gids voor Steve (de rollen zijn dus omgekeerd) en laat Patty Jenkins toe om gevoelens van rouw, verlies en liefde te laten opborrelen. De belangrijkste strijd vindt dan ook plaats in de superheldin zelf. Om Steve in leven te houden moet Wonder Woman haar supermachten laten afbrokkelen. Maar door het verlies van die krachten kan ze wereld niet meer behoeden van rampspoed. Waardoor ze meteen ook haar persoonlijkheid, de roeping verankerd in haar DNA, kwijtspeelt. Hier legt Wonder Woman 1984 de vinger op de tragiek van de superheldin. Als super weet ze haar eigen menselijk lijden te verzachten maar door die menselijke emoties kan ze de gemeenschap niet langer redden. Wonder Woman kan enkel lijden en verliezen, een offer brengen voor de gemeenschap wat haar lichte troost oplevert. Plus de status van halfgodin.

In haar strijd tegen machtswellustelingen, bedriegers en leugenaars hanteert Wonder Woman de ‘lasso van de waarheid’. Die lasso is geen dodelijk wapen, het is zelfs amper een wapen maar eerder een moreel instrument. Met dat instrument dwingt de superheldin de waarheid af en stuurt ze de werkelijkheid bij. Dat gebeurt niet met brutaal, sadistisch geweld maar via een gracieus ballet. Diana danst, haar lasso maakt sierlijke bogen en op die manier blokkeert ze wapens, stopt ze kogels en buigt ze het traject van voertuigen af. Tegenstanders worden niet gedood maar uitgeschakeld, vernietiging maakt geen slachtoffers. Wonder Woman schrapt het gelijkheidsteken tussen winnen en doden. Ze wordt niet gedreven door woede, wraak en walging maar door waarheid en waardigheid. De superheldin als morele heldin.

Zack Snyder’s Justice League: De donkere kant van het superhelden universum.

#ReleaseTheSnyderCut

Een ‘Director’s Cut’, verwijzend naar een alternatieve (vaak langere) versie van een film die de voorkeur wegdraagt van de regisseur, was lang een marketing truc om meer Blu-rays en dvd’s te slijten. Tot Zack Snyder’s Justice League. De regisseur van kinetische macho fantasieën zoals 300 (2006), Watchmen (2009), Sucker Punch (2011), Man of Steel (2013), Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) en Army of the Dead (2021) polariseert en heeft sterke tegenstanders en even passionele fans. Die laatsten gebruikten de sociale media om onder de hashtag #ReleaseTheSnyderCut een campagne te lanceren om Snyders versie van zijn passieproject Justice League af te dwingen. Met succes want Warner trok 70 miljoen uit om een film die reeds was afgewerkt en gereleased in 2017 te herwerken. Resultaat is een 4 uur durend epos en dé streaming hype van 2021: Zack Snyder’s Justice League.

Wat vooraf ging was een klassiek Hollywoodverhaal van ‘creatieve meningsverschillen’. De Justice League die vier jaar geleden de bioscoop haalde was een soort monster van Frankenstein, een botsing van twee visies die leidde tot een chaotische, zielloze film. De donkere kijk van Snyder op het superhelden genre werd verwaterd door de nieuwe scènes en alternatieve montage van Avengers regisseur Joss Whedon. Die werd aangetrokken om de prent meer in lijn te brengen met het DC superhelden. Snyder trok zit terug omdat hij op dat moment worstelde met een persoonlijke tragedie (de dood van zijn dochter). “Ik had de moed niet om te vechten voor Justice League, aangezien ik thuis al een veel zwaardere en belangrijkere strijd leverde,” vertelde Snyder onlangs, “dus koos ik voor mijn familie.”

Zack Snyder’s Justice League: Steppenwolf en de drie moederdozen.

Zijn naam bleef vermeld als regisseur maar toen de film kritisch en commercieel flopte begon online het idee te leven dat een meesterwerk in een kluis belandde omdat de studio bang was voor Snyders filosofische boodschap. Nogal paranoïde en niet correct maar Warner zag gratis promotie en bood Snyder de kans om alsnog zijn cut te maken. Dat werd een lange, in de slotgeneriek aan Snyders dochter Autumn opgedragen, film. “Beschouw het als The Irishman met meer actie of The Godfather met superhelden,” stelt de regisseur, “ik vind het ook perfect dat mijn versie niet in de cinema komt: aangezien de film in zes hoofdstukken is ingedeeld, kun je nu makkelijk naar eigen goeddunken de pauzeknop indrukken voor een toiletbezoek of een snack.”

Wagneriaanse opera

Zack Snyder’s Justice League is een monumentale superheldenopera geworden, een gestileerd epos, maar het blijft ook een ijdelheidsproject, een visioen op maat van Zack Snyders donkere en narcistische wereldvisie. Een somber, apocalyptisch heldendicht waarin halfgoden Batman (Ben Affleck), Wonder Woman (Gal Gadot), Aquaman (Jason Momoa), The Flash (Ezra Miller), Cyborg (Ray Fisher) en Superman (Henry Cavill) botsen met duivelse figuren als Steppenwolf (Ciaran Hinds) en Darkseid (Ray Porter) die door drie ‘moederdozen’ samen te brengen de wereld willen vernietigen. Snyders stijl is zelf-feliciterend, de hand van de auteur is overduidelijk in elke scène, in ieder shot.

Zack Snyder’s Justice League: Flitsende actie in slowmotion.

Daarbij benadrukt de filmmaker hoe mooi zijn beelden ogen. Wanneer Aquaman in een woeste zee verdwijnt (en we luisteren naar ‘There is a King’) lijken we naar een schilderij te kijken. En wanneer The Flash, de jonge mannelijke held die sneller gaat dan het licht en de tijd, een vrouwelijk slachtoffer van een auto-ongeval redt wordt die actie in slowmotion uitgesmeerd en muzikaal geaccentueerd met ‘Song to the Siren’. Een knoert van een vervreemdingseffect dat respect afdwingt (omwille van het lef van de cineast maar ook omwille van de nauwelijks verholen, persoonlijke, bespiegeling over het verlangen om verlies en de dood te plaatsen) maar ook flirt met het ridicule. Zo vliegen hotdogs op 2001: A Space Odyssey-achtige wijze in het rond en steekt The Flash er een in zijn zak om later aan een hond te geven.

“Waarom liet je je zussen in de steek voor deze wezens,” zegt Steppenwolf tegen Amazone Wonder Woman verwijzend naar het mannelijke team superhelden, “terwijl je hen had kunnen beschermen.” Een verwijt van egoïsme dat leidt tot woede en een gewelddadige reactie van de superheldin. Diana Prince staat in Zack Snyder’s Justice League ver af van de soepele, vreugdevolle Amazone van Patty Jenkins. Bij Snyder is ze verbeten, emotieloos en even brutaal als de andere macho superhelden. Wonder Woman is geen acrobate maar een genadeloze gevechtsmachine. No guts, no glory. Vergeet de lasso als moreel wapen, vernietigingen bekamp je met destructie. Het verschil is groot tussen de speelse camp van Wonder Woman 1984 en de sombere, zwaarwichtige Wagneriaanse operastijl van Zack Snyder’s Justice League. Bovendien is de superheldin hier een nevenpersonage (Lois Lane en Queen Hippolyta komen er nog bekaaider af, zij blijven decorstukken).

Zack Snyder’s Justice League: Stevige ‘mannelijke’ actie.

Empathie vs nihilisme

Zack Snyder combineert pessimisme en pathos in een poging ‘realisme’ te injecteren in het superhelden universum. Zijn realisme is echter ideologisch gekleurd en levert een macho fantasie op die verstrengeld is met een male gaze. Een mannelijke blik die aangeeft dat mannen centraal staan, onschuld een illusie blijft en egoïsme de motor van elke actie is. Wraak- en woedegevoelens, hebzucht en machtswellust, haat en walging overheersen en maken in Snyders ogen de half-goddelijke superhelden menselijk. “We live in a society, where honor is a distant memory,” laat hij Joker zeggen en zijn team supers bewijzen.

Al jaren loopt Snyder rond met het idee van ‘The Fountainhead’ van Ayn Rand te verfilmen en hier een daar wordt gewezen op een parallel tussen Rands verhaal van een architect die vecht om zijn artistieke integriteit te bewaren en de strijd die de cineast leverde voor zijn ‘cut’. Er is echter nog een link met Rand, met name diens visie dat de mens enkel gedreven wordt door eigenbelang waardoor altruïsme en empathie ‘vreemde’ begrippen worden. Helden en superhelden zijn bij Snyder dan ook steevast egoïsten, narcistische geweldenaars die enkel aan het eigen overleven denken. Door altruïsme uit beeld te weren haalt Snyder het basisprincipe van het superheldendom – speciale machten moeten  gebruikt worden om de mensheid te helpen – onderuit. Een superheld(in) heeft geen verantwoordelijkheid en ook nul verantwoordelijkheidsgevoel. Laat staan moreel besef en idealisme. Kortom, cynisme en nihilisme troef.

Zack Snyder’s Justice League: Emotiearme tragiek.

Speels vs duister

Het heroïsme van superhelden is volgens Snyder niet realistisch en speelt in een droomwereld. Wat klopt, superheldenfilms zijn geen documentaire weerspiegeling van de werkelijkheid maar fantasieën die (kunnen) doen dromen van een wereld waarin altruïsme, solidariteit, samenwerking en idealisme de dienst uit maken. Naïef? Misschien. Positief? Zeker. Het universum dat Snyder oproept is overigens ook niet ‘de echte wereld’ maar de wereld zoals de regisseur die ziet. Een donkere wereld waar niemand echt geeft om iemand. Dat gebrek aan empathie kleurt Zack Snyder’s Justice League. Waardoor we ondanks de langere speelduur, de extra verhaallijnen en de toegevoegde achtergrond informatie nooit echt geven om deze emotiearme superhelden. Iconische personages worden herleid tot fascistoïde actiefiguurtjes in deze dystopische nachtmerrie.

Zack Snyder’s Justice League scoort hoog op de eigenzinnigheid schaal en is minder saai dan Justice League maar het is geen meesterwerk en al helemaal geen warmmenselijke cinema. Die kilheid contrasteert met de warmte van Wonder Woman 1984, Snyders nihilisme vloekt met het idealisme van Jenkins’ superheldin. Diana’s gezicht is bij Snyder nooit meer dan een onheilspellend masker terwijl ze bij Jenkins lacht en knipoogt, geniet van haar positieve impact als ‘super’. Hier is meer aan de hand dan botsende stijlen. De clash is die tussen een hoopvolle satire en een cynische dystopie, tussen een female en een male gaze, tussen het speelse optimisme van Jenkins en het bittere pessimisme van Snyder.

Wonder Woman 1984: Machteloze machtspotentaat.

Zowel Wonder Woman 1984 als Zack Snyder’s Justice League zijn imperfecte superheldenfilms met een hoog nostalgisch gehalte maar daar waar Patty Jenkins de nadruk legt op vitaliteit drenkt Zack Snyder zijn visioen in viriliteit. Empowerment droom versus macho nachtmerrie. “Some days, my childhood feels so very far away”, laat Diana Prince zich in Wonder Woman 1984 ontvallen, “and others, I can almost see it: the magical land of my youth, like a beautiful dream of when the whole world felt like a promise… and the lessons that lay ahead yet, unseen.” De ene superhelden film is duidelijk de andere niet.

IVO DE KOCK

(Artikel verschenen bij DeWereldMorgen.be, 29 april 2021)

WONDER WOMAN 1984 van Patty Jenkins. USA 2020, 151’. Met Gal Gadot, Chris Pine, Kristin Wiig, Robin Wright, Connie Nielsen, Pedro Pascal. Scenario Patty Jenkins, Geoff Johns, & Dave Callahan naar William Moulton Marston. Muziek Hans Zimmer. Fotografie Matthew Jensen. Montage Richard Pearson. Extra’s dvd: documentaires, scène analyses. Distributie Warner.

Op Blu-ray. Te bekijken via Proximus Pickx, Apple TV, Google Play, Streamz, Microsoft Xbox.

Patty Jenkins regisseert Wonder Woman.

JUSTICE LEAGUE van Zack Snyder & Joss Whedon. USA-UK-Canada 2017, 120’. Met Ben Affleck, Gal Gadot, Henry Cavill, Amy Adams, Ezra Miller, Jason Momoa, Ray Fisher, Jeremy Irons, Diane Lane, Connie Nielsen, J.K. Simmons, Ciaran Hinds, Amber Heard, Joe Morton. Scenario Chris Terrio, Zack Snyder & Joss Whedon. Muziek Danny Elfman. Fotografie Fabian Wagner. Montage David Brenner, Richard Pearson & Martin Walsh. Extra’s dvd: documentaires Distributie Warner.

Op Blu-ray. Te bekijken via Telenet TV.

ZACK SNYDER’S JUSTICE LEAGUE van Zack Snyder. USA-UK 2021, 242’. Met Ben Affleck, Gal Gadot, Henry Cavill, Amy Adams, Ezra Miller, Jason Momoa, Ray Fisher, Jeremy Irons, Diane Lane, Connie Nielsen, Willem Dafoe, Jesse Eisenberg, J.K. Simmons, Ciaran Hinds, Amber Heard, Joe Morton. Scenario Chris Terrio, Zack Snyder & Joss Whedon. Muziek Junky XL. Fotografie Fabian Wagner. Montage David Brenner, Carlos M. Castillon & Dody Dorn.

Te bekijken via Proximus Pickx, Streamz, Telenet TV, Apple TV, Google Play, iTunes.

Zack Snyder op de set van Justice League.

Leave a comment