Kan een verbluffend mooie film ook verbijsterend dwaas zijn? Kan utopische fantasy ook prettig gestoord zijn? Het antwoord is ‘ja’ wanneer een met surrealisme én popcultuur flirtende cineast zijn verbeelding de vrije loop laat. Wat Luc Besson doet met het even bizar als speels sciencefiction epos Valerian and the city of thousand planets.
Shoplifters en Like Father, Like Son regisseur Hirokazu Kore-eda houdt van familiedrama’s en werkt ondanks zijn documentaire roots dolgraag met acteurs. Dat blijkt alweer uit zijn Franse film La vérité, een door Catherine Deneuve en Juliette Binoche gedragen komische familiekroniek. Dialooggedreven, cinefiel en dus erg Frans maar ook spiritueel-Japans.
Voor zijn tweede langspeler trekt de Waalse cineast Fabrice Du Welz van de Belgische Ardennen naar de Birmaanse jungle, al draait Vinyan net zoals Calvaire om de impact van verlies op de emotionele en geestelijke gezondheid van rouwende mensen. Alleen staan die beproefde ‘dolende zielen’ centraal in dit romantische gruwelverhaal. Terwijl een sublieme Emmanuelle Béart de vrouw introduceert in de zowel hyper- als surreële helletocht.
“The Visitor zal de wereld niet veranderen maar probeert ten minste toch het menselijke aspect en de gevolgen van de migratieproblematiek onder de aandacht te brengen” aldus Tom McCarthy. Zijn in Deauville bekroonde opvolger van ‘The Station Agent’ is een subtiel humanistisch drama over verandering, communicatie en uitsluiting. Een trieste, woedende en hoopvolle sonate waarin muziek mensen samenbrengt.
Vanaf 2 september, dag waarop anno 1944 geallieerde troepen de Belgische grens bereikten, is de docu serie ‘Voices of Liberation’ te zien op Streamz. Deze 11-delige reeks van filmmaker Koen Mortier (‘Ex-Drummer’, ‘Engel’) over de bevrijdingsroute dompelt ons via persoonlijke verhalen op visuele en poëtische wijze onder in een harde realiteit. Door triomfalisme en propaganda te weren en Grote Geschiedenis te verstrengelen met persoonlijke verhalen belicht Mortier niet enkel de complexiteit van de bevrijding te belichten maar ook de impact van oorlog. Sterke televisie.
“Vanaf onze geboorte zijn we veroordeeld want de dood is een ongeneeslijke ziekte waartegen we machteloos staan,” zei Alain Resnais n.a.v. Vous N’avez Encore Rien Vu, “ik zou kunnen filosoferen over het verzet van Sisyphus tegen Thanatos, maar bij gebrek aan het talent van een Sorbonne-professor doe ik dat niet”. In plaats daarvan maakt hij een speelse en hypnotische bespiegeling over dood, geheugen en kunst.
“Her loss of innocence mirrored that of a nation” zegt een ‘hemelse’ voice-over (Willem Dafoe) over ‘stem van het licht’ Celeste, “gevangene van een opzichtig en onleefbaar heden.” In de akelig beklemmende openingsscène van Brady Corbets Vox Lux smeekt een tienermeisje om het leven van haar medestudenten te sparen.
De Franse eclectische filmmaker en fan van Amerikaanse cinema Bertrand Tavernier voert ons in de documentaire Voyage à travers le cinéma français mee op een persoonlijke, subjectieve tocht doorheen een stuk Franse filmgeschiedenis, van de gesproken film tot de jaren ’70. Als eerbetoon aan zijn filmhelden.
Met barokke thrillers zoals de sombere seriemoordenaarfilm The Chaser (2008)en het grimmige gangsterepos The Murderer (aka The Yellow Sea, 2010) ontwikkelde Na Hong-jin reeds het genre van de ‘Koreaanse noir’. The Wailing (aka The Strangers) trekt die lijn verder door met een thematisch rijke en visueel originele film die culturen, godsdiensten en filmstijlen vervlecht. Na Hong-jins misdaadthriller transformeert geleidelijk in een bovennatuurlijk verhaal tjokvol bezeten kinderen, duiveluitdrijvers, geesten en zombies. Een tegelijk grappige en ernstige film, zowel actie- als landschapscinema.
‘Man in black’ Johnny Cash bleef zijn motto “gebruik je mislukkingen als springplank” levenslang trouw. Walk the Line weeft de louterende cyclus zonde-vernietiging-verlossing doorheen het liefdesverhaal van dit cultureel icoon voor wie muziek instinctief én emotioneel was.