Twintig jaar na Festen, de feestfilm die het uithangbord werd van de subversieve Dogma-beweging, pakt de Deense filmmaker Thomas Vinterberg uit met een veel conventioneler duikbootdrama. Maar Kursk is wel een beklijvende Griekse tragedie. Zowel een waargebeurd verhaal als een universeel drama over menselijkheid, kameraadschap, hoop en dood.
Il Divo, La Grande Bellezza en Youth regisseur Paolo Sorrentino distilleerde uit zijn tweedelige TV-serie Loro een wat ongelijke film maar zijn Fellini-achtig portret van de Italiaanse media tycoon en politicus Silvio Berlusconi overstijgt wel de karikatuur en peilt in deze satirische biopic naar hoe een grotesk figuur jarenlang een bevolking kon misleiden en verleiden.
“This ain’t a dream,” zongen The Ramones, “I don’t want to be buried in a pet cemetery.” Het is de titelsong van Pet Sematary, Mary Lamberts adaptatie van Stephen Kings meest akelige en verontrustende boek. Een werk dat blijft herrijzen want na een documentaire over de cultfilm uit 1989 levert een remake een nieuw bezoek aan het dierenkerkhof.
Tussen zijn Amerikaanse hitfilms One Flew Over the Cuckoo’s Nest en Amadeus draaide Milos Forman de commerciële flop Ragtime, een nochtans krachtig sociaal fresco over het racisme van Amerika begin 20ste eeuw.
“In 2011 besloot ik dat ik een film zou schrijven,” vertelt cultmuzikant Boots Riley, “David Cross en Patton Oswalt lazen het en zeiden: ‘Je mag onze namen gebruiken’. Dat hielp om te zorgen dat mensen het lazen. Toen ging ik naar het Writers Lab van Sundance waar alle meesters met elkaar discussieerden over wat ik met het script moest doen. Toen wist ik dat niemand wist wat hij deed. We proberen het allemaal gewoon uit te zoeken.” Sorry to Bother You is een heel leuk en geslaagd experiment.
In Hunger, Shame en Twelve Years a Slave focuste Steve McQueen heel nadrukkelijk en met pathos overladen op fysiek en mentaal lijden. Daar brengt de karaktergedreven rooffilm Widows verandering in. De vierde langspeelfilm van de Britse regisseur is een gestileerd maar warm verhaal van empowerment dat de samenleving een spiegel voorhoudt.
“Soms doen dingen die ik in jou, mezelf en zelfs grootvader zie me denken aan een wilde perenboom” zegt Sinan tegen zijn vader, “we zijn allemaal buitenbeentjes, eenzaam en misvormd.” Sinan is in Nuri Bilge Ceylans The Wild Pear Tree een jonge schrijver die terugkeert naar zijn geboortestreek waar een poging zijn literaire roeping waar te maken uitloopt op een worsteling met zijn roots.