Best 10 van 2018: Een goed filmjaar, behalve voor radicale cinema
Wanneer de laatste blaadjes van de kalender sneuvelen, kijken we graag terug op het filmjaar. Om ditmaal te merken dat 2018 – het jaar waarin naast Christina Vandekerckhove ook Lucas Dhondt en Felix Van Groeningen publiek en pers verrasten – nationaal en internationaal een goed filmjaar was. Toch zijn er ook enkele minder heuglijke tendensen.
BEST 1O IVO DE KOCK (Dewereldmorgen.be/De Filmkrant)
- THE FLORIDA PROJECT
- WILDLIFE
- CAPHARNAÜM
- RABOT
- GIRL
- 3 FACES
- THE RIDER
- VOYAGE OF TIME
- BLACKkKLANSMAN
- RESURRECTION
Een jaar waar Cold War, Burning, Phanthom Thread, Call me by your name, Foxtrot, A Quiet Place, Shoplifters, Isle of Dogs, Beautiful Boy, Climax, Mandy en Mektoub, my love buiten de Best 10 vallen kan geen slecht filmjaar zijn. Zeker wanneer je favorieten de wereld een spiegel voorhouden met verhalen die tegen de tijdsgeest ingaan, onze blik verruimen en zowel emoties als verbeelding prikkelen. Toch enkele kanttekeningen. Eén. Voor radicale, experimentele films die zich verzetten tegen de traditionele (narratieve en visuele) vormgeving en kijkervaring is er in 2018 blijkbaar geen plaats meer. De immersieve, contemplatieve cinema van Malick en Hoornaert werd vakkundig uitgespuwd. Twee. De kloof tussen wat er aan goede films gemaakt wordt en welke films de zalen halen groeit. Getuige de uit beeld verdwenen American Indies. Streaming verkleint die kloof niet. Integendeel. Drie. Er wordt veel over film geschreven maar we missen levendige filmkritiek. De saaie eensgezindheid willen we in 2019 graag inruilen voor een argumenterende kritiek die het debat voert over morele films en diverse cinema.
IVO DE KOCK
