Our Brand is Crisis, een documentaire van Rachel Boynton over de Boliviaanse verkiezingen van 2002, werd door de Amerikaanse filmmaker David Gordon Green voor de producenten van Oscarwinnaar Argo omgetoverd in een fictiefilm. Het is een politieke screwball komedie geworden die interessante vraagtekens plaatst bij de rol van politiek consultancy maar helaas vanuit een westers perspectief is gemaakt. En uitdraait op een Amerikaans onderonsje.
Wordt elke klassieker meteen feestelijk onthaald? Niet echt. Toen The Party in 1968 werd uitgebracht was het een kritische en commerciële flop. Te gek voor het publiek, te afwijkend van de norm voor de critici. Het etiket ‘slapstick komedie’ leverde wel verwijzingen op naar Buster Keaton en Charlie Chaplin maar de exuberante stijl en de sociale commentaar – het feest is een metafoor voor een verscheurde samenleving – bleven onopgemerkt.
Soms ligt het Hoge Noorden verrassend dichtbij. Zo heeft Tim Mielants droogkomisch drama De Patrick wat van een Scandinavische absurde komedie. Alleen speelt deze debuutfilm over verlies en identiteit – en een verdwenen hamer – in een fraai in beeld gebrachte Ardeense naturistencamping waar ‘onze’ Kevin Janssens verdwaasd rondloopt.
“When you have heartfelt filmmakers and really bold, strong actors that are willing to take creative risks and risk their reputation for the reinvention and the inspiration that these director are going to provide, it just makes you want to high five your buddy and say, ‘Fuck yeah, let’s get in the ring and get dirty.’” Dixit American Independent David Gordon Green, regisseur van het gedurfde en knotsgekke Pineapple Express.
In eigen land werd Playlist onthaald als de Franse Frances Ha. Begrijpelijk want het zwart-wit filmdebuut van stripauteur Nine Antico is een zuurzoete komedie die à la Noah Baumbach een scherpe milieuschets koppelt aan een eigenzinnig vrouwenportret.
aug 12, 2021 // by Ivo De Kock // actueel, film, genre, interview, komedie // Reacties uitgeschakeld voor Nine Antico over ‘Playlist’: “Ik verkies komedies vol tragiek”
Playlist van Nine Antico
“Ik hield van cinema voor ik van strips hield” zegt Nine Antico, de Franse striptekenaar die met ‘Playlist’ de stap van het ene beeldverhaal naar het andere zet. Haar debuutfilm is een aanstekelijke komedie die draait rond de amoureuze en professionele coming-of-age van een jonge Parijse serveuse met een passie voor ‘bande dessinées’. De onderstroom van deze persoonlijke en in stijlvol zwart-wit gedraaide komedie zit vol pijn en woede. “Je moet kunnen incasseren om je dromen waar te maken.”
Een goede romantische komedie wordt beter met de jaren. Dat bewijst het uit 1989 daterende When Harry met Sally, Rob Reiners nog altijd aanstekelijke rom com die Leslye Headland inspireerde tot een hedendaagse variant van het ‘goede vrienden die angst hebben om geliefden te worden’ stramien. Sleeping with Other People is net als Headlands vorige, Bacholorette, een verdienstelijke niet vanuit mannelijk oogpunt vertelde komedie.
“In 2011 besloot ik dat ik een film zou schrijven,” vertelt cultmuzikant Boots Riley, “David Cross en Patton Oswalt lazen het en zeiden: ‘Je mag onze namen gebruiken’. Dat hielp om te zorgen dat mensen het lazen. Toen ging ik naar het Writers Lab van Sundance waar alle meesters met elkaar discussieerden over wat ik met het script moest doen. Toen wist ik dat niemand wist wat hij deed. We proberen het allemaal gewoon uit te zoeken.” Sorry to Bother You is een heel leuk en geslaagd experiment.
Met Golden Globes en Oscar bekroningen voor haar monumentale vertolking is Three Billboards Outside Ebbing, Missouri ongetwijfeld de film van actrice Frances McDormand. Maar het gitzwart wereldbeeld en de donkere humor dragen de stempel van de Ier Martin McDonagh, de lichtjes cynische regisseur van In Bruges en Seven Psychopaths.
Tootsie geldt als een van de beste komedies van de jaren tachtig maar met thema’s als seksisme, mannelijkheid, soap opera’s, het precaire acteursbestaan en de hectiek van New York snijdt Sydney Pollack ook ernstige thema’s aan. Terwijl Dustin Hoffman contractueel geloofwaardigheid eiste voor zijn rol van een mannelijk acteur die enkel als vrouw aan de slag kan.
