“Terrence Malick wil chaos creëren om momenten van waarheid te vinden”. “Er bestaat bij hem een vitale band tussen het beeld en de vertelling”. “Malick schept een eigen wereld en wekt daarbij gevoelens op”. Deze uitspraken van respectievelijk Brad Pitt, Christopher Nolan en David Fincher geven aan hoe bijzonder de regisseur van Badlands, Days of Heaven en The Thin Red Line is en hoe groot het respect van zijn collega’s blijft.
“Mother. Born. I. Am. Life. Restless.” declameert Cate Blanchett in Voyage of Time, een als een poëtisch kosmisch ballet geserveerde documentaire over de oorsprong van het leven, of preciezer: over het proces van “eternal birth”. Hardcore Terrence Malick, waarbij de Amerikaanse auteur de kijker tart met beelden die in chaos verankerd blijven (daar waar cinema ons in zijn autistische reflex doorgaans richting orde leidt) en woorden die balanceren op de grens van het poëtische en het ridicule. Contemplatieve maar vooral radicale cinema.
Seeing the world through a child’s eyes VOYAGE OF TIME
Nadat hij van Badlands(1973) over Days of Heaven (1978) en The Tree of Life (2011) tot Knight of Cups (2015) gefocust had op de zieleroerselen van de mens en zich zo had ontpopt tot dé poëtische en visuele chroniqueur van het innerlijk bewustzijn verraste Terrence Malick (° 1943) in 2016 met een contemplatieve documentaire die peilt naar het mysterie van het leven en het universum. Met het even passionele als persoonlijke Voyage of Time: Life’s Journey daalt de Amerikaanse filmmaker af in het verleden van de planeet om te zoeken naar de toekomst van de mensheid. Resultaat is een ambitieuze en baanbrekende documentaire die ons onderdompelt in een poëtische, spirituele sfeer en ons balancerend op de grens van wetenschap en verbeelding meevoert voor een visuele en emotionele trip door het verleden, het heden en de toekomst.
