“I knew that fantasy was passing into reality. Have you ever experienced that? It’s like stepping into a mirror.” Het is van de talrijke fraaie dialoogzinnen in The Comfort of Strangers, de dramatische thriller van Paul Schrader geschreven door Harold Pinter naar een roman van Ian McEwan.
“Scenarist Scott Burns idee om een ultra-realistische film over een pandemie te maken sprak me aan” zegt Steven Soderbergh, “we wilden de wetenschap correct houden en het verhaal intiem. Daarom namen we als regel aan naar geen plaatsen te gaan waar onze personages nooit geweest waren. Een andere regel was alles eenvoudig en efficiënt te houden. Geen handgehouden camera, drie lenzen, geen bewegende camera tenzij het personage beweegt. Want er was veel informatie te verstrekken en we wilden de kijker niet afleiden”.
“Met The Conversation wou ik het publiek dingen tonen over afluisteren, de technologie die er bij komt kijken en de mensen die het doen,” zegt Francis Ford Coppola in een making of uit 1974, “op het keerpunt van de film, als de opname gemaakt wordt, kun je bij de luistervink blijven of naar de opdrachtgevers gaan. Ik koos voor de luistervink”.
“We stierven allemaal, maar sommigen van ons keerden terug”. “Het was geen droom maar een mogelijkheid die een realiteit had kunnen worden”. “We maakten fouten maar we hadden gelijk”. Met deze uitspraken zetten de personages de toon van The Company You Keep. Acteur-regisseur Robert Redford serveert ons een melancholische karaktergedreven thriller over politieke strijd en persoonlijk engagement.
“De personages die mij aanspreken zijn niet slecht maar evenmin heroïsch,” benadrukt regisseur William Friedkin, “ze bevatten dingen die in elk van ons zitten. Volgens mij is iedereen in staat om goed te doen maar ook bekwaam om kwaad te veroorzaken. Het is een constante strijd in de menselijke natuur om het goede in ons boven te halen”. Dit statement verklaart waarom Friedkins film zo ambigu en omstreden zijn. Maar ook waarom ze zo boeiend zijn en blijven. En moeilijk te beoordelen zijn. Daarom is het interessant om even terug te gaan in de tijd en te zien wat we schreven (in het filmtijdschrift Andere Sinema) bij de release van Cruising, nog voor Friedkin uitgroeide tot een van onze favoriete cineasten.
Begin jaren ’80 stapelden de Stephen King verfilmingen zich op. Met The Shining, The Dead Zone en Christine zaten daar bepaald sterke films tussen maar King vond die niet beter dan Children of the Corn of Firestarter. Alleen de bescheiden maar efficiënte thriller Cujo vond genade in zijn ogen. De krachttoer van Lewis Teague krijgt nu een fraaie Blu-ray release.
Sinds de millenniumwisseling en het floppen van Mission to Mars is Brian De Palma persona nongrata in Hollywood. Ook voor zijn terrorisme thriller Domino moest de regisseur van Carrie, Scarface en Body Double financiering zoeken in Europa. Het budget was te beperkt en De Palma had geen final cut maar hij levert toch een fraai staaltje pure cinema af.
Heel wat films halen de bioscopen niet meer en voor een aantal anderen is de bioscoopcarrière zo voorbij. Zelfs ooit grote namen zoals Brian De Palma ontsnappen er niet aan. Zijn terreur thriller DOMINO – een zieke film maar tegelijk magistrale pure cinema – leek veroordeeld tot een ‘direct-to-dvd’ status en een reputatie van mislukte film maar gelukkig zijn er nog vertoners die bereid zijn om miskende films uit de vergetelheid te halen. De naam One Shot Cinema is goed gekozen.
“De thriller was een genre dat me erg boeide toen ik visual narration, het vertellen van een verhaal met beelden, onder de knie trachtte de krijgen,” vertrouwde Brian De Palma ons ooit toe, “dramatische personages en de periode waarin het gebeuren zich afspeelt interesseren me nu meer dan het idee van ‘pure cinema’”. Zijn gestileerde thrillers Dressed to Kill en (het geflopte) Blow Out waren omstreden maar blijven na dertig jaar overeind als staaltjes van pure cinema. Briljante smaakmakers voor De Palma’s nieuwste thriller, Passion.
“De stroming houdt het lichaam onder het wateroppervlak tot aan de barrière” zegt de ‘begrafenisondernemer’ tegen zijn gangsterkompaan wanneer ze een lijk in de Thames dumpen. Net zoals zijn ‘Amerikaanse’ pendant A History of Violence gaat het ‘Britse’ gangsterdrama Eastern Promises over verborgen gruwel en een criminele onderstroom in een bedrieglijk universum waar “elke zonde een teken nalaat” en “de toekomst al een realiteit is”. Met deze morele fabel vermomd als misdaadthriller, zijn eerste volledig buiten Canada gedraaide film, tekent David Cronenberg voor tegelijk briljante én verontrustende cinema.