Archive from februari, 2017
J’ai tué ma mère
“Ik kan niet van mijn moeder houden en ook niet nièt van haar houden. Er zijn honderden mensen van wie ik meer hou” zegt Hubert, de protagonist van J’ai tué ma mère. Een repliek die de toon zet van een even claustrofobisch als beklemmend coming-of-age relaas waarmee de nog geen 20-jarige regisseur, producent, artistiek leider én protagonist Xavier Dolan ophef maakte tijdens het festival van Cannes in 2009. Van de nevensectie Quinzaine des Réalisateurs zou hij de volgende jaren bliksemsnel evolueren naar de hoofdsecties van het festival. De worsteling met artistieke aspiraties, de zoektocht naar seksuele geaardheid, de wonden geslagen door familiale relaties en de confrontatie met vriendschap en afwijzing zouden de rode draad door zijn oeuvre worden.
Lees meer »
JAMAICA INN
Eind jaren dertig begon Alfred Hitchcock naar Hollywood te lonken. Enerzijds omdat hij vond dat hij voldoende professionele ervaring had verworven, anderzijds omdat het Britse misprijzen voor een populaire kunst als film (dat het constant moest afleggen tegen hogere kunsten als literatuur en toneel) hem mateloos bleef ergeren. Hitchcock was toe aan nieuwe uitdagingen én een meer stimulerende creatieve werksfeer. Maar de ‘master of suspense’ leverde nog snel één Britse film af: Jamaica Inn.
Lees meer »
JULES ET JIM
Lang voor François Truffaut films begon te maken, ontdekte hij tijdens één van zijn talrijke bezoeken aan Parijse boekenwinkels een onbekende roman met een intrigerende titel: Jules et Jim. Het bleek het debuutwerk van een man van 74, Henri-Pierre Roché. Truffaut leerde de schrijver persoonlijk kennen en vernam dat dit relaas van een sprookjesachtige driehoeksverhouding autobiografisch was. Truffaut zag het als een moreel verhaal dat overdramatisering en afrekening vermeed via een terugblik-met-afstandname.
Lees meer »
LAST DAYS
De geest van Kurt Cobain waart al een tijdje door het werk van Gus Van Sant. Het Nirvana-boegbeeld duikt op in de roman ‘Pink’, een literaire verwerking van Van Sants verdriet na de dood van My Own Private Idaho-acteur River Phoenix. Cobains permanente ambivalentie m.b.t. zijn talent en positie in de (muziek)wereld verscheurt ook het jonge genie van Good Will Hunting. Terwijl de Nirvana-hit ‘Smells Like Teen Spirit’ de sfeer van Elephant perfect vat. Na bijna 10 jaar voorbereiding is er nu Last Days. Geen biopic, wel een spirituele meditatie over eenzaamheid, vervreemding en dood “ter nagedachtenis aan Kurt Cobain”.
Lees meer »
LITTLE BIG MAN
“It makes my heart sad, a world without human beings has no center to it” zegt Jack Crabbs Indiaanse grootvader Old Lodge Skins in Little Big Man, Arthur Penns ontluisterend western epos uit 1970 over de genocide van de Amerikaanse indianen. De blanke indiaan Jack heeft zelf geen middelpunt, is noch bij de blanken noch bij de ‘human beings’ (de indianen) thuis. Moreel staat hij wel aan de kant van de indianen, een volk dat volgens de naar zijn favoriete ‘scalp’ verwijzende Old Lodge Skins gelooft dat “everything is alive. Not only man and animals. But also water, earth, stone. And also the things from them… like that hair. The man from whom this hair came, he’s bald on the other side, because I now own his scalp! That is the way things are. But the white man, they believe EVERYTHING is dead. Stone, earth, animals. And people! Even their own people! If things keep trying to live, white man will rub them out. That is the difference.”
Lees meer »
THE MAGNIFICENT SEVEN
Niet zozeer de vuurgevechten maar wel de krachtige portrettering van de westernhelden, de scherpe dialogen en de meeslepende score van Elmer Bernstein maakte van John Sturges’ The Magnificent Seven een van de leukste westerns ooit gemaakt. En een van de sterkste remakes. Met dank aan Akira Kurosawa.
Lees meer »
MILK
“Het is heel menselijk om elkaar te beoordelen en te veroordelen. Daarom is het belangrijk voor homo’s en lesbiennes om uit de kast te komen. Zodat mensen wèten met wie ze praten. Alles draait om angst voor het onbekende. Wanneer mensen nooit openlijke homo’s tegenkomen blijft die angst bestaan”. Een uitspraak van ‘openlijke homo’ Gus Van Sant die klinkt als een Harvey Milk-speech. De regisseur van de tedere en toegankelijke biopic Milk zet de strijd van zijn hoofdpersonage voort.
Lees meer »
NEIL YOUNG HEART OF GOLD
The Silence of the Lambs-maker Jonathan Demme heeft even geen zin in Hollywood. Want “met mijn docs heb ik véél meer vrijheid”. Zo kan hij kiezen voor een subliem eenvoudige mise-en-scène, naar het beeld van muzikale dichter Neil Young. Neil Young: Heart of Gold is een klein meesterwerk.
Lees meer »
NO
“Ik heb er enorm van genoten,” zei hoogleraar mensenrechten Eva Brems na No, de voor een Oscar genomineerde film waarmee de Chileense cineast Pablo Larrain (Tony Manero, Post mortem) zijn Pinochet-trilogie afsluit “het is een optimistische film die je het gevoel geeft dat mensen die moedig en creatief genoeg zijn dingen kunnen veranderen”. No boeide ook 11.11.11-voorzitter Jos Geysels: “Interessant is dat de partijen die positie kiezen tegen Pinochet opteren voor het verbeelden van een vrijere toekomst en niet voor het leveren van kritiek”.
Lees meer »
PARANOID PARK
“Paranoid Park gaat over een subcultuur in Portland, Oregon; de subcultuur van skaters,” zegt Gus Van Sant, “ik maakte zelf in de jaren 60 deel uit van het skatemilieu. Ook wij waren marginaal maar als skater beweeg je je sneller en ben je vrijer van je omgeving dan anderen”.
Lees meer »