De sociale erfenis van Robbe De Hert (1942-2020) blijft liggen. Dat geraakte wat ondergesneeuwd door de lawine lofzangen bij het overlijden van de tijdens zijn leven en filmcarrière vaak uitgespuwde Antwerpse cineast. Zijn liefde, nee: passie, voor cinema stond wel in de spotlight. Met dank aan zijn mooie testamentdocumentaire Hollywood aan de Schelde.

“The Band has been together on the road for sixteen years. We gave our final concert and we called it ‘The Last Waltz’. Some friends came along and gave us a hand.” Aldus Robbie Robertson in Martin Scorsese’s ‘labor of love‘ The Last Waltz. De ultieme muziekfilm. Waar Scorsese de puntjes op de i zet: “They weren’t just friends.” “No, they were some of the greatest influences on a whole generation,” geeft Robertson toe, “we wanted it to be more than just a concert. We wanted it to be a celebration.“

“Hoe goed je het ook voorbereidt, het blijft live,” zegt Martin Scorsese in de documentaire die op de Blu-ray van The Last Waltz terugblikt op de ultieme muziekfilm, “bij elke live-opname ben je afhankelijk van zaken als toeval of het lot. Je hebt nooit alles in de hand. Ik heb wel gezorgd dat we op mijn draaiboek konden terugvallen.” Zijn opzet was duidelijk: “Het ging mij om de muziek, hoe die werd gebracht. Het draait om de band met de artiesten. De camera’s bleven op hen gericht.” The Last Waltz is een blijft een feest. Ook voor de toeschouwers.

In de documentaire Hollywood aan de Schelde passeren veel films van Robbe De Hert de revue, maar niét Lijmen/Het been. Dat was voor de cineast een pijnlijke herinnering schreven we n.a.v. de dvd release van Paradiso.

Het door Keira Knightley gedragen Britse historisch sociaal drama Misbehaviour toont hoe de vrouwenbeweging de Londense Miss World verkiezing van 1970 te kijk zette als een ordinaire vleeskeuring tijdens een live televisie uitzending.  Met humor en zin voor nuance belicht Philippa Lowthorpe “een poging het patriarchaat onderuit te halen.” Niet echt een #MeToo film maar wel een onderhoudend en empathisch eerbetoon aan feminisme en de rebelse spirit van de seventies.

“When you have heartfelt filmmakers and really bold, strong actors that are willing to take creative risks and risk their reputation for the reinvention and the inspiration that these director are going to provide, it just makes you want to high five your buddy and say, ‘Fuck yeah, let’s get in the ring and get dirty.’” Dixit American Independent David Gordon Green, regisseur van het gedurfde en knotsgekke Pineapple Express.

Van onderstroom evolueerde ‘Black Lives Matter’ in het Trump tijdperk tot een centraal thema van de Amerikaanse cinema. In haar door Lena Waithe geschreven debuut Queen & Slim vertelt Melina Matsoukas het tragische verhaal van een Afro-Amerikaans koppel dat op de vlucht slaat na een fataal afgelopen confrontatie met een blanke racistische politieman.

De eerste ‘commerciële’ film van Fugitive Cinema filmer Robbe De Hert was meteen een hit én een meesterwerk: De Witte van Sichem.