“Roger Deakins behoorde tot de kleine groep waarmee ik Blade Runner 2049 voorbereidde,” stelt regisseur Denis Villeneuve in een making of, “hij was vanaf het begin de vader van de filmtaal. Dus het is net zo goed zijn film als de mijne. Het behoort tot het beste wat hij gedaan heeft.” Dat vond de Academy ook zodat Deakins terecht met een Oscar aan de haal ging.
“Unfulfilled potential” antwoordt de ambitieuze Mae prompt wanneer ze aan het begin van The Circle tijdens een sollicitatiegesprek bij een hip techbedrijf gevraagd wordt wat haar het meest afschrikt. Een nachtmerrie die voor regisseur James Ponsoldt, na zijn nochtans verdienstelijke David Foster Wallace film The End of the Tour, met deze Dave Eggers boekverfilming werkelijkheid lijkt te worden. Gelukkig biedt zijn dystopisch drama ondanks het ‘onbenut potentieel’ nog voldoende ‘voedsel voor gedachten’.
Hersenloos. Zo heeft Hollywood zijn zomerblockbusters het liefst. Neill Blomkamp zal het geweten hebben want zijn sciencefictionfilm Elysium gaat over iets – “de veranderende planeet én the haves and the have-nots” – en de Amerikaanse rechtse pers was not amused. Socialisme, propaganda; de scheldwoorden waren niet uit de lucht. Een Occupy popcorn movie? Zo ver zijn we nog niet.
Universal Pictures vierde in 2012 zijn honderdste verjaardag met o.m. een nieuw logo, de restauratie van klassiekers zoals Frankenstein en To Kill a Mockingbird én de Blu-ray release van een iconische film die zelf 30 jaar oud wordt: Steven Spielbergs E.T.: The Extra-Terrestrial. Wat blijkt: “ET phone home” blijft eeuwig jong.
E.T. The Extra-Terrestrial mag dan wel niet de beste film aller tijden zijn, het is ongetwijfeld de meest populaire. Zelf noemt Steven Spielberg het zijn meest persoonlijke.
“Binnen 50 jaar is een nieuwe versie zeker aan de orde” stelt Ramin Bahrani, de Iraans-Amerikaanse filmmaker die een halve eeuw na François Truffaut Ray Bradbury’s dystopische literaire klassieker opnieuw verfilmde. ‘Fahrenheit 451’ bleek visionair en blijft helder branden. De temperatuur waarop de waarheid vlam vat geldt als krachtig alarmsignaal.
Na z’n première in Venetië en Deauville landde The Fountain in de muziekcompetitie in Gent, waar de maker van Pi en Requiem for a Dream zijn eclectisch liefdessprookje toelichtte: “Was ik een zwaardvechter, dan dacht ik in 2002 dat mijn lemmet goed zou snijden. Maar weet je wat? Ik kreeg tijd om me terug te trekken en maanden later zag ik dat er ándere manieren waren om dat te verwezenlijken. Ik maakte de film magerder, sluwer en scherper”.
Leuven, Parijs, Praag, San Francisco. In het woelige jaar 1968 lagen de utopieën voor het grijpen. Die op de snijlijn van rebellie en droom balancerende tijdsgeest verklaart voor een stuk waarom de technologische utopie van Stanley Kubricks 2001: A Space Odyssey aansloeg bij het grote publiek. Terwijl de première van het ruimte-epos in april ’68 toch een catastrofe was (zelfs medewerkers van productiefirma MGM verlieten bij drommen de zaal) en toonaangevende critici vernietigend reageerden.
“Wat ons boeit is de dynamiek tussen een gebouw, de wijk en de mensen die er leven” benadrukte het Franse regieduo Fanny Liatard en Jérémy Trouilh toen ze tijdens Film Fest Gent hun langspeelfilm debuut ‘Gagarine’ vertoonden. ‘Rabot’ hadden ze niet gezien maar de problematiek van Christina Vandekerckhove’s documentaire was vertrouwd sinds de eigen kortfilm uit 2014 die hun in de Franse banlieues spelend fictieverhaal inspireert. ‘Gagarine’ is geen somber sociaal drama maar een hoopvol magisch-realistisch modern sprookje over solidariteit, veerkracht en verbeelding.
“I’m not you old man… I’M NOT YOU!” krijgt Will Smith te horen van zijn Nemesis in Ang Lee’s visueel krachtige actiegeladen blockbuster Gemini Man. De fysieke en psychologische clash tussen een huurmoordenaar op de retour en zijn jonger spiegelbeeld stelt bij de regisseur van Lust, Caution en Brokeback Mountain ook de relatie tussen cinema en technologie op de proef.