UNE SAISON EN FRANCE
Met zijn eerste in Frankrijk gedraaide film borstelt de Tsjaadse regisseur Mahamat-Saleh Haroun (Un homme qui crie) een sober, melancholisch en authentiek portret van een immigrant op zoek naar een nieuwe toekomst. Maar Europa is in Une Saison en France een toren van Babel, een wereld waar iedereen naast elkaar praat en niemand elkaar begrijpt.
THE SALESMAN
Toen de Iraanse cineast Asghar Farhadi in 2012 tijdens een bewogen aanvaardingsspeech zijn Oscar voor A Separation opdroeg aan het Iraanse volk en haar “rijke en oude cultuur die verborgen ligt onder het stof van de politiek” werd gevreesd dat dit hem in eigen land sterk zou worden aangerekend. Maar Farhadi kreeg in tegenstelling tot zijn landgenoot Jafar Panahi geen beroepsverbod en kon zijn nieuwste, The Salesman, probleemloos in eigen land draaien. Het drama werd in Cannes bekroond met twee prijzen: die voor beste scenario en voor beste mannelijke hoofdrol.
LA SAMOURAÏ
Honderd jaar na de geboorte van Jean-Pierre Melville en vijftig jaar na de bioscooprelease van Le Samouraï onderstrreept de Blu-ray van deze existentiële misdaadtragedie met Alain Delon dat alles draait rond hoe men een verhaal vertelt.
SANS TOIT NI LOI
“Sterven van de kou is niet banaal” schreef Serge Daney in zijn bespreking van Sans Toit ni Loi, “de koude is geen banaal onderwerp. Het is een goed onderwerp omdat het alles verandert. In de koude moet je alles heruitvinden, zelfs de cinema. Dankzij de koude heeft Agnès Varda Sandrine Bonnaire heruitgevonden”. In 1985 won de Franse cineaste de Gouden Leeuw van Venetië met een lyrisch requiem voor een ‘rebel without a cause’, een jonge zwerfster magistraal vertolkt door de toen 17-jarige Bonnaire. “Een ‘Bronzen Hond’ was gepaster geweest” lacht een terugblikkende Varda. Een kwart eeuw later bezorgt dit schrijnend portret van een anti-heldin op zoek naar vrijheid in een kille samenleving ons nog altijd koude rillingen.
“Béla Tarr is een van de meest onverschrokken filmmakers,” benadrukt cineast en cinefiel Martin Scorsese, “zijn ‘Sátántangó’ is verbluffende, stoutmoedige cinema.” Het ruim zeven uur durende magnum opus uit 1994 van de door o.m. Gus Van Sant en Jim Jarmusch bewonderde Hongaarse cineast – een allegorie over de ineenstorting van het communisme in zijn land – is eindelijk op Blu-ray te zien. In een sublieme gerestaureerde versie, aangevuld met interviews en documentaires. Goed voor een bijzondere kijkervaring. Met dank aan betoverende beelden, oogstrelend zwart-wit, lange takes en afwijkende perspectieven. Kortom, met dank aan een blik die onze kijk op de wereld ondermijnt. “Kunst is altijd een soort spiegel,” stelt Tarr, “maar je kan niets leren van de spiegel: je moet de realiteit zien.”
Lees meer »
SAW
” I want to play a game” krijgen Mark,Paul, Amanda, Zep, Adam en Dr.Gordon te horen in Saw. Dat spelletje is best brutaal. Behoorlijk gewelddadig. En genadeloos. Een mokerslag die in 2005 de start betekende van een heus subgenre, ‘torture porn‘. Wij zagen toen een toekomstige cultfilm.
“Toen we onderweg waren naar L.A. om ons project te verkopen dachten we dat we geld verspilden,” zegt Saw-acteur en co-scenarist Leigh Whannell in een bonusinterview, “want waarom zou het werk van een onervaren regisseur en een debuterende acteur opvallen binnen het immense aan bod? Op de terugweg waren we uitbundig omdat we toch indruk hadden gemaakt.”
Lees meer »
Saw was niet enkel een mokerslag maar ook een verrassing, een thriller met een hoog gore gehalte. Maar met Saw II was het horrorgenre meteen een subgenre rijker: de torture porn.
Lees meer »
De ene 11 september is de andere niet. Terwijl de aanslagen van 2001 in ons collectief geheugen zijn verankerd sukkelde de Chileense staatsgreep van 1973 in de vergetelheid. Daardoor geraakten zowel de bloedige repressie van de door de Amerikanen gesteunde militaire junta als het hoopvol experiment van Salvador Allende’s Volksfront uit beeld. Gelukkig laat de Italiaanse filmmaker Nanni Moretti in zijn documentaire ‘Santiago, Italia’ getuigen deze traumatische gebeurtenis situeren in een tijdperk waar vluchtelingen (nog) een warm welkom kregen.
Lees meer »
A SCANNER DARKLY
‘Indie’-boegbeeld Richard Linklater verraste met een ‘dubbele’ aanwezigheid tijdens Cannes 06. In competitie stelde hij twee gelaagde films voor: een fictieversie van een non-fictie bestseller (‘Fast Food Nation’) en een Philip K. Dick-verfilming (A Scanner Darkly). Een brutaal pamflet in stripstijl en een tragikomische animatiefilm. Verhalen met verscheidene personages of multipele persoonlijkheden die waarschuwen voor depersonalisatie.