Julius Onahs Luce: Op zoek naar identiteit
Na Jordan Peele gebruikt ook Julius Onah het psychologische thrillergenre om in Luce zwarte identiteit te laten botsen met macht en perceptie.
“Jij hebt makkelijk praten, je bent niet black black zoals ik” zegt een medestudent tegen Luce, “je bent een Obama.” De protagonist van de psychologische thriller Luce, een adaptatie van J.C. Lee’s toneelstuk, is als adoptiezoon van blanke liberals een modelstudent. Briljant, charmant, welbespraakt. Een poster boy voor succesvolle Afro-Amerikanen én de Amerikaanse droom. Tot plots de nachtmerrie dreigt en de ideale schoonzoon verontrustende trekjes krijgt. Althans, in de ogen van zijn Afro-Amerikaanse lerares geschiedenis die geschokt is wanneer de scholier in een opstel gewelddadig verzet van zwarte onderdrukten als een optie introduceert.
Ms Wilson reageert zoals de Amerikaanse critici op Nate Parkers gelijkaardige fantasie American Skin: hevig en ongenuanceerd. Ze zoekt bevestiging voor haar visie dat de vaardige debater eigenlijk het vleesgeworden kwaad is in een duister verleden, donkere geheimen en explosieve plannen. De gezaaide twijfel keert echter als een boemerang terug. Want misschien is Luce wel het slachtoffer van haar obsessie? Of is hij ècht een doortrapt acteur? De onzekerheid en verwarring blijft wanneer de strijd gestreden lijkt.
Het leuke aan The Cloverfield Paradox was dat deze knettergekke sciencefiction prent je meenam op een trip waar alles mogelijk is. Met het meer realistische Luce vertelt Julius Onah een verhaal dat op subtielere wijze verschillende richtingen uitgaat. Vooral omdat dingen zelden zijn zoals ze lijken. Maar ook omdat het conflict, ironisch genoeg over een ethische keuze voor een niet-confronterende aanpak, niet enkel de spanningen verhoogt maar ook verschillende personages uit hun comfort zone haalt. Luce’s moeder Amy ontdekt hoe broos moraliteit is, Ms Wilson ziet haar met de Burgerrechtstrijd verbonden gelijkheidsdroom in duigen vallen, vader Peter merkt dat familie geen schild vormt tegen druk en Luce ervaart hoe nauw triomf en ondergang verbonden zijn.
Allemaal worstelen ze met hun identiteit en met de perceptie van anderen, met de verwachtingen van hun gemeenschap en de normen en structuren van de samenleving. “Ik wou met Luce de problematiek van zwarte identiteit onderzoeken,” vertelde Onah ons tijdens Film Fest Gent, “maar ook wie macht heeft en wie niet, hoe machtsstructuren er voor zorgen dat bepaalde groepen omwille van klasse, ras of geslacht outcasts blijven.” Niet toevallig slingert Camus’ ‘L’étranger’ rond bij de jongeman die met perfectie wordt verbonden maar vanwege potentiële gewelddadigheid naar de marge wordt gedrongen. Dat Luce een ambigu en verontrustend personage blijft heeft alles te maken met hoe de complexiteit van de wereld weerspiegelt in een film die goed versus slecht tegenstellingen onderuit haalt. Luce is stof voor debat maar ook lekker spannend.
IVO DE KOCK
(Artikel verschenen in De Filmkrant)
LUCE USA, 2019 / REGIE JULIUS ONAH/ MET NAOMI WATTS, OCTAVIA SPENCER, TIM ROTH, KELVIN HARRISON / 109 MINUTEN / DISTRIBUTIE THE SEARCHERS / TE ZIEN VANAF 31 OKTOBER.
