Mike Flanagan: Nieuwe indie horrormeester
Tien jaar moest Mike Flanagan (° 1978) werken als monteur voor hij, met dank aan Kickstarter, zijn debuut als onafhankelijk regisseur mocht maken met Absentia (2011) maar dan ontpopte hij zich op korte tijd met vijf films tot nieuwe horrormeester.
Een horrormeester die in het post torture porn tijdperk bewijst dat minder meer is en dat sterke personages vaak de beste effecten zijn. Mike Flanagan is gespecialiseerd in suburban nightmares; hij vertelt zowel fantastische als horrorverhalen die gruwel en angst verbinden met het uiteenvallen (of de bedreiging) van het gezin. “Daar horen we ons het veiligst te voelen,” aldus Flanagan, “elk gevaar en elke agressie is dan ook extra angstaanjagend.”
In die zin grijpt hij terug naar de jaren ’70 films van Larry Cohen, Tobe Hooper, Wes Craven en David Cronenberg. Aangepast aan de geest van de tijd want “het genre legt onze collectieve nachtmerries vast en de impact van die nachtmerries varieert naargelang wie we zijn op dat moment, in welke staat onze wereld verkeert of hoe we ons voelen op dat moment.” Thema’s keren terug bij Flanagan maar hij tracht zichzelf “niet te herhalen, het is leuk om gelijkaardige thema’s vanuit verschillende invalshoeken te benaderen, zoals Park Chan-wook met zijn Vengeance-trilogie deed.”
De kracht van Flanagan is dat hij zijn unheimliche verhalen verankert in personages en dat dankt hij aan het feit dat hij als kind het genre ontdekte via literatuur en pas later kennismaakte met genrefilms. In tegenstelling tot veel generatiegenoten is hij niet gebiologeerd door horrorbeelden en -effecten maar moeten films gaan over dingen die “groter zijn dan de schrikeffecten. Ik wil films maken over de menselijke natuur en de donkere kant van de mens onderzoeken op een veilige, catharsis bevorderend manier. Wanneer personages echt aanvoelen en de film over iets meer gaat dan mensen schrik aanjagen in het donker, ben ik geïnteresseerd.”
Dat daarbij sfeer primeert op gruwel bleek al uit Absentia, een onheilspellend verhaal waar verdwijningen gelinkt worden aan een tunnel, en Oculus (2013), waar een boosaardige spiegel het leven van een broer en zus beïnvloedt. In Hush (2016), waar een dove schrijfster belaagd wordt door een gemaskerde killer, speelt Flanagan met variërende perspectieven en Before I Wake (2016), waar de nachtmerries van een kind dodelijk zijn, balanceert op de grens van het poëtische en het macabere.
De prequel Ouija: Origin of Evil (2016), waar een moeder en haar dochters in de jaren ’60 ongewild een boze geest in huis halen, is volgens de cineast “een liefdesbrief aan de horrorfilms uit mijn jeugd” en trekt ons via humor en karakterschetsen in het verhaal om dan een akelige, verontrustende sfeer te creëren. Benieuwd op Flanagan voor Netflix – de film Gerald’s Game en de serie The Haunting of Hill House – de lijn kan doortrekken.
IVO DE KOCK
(Artikel verschenen in FILMMAGIE, n° 676, mei-juni 2017)
.
BEFORE I WAKE: Mike Flanagan, USA 2016, 97′; met Kate Bosworth, Thomas Jane, Jacob Tremblay; FILM: *** / EXTRA’S: 0; dis. Remain in Light;
OUIJA: ORIGIN OF EVIL: Mike Flanagan, USA 2016, 97′; met Elizabeth Rieser, Lulu Wilson, Annalise Basso; extra’s: documentaires, commentaar; FILM: *** / EXTRA’S: ***; dis. Universal