aug 12, 2021 // by Ivo De Kock // actueel, film, genre, interview, komedie // Reacties uitgeschakeld voor Nine Antico over ‘Playlist’: “Ik verkies komedies vol tragiek”
Playlist van Nine Antico
“Ik hield van cinema voor ik van strips hield” zegt Nine Antico, de Franse striptekenaar die met ‘Playlist’ de stap van het ene beeldverhaal naar het andere zet. Haar debuutfilm is een aanstekelijke komedie die draait rond de amoureuze en professionele coming-of-age van een jonge Parijse serveuse met een passie voor ‘bande dessinées’. De onderstroom van deze persoonlijke en in stijlvol zwart-wit gedraaide komedie zit vol pijn en woede. “Je moet kunnen incasseren om je dromen waar te maken.”
Het is weinigen gegeven om de tijdsgeest zo goed en onderhoudend te ballen in filmverhalen als Steven Spielberg. Kort na elkaar snijdt hij vrouwenemancipatie en persvrijheid aan in The Post en knipoogt hij naar de heerschappij van pop en geek cultuur in Ready Player One. Fraaie staaltjes van respectievelijk nostalgische en futuristische retrocinema.
“Prince of the City is visueel een erg gestileerde film” zegt regisseur Sidney Lumet (Dog Day Afternoon, Serpico, The Verdict) in een bonusdocumentaire, “terwijl iedereen vindt dat het echt oogt”.
“Suppose what your faith has said is essentially correct. Suppose there is a universal mind controlling everything, a god willing the behavior of every subatomic particle. Well, every particle has an anti-particle, its mirror image, its negative side. Maybe this universal mind resides in the mirror image instead of in our universe as wewanted to believe. Maybe he’s anti-god, bringing darkness instead of light. ” Aldus professor Edward Birack in Prince of Darkness. Een gekke professor of een gekke John Carpenter?
De Deense hybride animatiefilm Princess was in 2006 de opgemerkte openingsfilm van de Cannes sectie Quinzaine des Réalisateurs. Anders Morgenthaler verbaasde het festival met een woedende uithaal naar de porno-industrie via een tragisch verhaal van uitbuiting en geweld.
“When the legend becomes fact, print the legend” zegt een journalist in John Fords The Man Who Shot Liberty Valance wanneer hij zijn nota’s in het vuur smijt in het besef dat het imago van een senator gebaseerd is op een mythe. Dat deed documentairemaker Matthew Heineman met Marie Colvin, de iconische oorlogscorrespondente-met-het-ooglapje, in zijn genietbare biopic A Private War.
PROBLEMSKI HOTEL: Waarheidsgetrouwe fictie met weinig hoop
Uit een werkverblijf in een Belgisch centrum voor asielzoekers puurde de Vlaamse schrijver Dimitri Verhulst een ironische maar realistische roman die documentairemaker Manu Riche vertaalt in een rauwe brok fictie: “Problemski Hotel toont het leven zoals het is: hopeloos absurd”.
“Mensen verdwijnen dagelijks” zegt ‘het meisje’. “Telkens ze de kamer verlaten” antwoordt David Locke. En: “Ik was iemand anders maar ik heb hem ingeruild.” Maria Schneider en Jack Nicholson zijn verveelde en vermoeide zielsverwanten die vruchteloos zoeken naar een avontuurlijke vluchtweg in Professione: Reporter, Michelangelo Antonioni’s laatste meesterwerk uit zijn internationale periode.
In een korte tijdspanne ging The Purge van een kleine horrorfilm voor een nichepubliek naar een actiefranchise voor de multiplexen. Daarbij ging de subversieve kracht wat verloren. The Purge: Election Year is zelfs behoorlijk conformistisch.
“Action, action, and then action” antwoordde Raoul Walsh toen Franse critici hem naar drie basiselementen van film vroegen. Misleidend, want Pursued illustreert hoe de Hollywoodpionier actie verankerde in zijn personages.
