Browsing "portret"
ONCE UPON A TIME IN MEXICO
Amerikaanse filmmakers zijn verhalenvertellers. Maar omdat in hun filmindustrie het begrip «auteur» uitgroeide tot marketingconcept worden ze vaak zélf een personage in een verhaal met mythische dimensie. Zoals de Amerikaanse Droom van Quentin Tarantino, die uit een videowinkel werd geplukt om met Reservoir Dogs wereldwijde roem te oogsten. Zijn vriend Robert Rodriguez werd zowat de
patroonheilige van de American Independent Cinema doordat het verhaal van hoe hij met amper 7000 dollar de hitfilm El Mariachi maakte, vrij snel legendarische proporties aannam.
Lees meer »
ROGER CORMAN
De nadruk die huidige Indiewoodfilmmakers leggen op het herdefiniëren van de filmtaal, het vertellen van een verhaal, de ontwikkeling van personages en het aansnijden van «volwassen» onderwerpen is een reactie op de standaardisering van de op jongeren gerichte hedendaagse Hollywood-cinema. Toen midden jaren vijftig met de jeugd een nieuw en groeiend publiek werd ontdekt, gebeurde dat niet door de Hollywood-majors maar door een bescheiden «independent»: American International Pictures.
Lees meer »
UNFORGIVEN
«De Verenigde Staten van Amerika liggen aan het einde van een weg die begon in de wildernis. Ons verleden is geen dood verleden maar leeft voort in elk van ons. Bij onze voorvaders zat de beschaving binnenin, terwijl het wilde werd geuit. Als hedendaagse Amerikanen leven we in de cultuur die zij creëerden, maar in ons blijft het barbaarse voortbestaan. Wij leven wat zij droomden, wij dromen wat zij beleefden» schreef T.K. Whipple in ‘Study Out the Land’. Het is geen toeval dat Clint Eastwood als acteur en regisseur het western genre koesterde. Zijn films vertellen fragmenten van het Amerikaanse verhaal.
Lees meer »
MOULIN ROUGE
Het idool van de MTV-generatie, Robbie Williams, is zelf een hevige fan van Moulin Rouge. De film inspireerde hem tot een duet met hoofdrolspeelster Nicole Kidman. Het nummer, ‘Something Stupid’, lag perfect in de lijn van het ‘swing’ project waarmee Williams zijn liefde voor big band muziek had uitgedrukt. Met een CD en een uniek concert, “a dream come true” (1), keerde Robbie Williams terug naar 1959. Een beetje zoals Baz Luhrmann, die na William Shakespeare’s Romeo + Juliet tot regisseur van de MTV-generatie was gebombardeerd, met Moulin Rouge een trip naar 1900 had gemaakt.
Lees meer »
THE SEARCHERS
“De emotionele kracht van figuren in een landschap illustreerde de poëzie van zijn beeldtaal,” zegt Martin Scorsese, “John Ford drong met The Searchers door tot iets diep in de Amerikaanse psyche”. Curtis Hanson vult aan dat de legendarische Amerikaanse cineast “een Ierse migrant was die de spirit van het land vatte maar ook de duistere kant van Amerika onder de loep nam”. Cinematek in Brussel start vanaf september een cyclus om duidelijk te maken dat Ford, in de woorden van Lindsay Anderson, “een geniaal cineast en een groot man was”. Iemand die de plaatsen die hij koesterde dramatisch in beeld bracht.
Lees meer »
PAUL THOMAS ANDERSON
Na de eigenzinnige studiofilms van de jaren 70 en het Nieuwe Hollywood van Coppola en Scorsese leek de door financiers telegeleide Amerikaanse filmindustrie eind jaren 80 ingedommeld. Tot Hollywood gewekt werd door de ‘Sundance kids’ van de videogeneratie: Steven Soderbergh, Quentin Tarantino, David Fincher, Spike Jonze, David O’ Russell, Todd Haynes, Darren Aronofsky en Paul Thomas Anderson.
Lees meer »
BEYOND THE MOUNTAINS AND HILLS
De Israëlische scenarist-regisseur Eran Kolirin (° 1973) verwierf in 2007, met dank aan het filmfestival van Cannes, internationale roem met zijn langspeelfilmdebuut, de muzikale dramatische komedie The Band’s Visit (Bikur Ha-Tizmoret). Zijn tweede, het drama The Exchange (Hahithalfut), maakte minder indruk en haalde in België zelfs de zalen niet. Gelukkig slaagde Kolirin erin om, opnieuw dankzij Cannes, een succesvolle comeback te maken met het existentiële drama Beyond the Mountains and Hills (Me’ever Laharim Vehagvaot).
Lees meer »
LOLA
“Bij mijn debuut The Masseur volgde ik mijn intuïtie,” zegt Brillante Mendoza, “maar mijn vrienden en zelfs mijn hoofdactrice vonden het vervelende troep. Toch ben ik mijn hart blijven volgen”. Gelukkig want met negen films in de laatste vijf jaar bewijst de Filipijnse cineast dat de bekroning als Beste Regisseur in Cannes voor Kinatay dikverdiend was. Na de première in Bozar van Lola focust Cinematek in november op het oeuvre van deze omstreden maar getalenteerde erfgenaam van het neorealisme.
Lees meer »
WILLIAM FRIEDKIN
William Friedkin is een merkwaardige figuur: een getalenteerde regisseur die zich met een ‘onmogelijk’ karakter zèlf buitenspel lijkt te hebben gezet in de hedendaagse, wat karakterloze en haast telegeleide, filmindustrie. Net als bij Arthur Penn leverde de overstap van televisie naar film hem in de jaren zeventig commercieel succes op maar verdween hij daarna uit beeld. Maar er was méér: Friedkin werd, net als Sam Peckinpah, uitgespuwd door Hollywood. Verwijten als ‘eigenzinnigheid’ en ‘gewelddadigheid’ werden zo goed als een grafschrift. Friedkin vocht en vecht echter terug: na To Live and Die in L.A. in 1985 is Jade tien jaar later opnieuw een comeback. Een kans die hij ongetwijfeld zèlf wel zal verknallen.
Lees meer »
NERUDA
De Chileense cineast Pablo Larrain (° 1976) is een nog jonge filmmaker, hij rondde net de kaap van de 40, die met zeven langspeelfilms een beperkt maar gediversifieerd en fascinerend oeuvre opbouwde en de status van auteur verwierf. In 2016 liep hij in de kijker met twee heel verschillende films, twee portretten van nationale iconen. De Amerikaanse presidentsvrouw Jacqueline Kennedy in Jackie en de Chileense communistische dichter Pablo Neruda in Neruda. Geen klassieke biopics en evenmin heldendichten (“We bouwen geen monumenten” benadrukt Larrain) maar eigenzinnige, brutale, persoonlijke en sterk uitvergrote portretten van individuen die opgejaagd worden door hun samenleving. Plastische en viscerale cinema met zorg geboetseerd door de uitzonderlijke stilist en auteur die Pablo Larrain is.
Lees meer »