“Omdat er niet zoiets bestond als een schrijversschool ben ik filmschool gaan volgen en aan het KASK ontdekte ik mijn voorliefde voor films over schrijvers,” zei misdaadauteur Bavo Dhooge (°1973) toen hij tijdens Film Fest Gent zijn ‘Schrijvers op het scherm’ voorstelde, “ik ben toen al begonnen met een lijst op te stellen van dergelijke films. Toen ik me zo’n drie jaar geleden terug over het onderwerp boog als ontspanning na mijn vaderroman ‘Sr.’ merkte ik dat er geen boeken bestonden over schrijvers in films.”

Op 23 april 1986 overleed Otto Preminger. De belangstelling voor deze Amerikaanse regisseur van Oostenrijkse afkomst was al lange tijd uiterst gering. Zijn laatste film, The Human Factor (1979), werd een grandioze flop; die Graham Greene, de schrijver van het gelijknamige boek, de uitspraak ontlokte dat de oude Preminger geen films meer kon maken.

Otto Preminger heeft gedurende vijftig jaar films gemaakt. Niettemin is de periode waarin hij zich in werkelijke belangstelling en waardering kon verheugen betrekkelijk kort geweest: zo’n tien jaar. Hoe valt dit te verklaren? Een karakteristiek van het werk van een controversiële figuur met veel respect voor zijn publiek.

Otto Preminger is zo goed als verdwenen uit de filmgeschiedenis. Ondanks onvergetelijke meesterwerken (Laura) en een stevige reputatie (‘Otto de Verschrikkelijke’). Een carrière van 50 jaar en 37 films lijkt opgegaan in het niets. Hoe valt dit te verklaren? Bedenkingen bij een broodnodige retrospectieve.

Filmparels: Monos, Luce, The Lighthouse, Mother, The Wild Goose Lake, Martin Eden, Muidhond, Les Misérables, Cleo. Gesprekken met o.m. Pietro Marcello, Agusti Villaronga en het duo Patrice Toye – Inge Schilperoord. De champagne fles van Kris Hitchen. Het mag duidelijk zijn: dit was een sterk festival. Waarvoor hulde en dank FFG team! Nu de prijzen zijn uitgedeeld is het aftellen naar volgende editie, van 13 tot 24 oktober 2020.

Andrej Tarkovski’s zeven lange speelfilms brachten bij hun release toeschouwers zowel in verwarring als in vervoering. De periode 1962-1986 waarin de Russische meester zijn klassiekers maakte ligt ver achter ons maar nog steeds blijven fans er mee dwepen. De Blu-ray release van vijf gerestaureerde Tarkovski’s komt dan ook als geroepen.

Met de openingsfilm Les Misérables, het sociaalkritische drama dat dit jaar de Franse Oscarinzending wordt, zet Film Fest Gent de toon. Ook voor haar 46ste editie, die loopt van 8 tot 18 oktober, blijft het belangrijkste Belgische filmfestival inzetten op urgente cinema. Met maatschappijkritische films, een focus op werk dat radicalisering belicht en een retrospectieve van taboedoorbrekende Spaanse films wordt de traditie van de laatste jaren doorgetrokken. Als kers op de taart is er eerbetoon aan Spanje’s best bewaarde geheim: cultregisseur Agustí Villaronga.

De bij ons quasi onbekende Spaanse regisseur maudit Agustí Villaronga (° 1953) begon als een wervelwind met een omstreden debuut (Tras el Cristal) maar moest lang wachten op de doorbraakfilm (Pan Negro) die hem bij een ruimer publiek op de kaart zette als een visueel poëet en een verteller van provocerende en subversieve traumatische verhalen.

Niksnut, horrorregisseur, vakman, auteur. John Carpenter is het allemaal. Uitgespuwd in eigen land, elders vereerd. Zeker in Frankrijk. Getuige het Carrosse d’or eerbetoon in Cannes en Carlotta’s fraaie Christine Blu-ray box. “Angst is universeel” voor Carpenter, het devies van zijn productiebedrijf blijft Every Dream Should Be A Nightmare.

Dinsdag stelde de Amerikaanse actrice en producente Geena Davis (Beetlejuice, The Fly, Thelma & Louise) op het American Film Festival van Deauville This Changes Everything voor, een documentaire die de discriminatie van vrouwen door Hollywood stevig fileert. Een gelegenheid om tijdens een persconferentie een lans te breken voor een female gaze in films én meer kansen voor vrouwen in een nog altijd seksistische industrie. Samen met Sandrine Brauer, de Franse producente en woordvoerster van het collectief ’50/50 pour 2020′. “We vragen om na te denken over hoe vrouwen behandeld worden.”

Rutger Hauer, de meest productieve en internationaal succesvolle Nederlandse filmster ooit, prikkelde onze verbeelding met ruwe ridders, onstuimige helden, intrigerende slechteriken en een melancholische androïde die ongelooflijke dingen gezien had. Hij stierf op 75-jarige leeftijd maar laat ons filmmomenten na die blijven voortduren in de tijd.