“Het is maar een begin, wij gaan door met de clichés!” Zo zou je, parafraserend, de herdenkingen van ’50 jaar mei ’68’ kunnen omschrijven. Want ‘analyses’ vol gemeenplaatsen creëren een karikatuur – mei ’68 als speeltuin van bourgeois-revolutionairen en dromers – en de in nostalgische melancholie gedrenkte vieringen vegen de revolutionaire woede van weleer netjes onder de mat. Gelukkig wordt ook Jean-Luc Magnerons in ’68 gedraaide ‘Mai ’68, la belle ouvrage’ op dvd uitgebracht, een documentaire die met de repressie een vergeten aspect belicht.
De internationale jury van Film Fest Gent bedacht Pietro Marcello’s ‘Martin Eden’, de bijzonder eigenzinnige en erg actuele verfilming van de gelijknamige roman uit 1909 van de Amerikaanse auteur Jack London, met een ‘Special Jury Prize for Best Director’. Terecht want de Italiaanse regisseur leverde een even poëtische als politieke film af. Een coming-of-age verhaal van een zeeman die schrijver wordt en aan het succes ten onder gaat. We spraken met een cineast die buiten de filmindustrie staat over een cultroman, morele cinema en de destructieve kracht van individualisme.
Het door Keira Knightley gedragen Britse historisch sociaal drama Misbehaviour toont hoe de vrouwenbeweging de Londense Miss World verkiezing van 1970 te kijk zette als een ordinaire vleeskeuring tijdens een live televisie uitzending. Met humor en zin voor nuance belicht Philippa Lowthorpe “een poging het patriarchaat onderuit te halen.” Niet echt een #MeToo film maar wel een onderhoudend en empathisch eerbetoon aan feminisme en de rebelse spirit van de seventies.
“’Les Misérables’ is een universele film,” benadrukte de Franse filmmaker van Malinese afkomst Ladj Ly tijdens een interview in Brussel, “de condities die in Parijs leiden tot een explosieve situatie vind je ook elders. Armoede blijft gelijk en overal creëert men getto’s voor armen.” Vanuit zijn eigen ervaring in de Parijse banlieues gaf Ly een hedendaagse invulling aan Victor Hugo’s roman. Resultaat is een mokerslag van een film die Cannes veroverde, indruk maakte als openingsfilm van Film Fest Gent en nu klaar is voor een hopelijk lange bioscoopcarrière.
De Zuid-Koreaanse autodidactische cineast Kim Ki-duk draaide na zijn poëtische doorbraakfilm Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring vooral omstreden films. The Net is minder choquerend, ook al is bikkelharde tragische vissersparabel die aangeeft hoe mensen in beide Korea’s het slachtoffer worden van achterdocht, wantrouwen, angst en fanatisme.
Met Night Moves maakt de Amerikaanse onafhankelijke cineaste Kelly Reichardt een ecologische thriller die geen traditionele thriller is maar een meditatief drama over de gevolgen van radicalisme. We volgen drie milieuactivisten die een hydro-elektriciteit genererende dam opblazen en daarmee hun geestelijke gezondheid in gevaar brengen. Een sterk en complex psychologisch drama.
In de genrefilm The Nile Hilton Incident legt de Zweeds-Egyptische filmmaker Tarik Saleh via een mysterieus moordverhaal de vinger op duistere machtsstructuren tegen de achtergrond van de Arabische lente.
“Ik heb er enorm van genoten,” zei hoogleraar mensenrechten Eva Brems na No, de voor een Oscar genomineerde film waarmee de Chileense cineast Pablo Larrain (Tony Manero,Post mortem) zijn Pinochet-trilogie afsluit “het is een optimistische film die je het gevoel geeft dat mensen die moedig en creatief genoeg zijn dingen kunnen veranderen”. No boeide ook 11.11.11-voorzitter Jos Geysels: “Interessant is dat de partijen die positie kiezen tegen Pinochet opteren voor het verbeelden van een vrijere toekomst en niet voor het leveren van kritiek”.
okt 22, 2023 // by Ivo De Kock // film, genre, politieke film, regisseur // Reacties uitgeschakeld voor Ken Loach over ‘The Old Oak’: “Het neoliberalisme heeft hele gemeenschappen verwoest”
The Old Oak
“Old men shouldn’t fall” zegt Ken Loach grimassend wanneer we hem ontmoeten tijdens Film Fest Gent. De 87-jarige ‘patron saint’ van de geëngageerde filmmakers hield gebroken ribben over aan “een stomme val”. Maar dat belet Loach niet om met passie te spreken over zijn nieuwste, en waarschijnlijk allerlaatste, film ‘The Old Oak’. “Solidariteit is een begrip waarop we de toekomst kunnen bouwen.”
Een geëngageerde Palestijnse film maken zonder je te laten verleiden tot een sloganeske zwart-wit aanpak? Dat kan. Getuige Omar, een complex drama waarin Hany Abu-Assad de ambivalentie van mensen en de ambiguïteit van politiek verstrengelt.
