John Carpenters Prince of Darkness: Trip door een menselijk én monsterlijk universum.
“Suppose what your faith has said is essentially correct. Suppose there is a universal mind controlling everything, a god willing the behavior of every subatomic particle. Well, every particle has an anti-particle, its mirror image, its negative side. Maybe this universal mind resides in the mirror image instead of in our universe as we wanted to believe. Maybe he’s anti-god, bringing darkness instead of light. ” Aldus professor Edward Birack in Prince of Darkness. Een gekke professor of een gekke John Carpenter?
Na het floppen van Big Trouble in Little China, een bizarre grindhouse fantasy komedie die zijn tijd té ver vooruit was, besloot John Carpenter in 87 Hollywoods studiosysteem de rug toe te keren. Dat resulteerde in twee ‘kleine’ onafhankelijke horrorfilms: het donkere drama Prince of Darkness en de zwarte futuristische actiekomedie They Live (88).
De B-film Prince of Darkness vormt het tweede luik van Carpenters, met The Thing begonnen en met In The Mouth Of Madness afgesloten, Apocalypstriptiek. Dit centrale deel van het drieluik synthetiseert de angsten van de andere twee delen: angst voor de ander (het monster buiten zichzelf) en angst voor het inwendige gevaar (het monster in de mens). Het kwaad blijkt niet alleen een door de kerk opgesloten zoon van de duivel (die door een priester en enkele studenten per ongeluk wordt bevrijd) maar ook een alomtegenwoordige dreiging (waarbij insecten een cruciale rol spelen).
Fans van de regisseur van Halloween, Assault on Precinct 13, Escape from
New York, Village Of The Damned en Ghost Of Mars herkennen vertrouwde
elementen: het kwaad dat geen abstracte notie is maar een tastbare realiteit, personages opgesloten in een ruimte die van buitenaf wordt belegerd en van binnenuit wordt ondermijnd én een bevreemdende sfeer die op schrikeffecten primeert. Bovendien laat Carpenter andermaal veel aan de verbeelding over. Hij creëert spanning en angst via suggestie én hij prikkelt de fantasie door de gruwel vooral onvatbaar te maken. Personages zitten gevangen achter een spiegel of in een droom en dompelen de kijker onder in een wereld van paranoia, angst en woede.
Resultaat is een macabere horrorfilm die ondanks de wetenschappelijke referenties vooral werkt als een surrealistische thriller. Een somber en bevreemdend verhaal dat start met onzekerheid en eindigt met wanhoop. Het universum van John Carpenter is chaotisch: tegelijk menselijk én monsterlijk. Met horror die vreemd oogt en vertrouwd aanvoelt.
IVO DE KOCK
