De Franse parttime filmmaker en muzikant Quentin Dupieux is een fulltime absurdist die naast de culthit Rubber ook nog knotsgekke films als Réalité, Wrong en Au Poste! op zijn naam heeft staan. Met Deerskin aka Le daim draaide hij zijn beste film. Een heerlijke, en bloederige, zwarte komedie met Jean Dujardin en Adèle Haenel.
Lees meer »
“De noordwestelijke wijk van Portland was in de jaren 1970-80 de tempel van het bohémien leven,” zegt Gus Van Sant, “daar leefden dichters en punk muzikanten. Het is een wijk waar ik veel gefilmd heb. Mijn personages van Mala noche, Drugstore Cowboy en My Own Private Idaho woonden er. John Callahan, de verlamde cartoonist van Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot, ook. Nu is het een dure buurt maar toen was de artistieke underground er thuis. Callahans leven verfilmen gaf me de kans om me opnieuw onder te dompelen in mijn natuurlijke biotoop: het Portland van de bohémiens.”
Lees meer »
“Opgroeien kan beangstigend en vreemd zijn” zegt de 13-jarige Kayla tegen haar You Tube volgers. Online oogt ze zelfzeker en communicatief maar wanneer we haar volgen tijdens de laatste week middenschool blijkt ze eerder onzeker en zwijgzaam te zijn. Met haar prijs van ‘Most Quiet’ scholiere wil ze van schaamte onder de grond kruipen en tijdens een zwembadfeestje waar ze met het foute cadeau opduikt zou ze, zeker in badpak, liever niet gezien worden (behalve door de hippe jongen die haar negeert).
Lees meer »
De met Goya-filmprijzen (de Spaanse Oscars) overladen Spaanse politieke thriller El Reino van Rodrigo Sorogoyen is een afwisselend komisch en spannend spektakel dat afrekent met corruptie en graaicultuur. We kijken via het point-of-view van de charismatische politicus maar in een wervelend slot wordt het tapijt onder onze voeten weggetrokken.
Lees meer »
ELVIS & NIXON
De op 21 december 1970 genomen iconische foto van rock ‘n’ roll legende Elvis Presley en president Richard Nixon handjes schuddend in het Witte Huis inspireerde de Amerikaanse onafhankelijke cineaste Liza Johnson (Return) tot een interessante mislukking, de komedie Elvis & Nixon.
Lang, lang geleden kreeg Simon Carmiggelt van de Franse komiek Jacques Tati te horen dat films gelukkig moeten maken: “Een verhaal moet iets hebben van… en Tati houdt zijn hoofd schuin en fluit even, als een vogeltje in het bos”. Dat hebben zijn erfgenamen Dominique Abel, Fiona Gordon en Bruno Romy goed begrepen. Het Belgisch-Canadees-Franse trio van L’Iceberg (2005), Rumba (2008) en nu La Fée (2011) laat zijn publiek telkens weer happy de bioscoop verlaten. Opgewekt en gelukkig, ook al verstrengelt het visuele sprookje dat ze net zagen humor en tragiek. Dat maakt ons vrolijk en daarom hielden we in Groningen en Amsterdam volgende lezing in het kader van het door Ciné Premieres in Nederland georganiseerde Franse Filmfestival. We schrijven 2011.
De immer nuchtere en cynische Billy Wilder zou The Fortune Cookie achteraf als het begin van het einde van zijn carrière zien maar mede dankzij de briljante tandem Jack Lemmon – Walter Matthau wist de Amerikaanse regisseur midden jaren zestig toch een schitterende oplichterskomedie te maken. Deze miskende Wilder is eindelijk uit op Blu-ray.
Lees meer »
Billy Wilder wordt vooral herinnerd voor zijn jaren vijftig werk, van Sunset Boulevard tot Some Like it Hot, maar de Oostenrijks-Amerikaanse cineast draaide tijdens de seventies enkele miskende meesterwerken. Het melancholische Avanti!, het tragische Fedora én de eerder door Lewis Milestone en Howard Hawks verfilmde bitterzoete komedie The Front Page.
Lees meer »
DR. STRANGELOVE
“Gentlemen, you can’t fight in here! This is the War Room” zegt president Merkin Muffley in Dr. Strangelove, or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb, Stanley Kubricks hilarische Koude Oorlogssatire uit 1964. “Seen after 30 years, ‘Dr. Strangelove’ seems remarkably fresh and undated – a clear-eyed, irreverant, dangerous satire,” zou criticus Roger Ebert in de jaren ’90 schrijven, “if movies of this irreverence, intelligence and savagery were still being made, the world would seem a younger place.” Zelf herontdekten we Kubricks meesterwerk toen we net voor de millenniumwissel een Columbia-videocollectie recenseerden voor Film en Televisie. Hierbij het stuk, hopelijk even ‘fris’ als de film ook nu nog is.
A GENTLE CREATURE
Met A Gentle Creature levert de Oekraïense cineast Sergei Loznitsa een donker Kafkaiaans sprookje af gebaseerd op een novelle van Dostojevski. Na de documentaire Maidan opnieuw een sombere en snoeiharde afrekening met een demonisch Rusland.