Met de urban horror film Requiem for a Dream realiseerde de Amerikaanse onafhankelijke filmmaker Darren Aronofsky zijn jeugddroom: het verfilm van een boek van cultschrijver Hubert Selby Jr.
Resurrection, het speelfilmdebuut van de voormalige Vlaamse kortfilmer Kristof Hoornaert, is eigenzinnige contemplatieve cinema en “een film die je moet voelen in je lijf.”
Resurrection, het indrukwekkende speelfilmdebuut van Kristof Hoornaert, is een prikkelende poëtische parabel over wreedheid en beschaving. Een verhaal van schuld en boete, van een louterende hergeboorte, dat onder je huid kruipt en je ook na de vertoning niet meer los laat. Het is een boeiende film, maar een die volgens de cineast “tegen de mainstream manier van film maken ingaat. Vaak ziet men film als entertainment, iets dat je consumeert. Voor mij is het logisch om eerder kunstzinnige films te maken.” Ijzersterke artistieke auteurcinema.
Om het Cruijffiaans te stellen “Ieder nadeel heb zijn voordeel”. Het nadeel van het succesverhaal ‘Vlaamse film’ is dat cineasten nu vooral afgerekend worden op box office cijfers. Het voordeel is dat hypes snel vervelen en smeken om alternatieven zoals Kristof Hoornaerts miskende Resurrection. “Je gaat het pas zien als je het doorhebt” wist nummer 14.
Clint Eastwoods nieuwste ongewilde held Richard Jewell is een vriendelijke reus die verzeild geraakt in een Amerikaanse tragedie, een anonieme blanke man met een complexe persoonlijkheid die worstelt met de hedendaagse geschiedenis. Uit zijn waargebeurd verhaal puurt de 90-jarige cineast een fraai staaltje no-nonsense cinema gedragen door sterke vertolkingen.
Na haar Native Americans drama Songs My Brothers Taught Me schetst de in Amerika werkende Chinese cineaste Chloé Zhao de rodeo cultuur via een jonge Indiaanse cowboy die na een val dreigt een outsider te worden in het macho cowboymilieu en een nieuwe zin moet geven aan zijn leven. The Rider balanceert subtiel op de grens van fictie en documentaire.
“There are no second acts in American lives” schreef F. Scott Fitzgerald maar de 74-jarige Frank Langella begon als theateracteur, bijrolvertolker, karakteracteur en schrijver al aan enkele aktes. Zijn literair debuut ‘Dropped Names’ loopt parallel met de hoofdrol in Robot & Frank, een buitenkans want “in hoeveel scenario’s krijg je een robot als vriend?”
“Twee zaken haat ik: vals sentiment en nadrukkelijkheid” zegt Jake Schreier, “daarom was ik blij dat Frank Langella me voor de start van de opnames vertelde dat hij de rol niet wilde acteren maar wel spelen én dat hij geen gevoelens wou uitmelken”. Met zijn in Sundance bekroonde debuutfilm Robot & Frank bewijst Schreier dat subtiliteit werkt. Lees meer »
Denzel Washington is een even charismatisch als getalenteerd acteur maar zelfs zijn beste films, The Hurricane en The Manchurian Candidate, kunnen moeilijk als meesterwerk omschreven worden. Het geforceerde Fences was geen uitzondering op de regel dat zijn vertolkingen en films fascineren maar onevenwichtig zijn. Idem voor Roman J. Israel, Esq.
“Either you’re part of the problem or you’re part of the solution or you’re just part of the landscape.” Dixit spion Sam (Robert de Niro) in John Frankenheimer onderschatte actiethriller Ronin. En “all good things comes to those who wait.” Oneliners en kogels vliegen ons om de oren.