Robbe De Herts De Witte van Sichem: Mijlpaal in de Vlaamse filmgeschiedenis
De eerste ‘commerciële’ film van Fugitive Cinema filmer Robbe De Hert was meteen een hit én een meesterwerk: De Witte van Sichem.
Je kan Robbe De Hert moeilijk verwijten dat hij geen filmideeën heeft of dat hij niets uitsteekt. Alleen, films maken lijkt hem de jongste tijd niet meer te lukken. Nu liep het pad van de Antwerpse filmer nooit over rozen. Momenteel zit hij echter in een ernstige impasse. In “we gaan ervoor” tijden wil blijkbaar niemand die “eeuwige zagevent” nog zien regisseren. Optreden in tv-programma’s? Ja graag, zolang hij zijn rol van “kleurige figuur” speelt en niet té veel wil zeggen.
Robbe De Hert is door het mediacircus tot een karikatuur omgevormd. Waarbij de handdoek belangrijker werd dan de films. Maar ook in filmkringen wordt het negatieve imago van De Hert duchtig gecultiveerd. En het beeld van de “moeilijke jongen” lijkt hem weg te houden van de filmset. Jammer genoeg valt te betwijfelen of de dvd-release van De Witte van Sichem daar iets gaat aan veranderen. De documentaire ‘De Witte van Sichem archieven’ bevestigt immers alleen maar het imago van “de Robbe”.
Wanneer de verwikkelingen met de filmcommissie ter sprake komen, vernemen we alleen maar van Fernand Auwera de anekdote dat Robbe kwaad wegliep. De discussiepunten of de stelling van De Hert dat de commissie hoopte dat hij “op zijn bek zou gaan” komen niet aan bod. Wel mag Patrick Lebon zijn Fugitive kompaan typeren als “een beetje een stijfkop”. Die combinatie versterkt het beeld van de “koppige zeur” en geeft De Hert zowat de “kiss of death”.
Want waarom zou men zo iemand nog kansen geven? Misschien omdat hij toch wel talent heeft? Getuige Blueberry Hill, Gaston’s War en Lijmen/Het been. Gelukkig is De Witte van Sichem puik gerestaureerd en levert ook deze Ernest Claesverfilming uit 1980 het bewijst dat De Hert verhalen kan vertellen. Meer dan 20 jaar later bewaart de film zijn visuele (Walther Van den Ende en Theo van de Sande gebruikten gedempte kleuren en vonden inspiratie in schilderijen), emotionele (o.m. dankzij de filmmuziek van Jürgen Knieper) en dramatische kracht.
De Witte van Sichem werkt omdat het conflict tussen het hoofdpersonage (de energieke jonge wittekop vertolkt door Eric Clerckx) en zijn omgeving (rigide sociaal systeem), tussen rebellie en repressie, het door de ogen van een kind vertelde verhaal voortstuwt. Gaston Durnez wijst er in de documentaire op dat het script na verloop van tijd Fugitive-trekjes begon te vertonen.
Je merkt dat de cineast zich verwant voelt met de jonge verbeeldingsrijke rebel die verdrukt wordt. Een uitspraak van de broer van de ‘Witte’ trekt de zaken open: “Socialisten, daar hedde altijd last mee, die zijn nooit content.” Tegenstanders zouden later ‘socialisten’ in deze zin vervangen door ‘Robbe De Hert’. Hopelijk herontdekken filmliefhebbers via deze dvd De Witte van Sichem én het talent van deze gedreven filmmaker.
IVO DE KOCK
