Nu festivals afgelast worden en bioscopen gesloten zijn zoeken filmliefhebbers hun heil online. Naast de grote streamingdiensten die vooral commercieel mainstream filmvoer serveren zijn er gelukkig ook enkele meer avontuurlijke kleinere spelers actief. Terwijl een aantal Belgische Video on Demand platformen samen met zelfstandige Belgische distributeurs en producenten het huidige filmaanbod en films uit de festivalprogramma’s van Docville en MOOOV digitaal gaan aanbieden tot de filmhuizen weer opengaan.

Film Fest Gent leeft! Dat van 13 tot 24 oktober de editie 2020 van Vlaanderens belangrijkste filmfestival, weliswaar met strikte COVID-19 maatregelen en in hybride vorm, doorgaat is een feest op zich. Maar ook van het programma en de keuzes worden we vrolijk. Vooral omdat de rebelsheid en vitaliteit van de Neue Deutsche Welle belicht in de retrospectieve ‘Papas Kino ist Tot!’ niet enkel geërfd lijkt door de geselecteerde jonge Duitse filmmakers maar ook als rode draad door de verschillende secties loopt. De urgentie weerspiegeld in een festivalaffiche die de genderproblematiek in beeld brengt is terug te vinden in filmparels verspreid over deze Gentse twaalfdaagse. Een dosis intense cinema als vaccin tegen narcisme en een angstige blik.

Deauville et le rêve Américain. Met die documentaire van Daphné Baiwir blikt het Deauville American Film Festival (in de documentaire sectie) terug op een al 45 jaar durend eerbetoon aan Amerikaanse cinema op de plages en de planches van de Normandische badstad. Maar met haar 46^ste editie, die loopt van 4 tot 13 september, kijkt het festival vooral ook naar de toekomst van de filmwereld. De COVID-19 crisis zette het festival aan om, naast de obligate veiligheidsmaatregelen, getroffen Franse festivals als Cannes en Annecy welkom te heten en de traditionele Amerikaanse focus te verruimen. “We delen met (festivaldirecteur) Bruno Barde een openheid naar de wereld” liet Cannes opperhoofd Thierry Frémaux optekenen.

De Corona-crisis treft naast de bioscopen ook filmfestivals. Het grote Cannes weigert het voorlopig openlijk toe te geven, maar publieksfestivals met massa’s toeschouwers in volgepakte filmzalen zijn momenteel geen goed idee. Het Vlaamse Wereldfilmfestival MOOOV reageert creatief door tijdens de festivalperiode, van 21 april tot 4 mei, digitaal te gaan met een geselecteerd kwalitatief programma. Waardoor MOOOV 2020 2.0 naar jaarlijkse traditie een overzicht kan blijven bieden van de trends en ontwikkelingen op het vlak van wereldcinema.

Zondagavond 3 mei sloot het wereldfilmfestival MOOOV haar editie 2020 af met de bekendmaking van het palmares. Grote winnaar van het eerste Belgische filmfestival dat volledig digitaal liep was This is not a burrial, it’s a resurrection, een film van Lemohang Jeremiah Mosese uit Lesotho. De Sembène Award voor beste wereldfilm te zien in België het afgelopen jaar ging naar het Chinese An Elephant Sitting Still van Hu Bo. Volgens de organisatoren was dit online festival een succes maar voor 2021 plant men opnieuw een ‘fysieke’ editie. In de zalen. Op verschillende locaties.

Documentairemakers die voor de bioscoop bedoelde essays over film maken zijn er amper maar bij Alexandre O. Philippe leidde passie voor cinema tot een carrière. Na studies over George Lucas en Alfred Hitchcock richtte hij recent de volgspot op Alien en The Excorcist in Memory: The Origins of Alien en Leap of Faith: William Friedkin on The Exorcist.

Van zijn agent kreeg de Israëlische schrijver (Pizzeria Kamikaze, Superlijm, Zeven vette jaren) en filmmaker (Camera d’or winnaar Jellyfish) Etgar Keret (° 1967) de raad rond te bazuinen dat hij als gepest jongetje in zijn fantasie vluchtte. Het cliché dat een ongelukkige jeugd een goudmijn is voor een schrijver gaat er nu eenmaal in als zoete koek. Maar aan auteur George Saunders bekende hij dat er ”a different sad story” in het spel was. “Mijn ouders zijn Holocaust overlevers,” aldus Keret, “mijn moeder zag haar moeder en jongere broer vermoord worden voor haar ogen. Als kind kon ik voelen dat ze erg geleden hadden en ik dacht dat mijn rol op aarde was hen gelukkig te maken. Ik huilde nooit en trachtte altijd mijn ouders, en later iedereen, gelukkig te maken.”

“Een leugen is als een duw,” vertelde de Israëlische schrijver (Pizzeria Kamikaze, Superlijm, Zeven vette jaren) en filmmaker (Camera d’or winnaar Jellyfish) Etgar Keret aan documentairemaker Stephane Kaas, “je kunt er iemand mee aanvallen, maar je kunt er ook iemand mee redden als er een trein op ze af dendert.” Zelf heeft hij vooral oog voor die trein en zoekt hij zijn heil in creatieve leugens. Lees: surrealistische verhalen vol humor en menselijkheid. Zoals Mijn konijn van vaderskant, een bundel kortverhalen met een hoek af.

“De spanning resulteert in een beklijvend verhaal en slaat over op de lezer, die afwisselend wordt aangetrokken en afgestoten” lezen we in het juryrapport van de Bronzen Uil. De Nederlandse forensische psychologe Inge Schilperoord (° 1973) won in 2015 met haar debuut ‘Muidhond’ die prestigieuze literaire prijs voor een heuse krachttoer: een spannende en empathische trip door een met zelfhaat worstelende pedofiel. Het wonder herhaalt zich in 2020 want de Vlaamse cineaste Patrice Toye (° 1967) tovert de introspectieve tragedie heel respectvol om in contemplatieve, visuele cinema. Dat werd gesmaakt want de even integere als betoverende Muidhond won de publieksprijs tijdens het recente Film Fest Gent.

‘De trajecten van het verlangen’ titelde een van de Max Ophüls retrospectieven ter ere van een vooral door filmmakers aanbeden auteur. De in Duitsland geboren cineast zag ‘emoties’ en ‘beweging’ als basiselementen van cinema en cirkelde rond vrouwen en liefde in stijlvolle melodrama’s zoals The Reckless Moment, La Ronde en magnum opus Lola Montès.