Best 10 van 2014: Something old, something new.
Soms is het goed om terug te kijken. Om stil te staan bij het verleden. Of om gewoon even stil te staan en het verleden het heden te laten kleuren. Kwestie van beter vooruit te kijken. Een ‘best 10’ lijstje krijgt dan een heel andere betekenis.
- LE JOUR SE LÈVE van Marcel Carné
- INTERSTELLAR van Christopher Nolan
- MOMMY van Xavier Dolan
- THE GRAND BUDAPEST HOTEL van Wes Anderson
- ONLY LOVERS LEFT ALIVE van Jim Jarmusch
- MAPS TO THE STARS van David Cronenberg
- BIRD PEOPLE van Pascal Ferran
- THE MISSING PICTURE van Rithy Panh
- MÉTAMORPHOSES van Christophe Honoré
- CLOUDS OF SILS MARIA van Olivier Assayas
Een heruitgebrachte Franse klassieker op nummer 1? Geen toeval in een jaar dat we ons nog eens in het oudere filmwerk hebben ondergedompeld. Genre Les amants, The Incredible Shrinking Man, Belle de jour, Vertigo, Les parapluies de Cherbourg, Jour de fête, Some Came Running, The Big Knife, Bad Timing, Out of the Past, The Band Wagon, The Wild Bunch, A Place in the Sun, Magnificent Obsession, All that Heaven Allows, The Creature from the Black Lagoon, Wagon Master, Psycho en Bunny Lake Is Missing (Premingers thriller maakt duidelijk wat Egoyans The Captive mist). De confrontatie zorgde ervoor dat de hedendaagse (mainstream én arthouse) cinema wat van zijn glans verloor en de hype bij momenten ging storen.
Toch maakten de interviewgesprekken met David Cronenberg, Pascale Ferran en Olivier Assayas indruk en genoten we – toegegeven, ingetogener – van bovenstaande films (en in mindere mate van The Wolf of Wall Street, Suzanne, Prince Avalanche, Nymphomaniac, Short Term 12, Nebraska, Ida, The Wind Rises, Snowpiercer, Joe, Hoer, Tom à la Ferme, Night Moves, Blue Ruin, Boyhood, In the fog, Waste Lan, Party Girl en Gone Girl).
Ook al omdat filmmakers zoals Christopher Nolan zich meer dan schatplichtig tonen aan oude en jonge meesters zoals John Ford, Stanley Kubrick en Gus Van Sant. Op sublieme wijze gaat Interstellar naadloos over van een man die zijn treurende familie achterlaat aan de deur van hun hoeve naar diezelfde vader die een ruimtetuig naar het onbekende piloteert. Een odyssee die loopt via zwarte gaten en onvertrouwde tijd-ruimtedimensies, maar die vooral ook een tocht is dwars door de elementen water, vuur en steen (een ijzige rotsvlakte met een hoog Gerry-gehalte is het toneel van een moreel drama), een worsteling met zwaartekracht en pijnlijke keuzes. In het spoor van The Searchers en 2001: A Space Odyssey. De twee films die ons in 2014 het meest weggeblazen hebben. Niet voor het eerst.
IVO DE KOCK
