“Action is character”. Naar het briefje dat schrijver Scott Fitzgerald boven zijn bureau hing verwijst William Friedkin graag. “Je bent wat je doet, niet wat je zegt” verduidelijkt de regisseur. Dat principe paste hij toe op zijn leven en zijn werk. Het leidde tot conflicten, controversen en een outsiderstatus. Maar ook tot diverse comebacks en verschillende stevige actiefilms. Zoals The Hunted.
Zes jaar na K-19 maakte Kathryn Bigelow een opgemerkte comeback met The Hurt Locker. Een omstreden Irakfilm die sommige (Franse) journalisten tijdens het festival van Venetië omschreven als een ‘fascistoïde heldendicht’ terwijl (Italiaanse en Amerikaanse) collega’s een ‘bijna-perfect apolitiek antioorlogsdrama’ zagen. Oplaaiende emoties die de intensiteit van deze door adrenalinejunkies gedreven viscerale actietragedie weerspiegelen.
“Inception is een project waar ik zo’n tien jaar geleden aan begon,” zegt Christopher Nolan, “het leek me interessant om een film over dromen te maken, over hoe ons wakkere leven zich tot ons droomleven verhoudt”. Enkele kaskrakers later werd het een gestileerde en vrij ingewikkelde thriller die net zoals Finchers The Social Network in de traditie van Alfred Hitchcock de brug slaat tussen het mainstream- en arthouse-publiek.
“You know his name: Jason Bourne” lezen we op de affiche van de jongste aflevering van de Bourne franchise. En inderdaad, met acteur Matt Damon en regisseur Paul Greengrass bevinden we ons op vertrouwd terrein. Gepast voor een film die draait rond herinnering en de terugkeer van het bekende. “I remember. I remember everything” zegt de vleesgeworden moordmachine Jason Bourne. “Remembering everything doesn’t mean you know everything” waarschuwt zijn toeverlaat Nicky Parsons. Een comeback is niet gemakkelijk.
Na zes jaar winterslaap is scenarist/regisseur én cultfiguur Quentin Tarantino opnieuw helemaal «alive and kicking» met een visueel uitbundige wraakorgie gesitueerd in een mijlenver van de realiteit verwijderd filmisch universum.
Quentin Tarantino’s Kill Bill werd bij zijn bioscooprelease in twee delen en evenveel schuifjes uitgebracht. Daardoor bleken het project in zijn geheel en de twee delen afzonderlijk moeilijk te plaatsen. Resultaat was een heel verschillende kijkervaringen en appreciaties.
Met The Kingdom, Lions for Lambs, State of Play en de James Ellroyadaptatie White Jazz (in een regie van zijn broer Joe Carnahan) is Matthew Michael Carnahan zowat de meest beloftevolle scenarist van het moment. Een die explosieve actie verzoent met reflectie over de chaotische toestand van de wereld.
“It wasn’t the planes, it was beauty that killed the beast”. Voor zijn KING KONG remake deed Peter Jackson (The Lord of the Rings, Lovely Bones) wel beroep op de modernste technologieën maar tegelijk bleef zijn update van het tragische ‘de schone en het beest’ liefdesverhaal erg klassiek. De erotische geladenheid van de Cooper en Schoedsack-versie uit 1933 en de paranoïde horror van de de Guillermin-remake uit 1976 ruimen plaats voor melancholische menselijkheid in een avontuur waar cinema een centrale plaats inneemt.
Feestje! ‘Festen’, de cultfeestfilm van de Deense filmmaker Thomas Vinterberg blaast dit jaar 20 kaarsjes uit. Deze ontluisterende kijk op een bourgeoisfamilie n.a.v. een verjaardagsfeest blijft eeuwig jong maar was voor Vinterberg en de subversieve Dogma-beweging zowel een begin als eindpunt. De cineast herbronde zich en bewijst zijn vitaliteit met een als Griekse tragedie gepresenteerd duikbootdrama. Kursk, met Matthias Schoenaert, is zowel een waargebeurd verhaal als een universeel drama over menselijkheid, kameraadschap, hoop en dood.
Glimmende en snelle auto’s fascineren Noord-Amerikanen. Getuige zowel auteurfilms (Cronenbergs Crash) als popcorn cinema (The Fast and the Furious franchise). Walk the Line en Logan regisseur James Mangold maakt met zijn karaktergedreven Le Mans ’66 die passie voor auto’s en racen ook voor ‘leken’ boeiend én dramatisch.