“Ik ben heel erg tegen labels” benadrukte Joel Schumacher maar bij de dood van de Amerikaanse regisseur van The Lost Boys, Falling Down en Phone Booth regende het labels. “De eerste openlijke homoseksuele cineast van zijn generatie.” “Hollywood showman.” “Specialist van slechte hitfilms.” “Ontdekker van acteertalent.” “Kitsch meester.” De ondertoon bij dit alles: Schumacher was geen al te best filmmaker. Dat was een gevolg van zijn Batman & Robin fiasco. Jammer, want wanneer Schumacher één label verdient dan is dat “onderschat outsider.”

In haar essay ‘Le Regard féminin’ pleit Iris Brey voor een “revolutie op het scherm”; een ‘female gaze‘ die anders doet kijken naar en via vrouwelijke ervaringen. Een uitnodiging om de filmgeschiedenis te herschrijven, onze verbeelding te verbinden met een andere blik en de verborgen betekenis van beelden te onthullen. Kortom, dekolonisatie van de fantasie.

“De fysieke media bevinden zich in woelig water.” Die vaststelling, en het feit dat ze niet gehoord werden door het Centre National du Cinéma in het post-Corona overleg, zette de Franse DVD en Blu-ray uitgevers aan om zich te groeperen en op 3 juni ‘L’appel des 50’ te lanceren. Hun oproep om “een waardevolle schakel in het leven en de verspreiding van films te beschermen” ging niet onopgemerkt voorbij. Een week later mag een delegatie gaan uitleggen hoe beroerd de sector van de fysieke dragers er aan toe is. Heel beroerd zal de boodschap zijn want dat ‘woelig water’ is eigenlijk een understatement.

“Black Lives Matter ontmaskerde politieagenten die bleven vasthouden aan hun versie van gebeurtenissen,” schrijft Rebecca Solnit in ‘Wiens verhaal is dit?, “terwijl er videobewijs was van het tegendeel, of fysiek bewijs en ooggetuigen die hen tegenspraken. Ze waren er van overtuigd dat ze de werkelijkheid konden bepalen omdat ze dat al decennia deden.” Zoveel is duidelijk, het actualiteitsgehalte van deze essaybundel is hoog.

“There were giants in the industry. Now it is an era of midgets and conglomerates” zei Otto Preminger (1906-1986) aan het einde van zijn carrière. Zelf was hij een reus, een genie zoals de Franse en Amerikaanse aanhangers van de auteurtheorie benadrukten. Zijn films (The Man With the Golden Arm en Exodus o.m.) zagen we als tiener op televisie en later in het Brusselse filmmuseum. Zijn overlijden in 1986 – net voor hij zijn Julius en Ethel Rosenberg film Open Question kon opstarten waar we naar uitkeken – leidde tot eerste artikelen over de Oostenrijks-Amerikaanse cineast. Een essay in het Belgische De Nieuwe Filmgids, een necrologie in het Nederlandse Skoop. Twee filmtijdschriften die ondertussen verdwenen zijn. De uitgebreide auteurstudie in het met het Antwerpse Filmhuis verbonden Filmgids ontsluiten we hierbij.

MOOOV 2020 behoudt zijn data, het filmfestival gaat zoals gepland door van 21 april tot 4 mei, maar verhuist naar uw kot. Enkele titels worden verschoven naar latere festival- en bioscoopvertoningen maar het grootste deel van de voorziene programmatie blijft behouden in een online omgeving. Resultaat is een pak films met zicht op de wereld. Te ontdekken vanuit je privé bioscoopzetel.

“In Hollywood is iedereen een expert,” zei de Amerikaanse filmmaker John Frankenheimer, “een expert in montage alleszins. Ze kunnen niet regisseren, niet schrijven, niet acteren maar ze denken wel allemaal dat ze kunnen monteren.” Films maken was voor de regisseur van The Manchurian Candidate, French Connection II en Ronin een constante strijd om controle en zelfstandigheid. Een gevecht ook om “er voor te zorgen dat de regisseur de belangrijkste factor in het creatieproces blijft.”

“De films van Truffaut moet je bekijken én lezen” zei romancier en scenarist Jean-Marc Roberts, “in de 19de eeuw was François ongetwijfeld schrijver geworden.” Maar hij leefde in de 20ste eeuw en verwierf een cultstatus als filmmaker. Als een jager op beelden en woorden die samen met een filmpersonage afscheid nam: “vrouwen zijn magisch, daarom wou ik tovenaar worden.” Negen van zijn wonderlijke films (her)ontek je bij Eyelet.

“Het scherm was zijn leven” schreef Eric Rohmer bij het overlijden van Nouvelle Vague cineast François Truffaut in 1984. Zelf vond de Franse criticus en filmmaker dat cinema hem had gered en zag hij zich als “een man van gevoelens”. Emoties die tot leven komen in de negen films die bij Eyelet te (her)ontdekken zijn.

“Socialisme of barbarij.” De slogan klinkt nog vertrouwd. Maar met het betoog waarin de uitspraak kaderde is vergeten en ‘auteur’ Rosa Luxemburg mag dan wel een feministisch icoon zijn, weinigen zijn nog vertrouwd met haar ideeën, engagement en leven. Gelukkig verwierf de eigenzinnige en gepassioneerde vrouw met de scherpe inzichten opnieuw haar heroïsch statuut dankzij ‘Red Rosa: A Graphic Biography of Rosa Luxemburg’ (2016), de liefdevolle grapic novel van Kate Evans, en worden Luxemburgs ‘Brieven’ nu heruitgegeven als ‘Ik voel me in de hele wereld thuis.’ Waardoor duidelijk wordt hoe actueel en relevant haar geschriften blijven.