Interview Ed Harris: Appaloosa, een moderne einde van een tijdperk western
“Appaloosa is een klassieke western over het einde van een tijdperk en het einde van een zekere individuele vrijheid” aldus acteur Viggo Mortensen in Deauville, “doordat vriendschap centraal staat is het verhaal actueel. Maar ik ben blij dat Ed Harris bewust aansloot bij de traditie van de allerbeste westerns”.
Met verwijzingen naar Peckinpahs Ride the High Country en Fords My Darling Clementine is vriendschap het hoofdthema van Appaloosa. Vanwaar die fascinatie voor ‘male bonding’?
ED HARRIS: Vriendschap is belangrijk in mijn leven. Zo heb ik nog altijd een nauwe band met jeugdvrienden met wie ik 45 jaar geleden in New Jersey baseball speelde. Samenzijn met iemand die niet je partner is maar bij wie je je toch op je gemak voelt, heeft iets. Met vrienden deel je ervaringen, een gevoel voor humor en een levensvisie. Je vertrouwt en rekent op elkaar, er is een onuitgesproken kameraadschap en affectie.
Toen ik Robert Parkers boek las, sprak de relatie tussen die twee mannen me meteen aan. Zij kunnen dagenlang samenrijden zonder een woord te wisselen en toch volledig op hun gemak te zijn. Er zijn geen verwachtingen of eisen, alleen wederzijds vertrouwen en het besef dat je niet alleen op de wereld bent. Ik voegde weinig aan het verhaal toe maar versterkte het feit dat Virgil Cole zijn woordenschat wil uitbreiden en daarbij van Everett Hitch hulp krijgt.
Waarom wil je behalve acteren ook regisseren? En waarom zong je de titelsong?
HARRIS: Pollock was een jarenlange obsessie die ik gewoon niet uit handen wou geven, Appaloosa kwam er omdat het na acht jaar zelfgekozen regie-inactiviteit opnieuw kriebelde. Ik hou van samenwerken met een production designer, scenarist, DOP,… Bovendien biedt
regisseren je als acteur de kans om rollen te spelen waarvoor men je niet vraagt. Voor de generiek wou ik een song en een nummer van Tom Petty leek me uitstekend geschikt. Maar ik besloot een eigen, aangepaste tekst te schrijven en nadat Jeff Beal de muziek componeerde zong ik het in. Niet om het te gebruiken maar toen technici en medewerkers me tijdens de mixage overtuigden ging ik overstag.
Wou je het genre nieuw leven inblazen met een klassieke western?
HARRIS: De genesis was de relatie tussen de twee revolverhelden. Maar ik koos er meteen bewust voor om een sfeer te creëren die een eerbetoon is aan de klassieke westerns uit het verleden. Ik was totaal niet geïnteresseerd in het moderniseren van het genre of in het dusdanig visualiseren van de actie dat jongere generaties zich meer aangesproken voelen. Daarom is het niet flitsend gemonteerd. Ik wou de tijd nemen om het verhaal rustig te vertellen en de personages uit de verf te laten komen. Niet alleen uit respect voor de klassieke western maar ook uit respect voor de periode. Er was toen immers ruimte, er was toen tijd. Mensen waren niet gehaast en er bestond slechts communicatie die face-to-face, via de telegraaf of via zorgvuldig geschreven brieven verliep.
Dat gevoel wou ik respecteren en tegelijk ook een ode brengen aan het landschap waarin deze personages rondzwierven en de stad waarin de confrontaties plaatsvonden. Ik wou een heel authentieke plaats creëren zodat de kijker kan geloven dat alles daar en toen plaatsvond. Tijd en plaats inschrijven in een realiteit was mijn belangrijkste beweegreden om de film te maken zoals ik hem gemaakt heb. De aandacht voor details was verbonden met mijn verlangen naar authenticiteit. Ik ben erg trots op het werk van de production designer, op de details van de locatie zoals de kleren, het muurbehang, de foto’s, de kleine objecten,… Viggo Mortensen is bovendien schitterend in het belichten van de details van zijn personage, zoals het feit dat Everett een opleiding had genoten in West Point en vertrouwd was met de indianencultuur.
FESTIVAL DE DEAUVILLE – 13 SEPTEMBER 2008
IVO DE KOCK
(Artikel verschenen in FILMMAGIE, n° 598, oktober 2009)
APPALOOSA; Ed Harris, USA 2008; 115’; met Ed Harris, Viggo Mortensen, Renée Zellweger; FILM: **** / EXTRA’S: ** (achter de schermen, verwijderde scènes, alternatief einde); dis. Paradiso