“The Band has been together on the road for sixteen years. We gave our final concert and we called it ‘The Last Waltz’. Some friends came along and gave us a hand.” Aldus Robbie Robertson in Martin Scorsese’s ‘labor of love‘ The Last Waltz. De ultieme muziekfilm. Waar Scorsese de puntjes op de i zet: “They weren’t just friends.” “No, they were some of the greatest influences on a whole generation,” geeft Robertson toe, “we wanted it to be more than just a concert. We wanted it to be a celebration.“
“Hoe goed je het ook voorbereidt, het blijft live,” zegt Martin Scorsese in de documentaire die op de Blu-ray van The Last Waltz terugblikt op de ultieme muziekfilm, “bij elke live-opname ben je afhankelijk van zaken als toeval of het lot. Je hebt nooit alles in de hand. Ik heb wel gezorgd dat we op mijn draaiboek konden terugvallen.” Zijn opzet was duidelijk: “Het ging mij om de muziek, hoe die werd gebracht. Het draait om de band met de artiesten. De camera’s bleven op hen gericht.” The Last Waltz is een blijft een feest. Ook voor de toeschouwers.
Martin Scorsese zoekt in No Direction Home: Bob Dylan naar de mens achter de mythe Bob Dylan in een documentaire ontdekkingsreis door de muzikale sixties.
A PERSONAL JOURNEY WITH MARTIN SCORSESE THROUGH AMERICAN MOVIES
“Film is een ziekte, zei Frank Capra. Wanneer het virus je bloedstroom besmet, wordt het je belangrijkste hormoon. Zoals bij heroïne is het enige tegengif voor film… meer film”. Deze ‘bekentenis’ opent en duidt de documentaire filmles A Personal Journey With Martin Scorsese Through American Movies.
Met The Last Waltz, George Harrison: Living in the Material World, No Direction Home en Feel Like Going Home heeft Martin Scorsese al flink wat muzikale films op zijn actief. Zijn concertfilm Shine a Light is helaas niet zijn beste film.
“Bid met je ogen open.” Dat is de opdracht, de les, die Martin Scorsese deelt met ons en de personages van Silence. Het verhaal van de gretige jonge Portugese Jezuïet Rodrigues die samen met zijn ietwat sceptische missionarisvriend Garrupe in het Japan van de 17de eeuw op zoek gaat naar zijn vermoeide leermeester Ferreira weerspiegelt de huidige tijdsgeest.
aug 25, 2017 // by Ivo De Kock // biopic, drama, film, genre, regisseur, Scorsese // Reacties uitgeschakeld voor Martin Scorsese’s Silence: Ode aan vrijheid en de kracht van de menselijke geest
SILENCE
Na The Last Temptation of Christ en Kundun was Silence de derde religiefilm van Martin Scorsese. Maar de voormalige misdienaar uit Little Italy maakte al tal van films waar geloof, en de relatie tussen opoffering en verlossing, centraal stond. Voor zijn eigen Christus-figuur hoef je niet ver te zoeken: dat was de eenzaam door zijn biotoop New York zwervende Travis Bickle in Taxi Driver.
Nog nooit vertolkte Leonardo DiCaprio zo’n walgelijk figuur: een narcistische, hebzuchtige en decadente trader die in zijn extreem hedonisme de wereld ziet als een consumptiegoed. Jordan Belfort is The Wolf of Wall Street, een sociopaat wiens losbandig leven symbool staat voor ’the American way’. Martin Scorsese’s moderne gangster is een beurszwendelaar die de verdorvenheid van het kapitalisme en het failliet van een beschaving illustreert.
