Patrice Toye: “’Muidhond’ is een aanzet tot debat”

jan 9, 2020   //   by Ivo De Kock   //   actueel, Algemeen, Belgische cinema, drama, film, genre, interview, regisseur  //  No Comments
Patrice Toye – Foto Marnik Boekaart

“Film moet voor mij een zekere urgentie hebben,” zegt cineaste Patice Toye, “ik kan geen drie jaar bezig zijn met entertainment.” In ‘Muidhond’, een adaptatie van Inge Schilperoords beklemmende en verontrustende roman, neemt ze ons mee op een trip door de geest van een pedofiele jongeman die verliefd wordt op zijn buurmeisje. Op integere en subtiele wijze peilt Toye naar de grenzen van ons empathisch vermogen en tracht ze te nuanceren waar doorgaans zwart-wit denken en demonisering overheersen. “Hopelijk zet ik mensen aan tot nadenken en kunnen we het debat over dit controversieel thema op gang trekken.”

Muidhond

“De spanning resulteert in een beklijvend verhaal en slaat over op de lezer, die afwisselend wordt aangetrokken en afgestoten” lezen we in het juryrapport van de Bronzen Uil. Inge Schilperoord (° 1973) won in 2015 met haar debuut ‘Muidhond’ die prestigieuze literaire prijs en haalde de shortlist van de ECI Literatuurprijs, Libris Literatuur Prijs, Fintro Literatuurprijs, ANV Debutantenprijs, Opzij Literatuurprijs en Anton Wachterprijs. Haar boek groeide uit tot een bestseller en werd ondertussen vertaald naar het Engels, Frans, Italiaans, Noors, Spaans, Catalaans en Turks. Best straf voor een debutante die zich met pedofilie aan een omstreden onderwerp waagde.

Maar niet echt een wonder aangezien de roman onder je huid kruipt en daar ook blijft zitten, de lezer op briljante wijze confronteert met verdrongen driften, gevoelens van eenzaamheid en isolement, zelfhaat, onmacht en een tragisch eindigende zoektocht. Inge Schilperoords boek raakte een gevoelige snaar en in online leesgroepen ontstond dan ook onrust toen een verfilming werd aangekondigd. Dat moest wel slecht aflopen vreesden velen. Maar Patrice Toye (° 1967) toverde de introspectieve tragedie heel respectvol om in contemplatieve, visuele cinema. Haar even integere als betoverende Muidhond won de publieksprijs op Film Fest Gent 2019 en slaagde erin ook filmliefhebbers die niet vertrouwd waren met het boek te overtuigen. We spraken in Gent uitgebreid met auteur Inge Schilperoord en cineaste Patrice Toye over het boek, de film, het controversiële thema en de tijdsgeest.

Inge Schilperoord – Foto Keke Keukelaar

De worsteling van een dader

Inge, Muidhond was je eerste boek. Is het ontstaan uit je werk als forensisch psychologe ?

Inge Schilperoord: “Ja en neen. Ik schreef eigenlijk altijd al naast mijn job als forensisch psychologe. Op een bepaald moment heb ik mijn vaste job opgezegd en ben ik gaan freelancen als psychologe om meer tijd te hebben om te schrijven. Het idee voor Muidhond is ontstaan toen ik in mijn werk een pedoseksuele man ontmoette die was veroordeeld voor zedendelicten met jonge meisjes. Voor het eerst kreeg ik zowel medelijden met de slachtoffers als met de dader omdat ik hem zo zag worstelen. Dat greep mij heel erg. In eerste instantie schreef ik daar een kortverhaal over maar dat bleef me zo bij dat ik het ben gaan uitbreiden tot het boek. De worsteling die ik zag bij die man werd het uitgangspunt, daaromheen verzon ik een verhaal. Uiteindelijk is ook die man een fictief personage geworden.”

Hij werd jonger.

Patrice Toye: “Dat kwam door mij.”

Inge: “De oorspronkelijke man was ook al een stuk ouder dan mijn romanpersonage, hij was een vijftiger. Bij jou is ie nog jonger geworden. Maar ik had hem al iets jonger gemaakt. Niet zijn leeftijd maar zijn worsteling interesseerde me. De man zelf heb ik wat van me weggeduwd.”

Ook omdat je door je empathie je afstandelijke controle als psychologe losliet.

Inge: “Als psychologe doe ik onderzoek naar de persoonlijkheid van mensen in het Pieter Baan Centrum in Almere. Voor hen voel ik wel vaker empathie. Dat is ook een observatie en hoeft het onderzoek niet in de weg te zitten. Maar deze man was wel anders. Het deed gewoon pijn om naar hem te kijken. Je zag dat hij met zichzelf in een knoop zat, dat hij zichzelf haatte. In zijn dagboeken maakte hij tekeningen van meisjes maar schreef hij ook hoe afschuwelijk hij zich vond. Hij trachtte op dwangmatige manier te vechten tegen zijn drang. Soms had ik de indruk dat de therapie die hij had gevolgd alleen maar averechts werkte, dat hij zo dwangmatig met die therapie bezig was dat de spanning enkel toenam.”

Muidhond

Strijd en eenzaamheid

Wat ook in de film zit waar de jongeman met zijn schriftjes een soort zelfhulptherapie opzet.

Inge: “Het gebeurt wel meer dat mensen dingen mee naar huis krijgen maar alleen is er daarbij ook begeleiding. Ik wou in het boek dat hij aan zichzelf overgeleverd zou zijn, niet elke week met een therapeut zou praten. Daarom bedacht ik de constructie dat hij wel een soort pre-therapie heeft gehad in de gevangenis maar dat wanneer hij werd vrijgesproken thuis kwam en niets had behalve dat zielige schriftje waar ie zich dan aan vastklampt. Ook om aan te tonen dat hij wel zijn best doet, dat hij houvast zoekt.”

Het gaat ook om een gevoel van eenzaamheid dat samengaat met een zelfgezocht isolement. Op een bepaald moment schrijf je dat hij in zijn verbeelding een glaswand wil plaatsen tussen zichzelf en zijn omgeving. Waarschijnlijk uit angst.

Inge: “Precies. Ik kan me voorstellen dat wanneer je zo in elkaar steekt en je bent tevens heel gevoelig en op een pijnlijke manier bewust van jezelf, sociale contacten best wel bedreigend worden. Ook wanneer mensen niet weten wat er in jouw hoofd omgaat. Want wanneer je het meest gehate sujet van de samenleving bent ga je dit ook wel internaliseren. Dan ga je bij contacten met anderen denken dat ze het aan jou zien.”

Muidhond

Geneeskrachtige vis

De titel ‘Muidhond’ is bewust symbolisch. Je schrijft ook “De bak is klein en je bent gevangen maar je bent hier veilig”. Die dubbelheid, gesloten maar toch veilig, zit erin. En er is een lotsverbondenheid. “Nu het dier dood was, was het ook met hem gedaan” schrijf je.

Inge: “Die vis, die Muidhond, ging langzaamaan een symbolische rol spelen in het verhaal. Ik vond dat woord ook wel mooi, ‘Muidhond’. Het is een oud Hollands woord voor zeelt, een karperachtige vis. Een raar woord met allerlei associaties zoals: muiten, modder en hond. Zo krijg je, wanneer je twee letters omdraait, huid en mond. Ik had ‘Muidhond’ heel lang als een werktitel. Toen het boek uitgegeven ging worden bestonden er bij de uitgeverij zo’n twee kampen. Een deel vond het mooie titel terwijl anderen vonden dat het zo raar was dat niemand het boek zou willen lezen.”

Het klassieke dilemma of een titel alles dient te zeggen of gewoon moet intrigeren.

Inge: “Ik vond het juist mooi dat het een beetje een raar woord is, dat de betekenis ervan niet meteen duidelijk is.”

Patrice, daarom wou je hem waarschijnlijk als filmtitel houden?

Patrice: “Inderdaad, ik vond hem heel mooi en intrigerend. Je vertelt er aan de ene kant niets mee maar wanneer je het opzoekt ontdek je dat het zeelten zijn en die hebben een mooie mythologie. Ze worden doktersvis genoemd omdat ze zogenaamd geneeskrachten hebben, een soort slijm rond hun schubben waar alle gewonde vissen tegen aanzwemmen om hun wonden te laten genezen. Ik vond het mooi dat er een beetje hoop in die vis zit. De vis is ook de enigste waar Jonathan tegen praat en tegen wie hij zijn gedacht zegt omdat hij tegen anderen, beginnend met zijn moeder, niet echt tot praten kan komen omdat hij die geheime last draagt en weet dat hij een paria is.”

Muidhond

Van boek naar film

In het boek vangt hij de vis met een schepnet terwijl hij hem in de film in een net gewikkeld vindt. Was dat een bewuste keuze?

Patrice: “Tussen droom en daad staan praktische bezwaren. Vissen hebben de neiging om weg te zwemmen. Waar wij draaiden konden we geen vis in het water laten en vragen even ter plaatse te blijven. Wij moesten hem op een of andere manier kunnen vatten en we wilden hem ook geen pijn doen. Daarom hebben we hem in een net gewikkeld. Maar eerlijk gezegd vind ik niet dat dit de ziel van de film verandert.”

Het levert ook een mooi beeld op. Jonathan doet zijn t-shirt uit, wikkelt de vis erin en houdt hem dicht bij zijn lichaam.

Patrice: “Ik vond dat heel belangrijk. Men heeft het heel erg over de donkere kant van hem maar hij draagt in zich ook iets heel goedaardig. Hij is een van de weinigen in de film die zijn verantwoordelijkheid neemt en voor een kind zorgt, het meisje eten geeft, haar opvoedt, leert zwemmen, aandacht geeft vooral. Dat creëert een soort evenwicht. Anders zou ik het zelf ook wel best moeilijk vinden om naar te kijken. Ik wou een mens tonen die ook goede kanten heeft. Ook al gaat hij bij het goed zorgen voor zijn dieren dwangmatig te werk. Zo is hij met alles een beetje, het is zijn manier om het noodlot af te wenden, dwangmatig blijven aan iets vasthouden.”

Muidhond

Monsters en mensen

Hoe ben je eigenlijk bij het boek van Inge Schilperoord uitgekomen?

Patrice: “Ik had een prachtinterview met Inge gelezen in De Standaard Magazine waar ik getroffen werd door wat je daarnet zei over de worsteling van die man. Heel eerlijk: ik ben een mama van twee kinderen en ik geloof dat ik heel empathisch ben maar over dit segment van mensen dacht ik zoals zovelen mijn oordeel klaar te hebben. Maar door het interview te lezen en meteen daarop het boek trad er een mooie verandering bij mij op. Ik begon te zien dat er inderdaad monsters zijn, de Jimmy Saviles en Jeffrey Epsteins van deze wereld, maar daarnaast ook veel gewone mensen. Tussen de 1 à 3% van de mannen wordt immers geboren met een pedofiele geaardheid. Dat zijn vaak mensen waar iets goed in zit, die deugen en willen geholpen worden, alleen worden ze in deze maatschappij zo gedehumaniseerd en gestigmatiseerd dat ze niet meer durven om hulp vragen. Net dat, het niet om hulp kunnen vragen en in het nauw gedreven worden, maakt hen tot potentiële daders. Daardoor kreeg het voor mij een urgentie om dit te vertellen: het zijn mensen, voor een groot deel mensen die deugen en we moeten genuanceerd zijn met het onder de aandacht brengen van dit thema. Niet op een zwart-wit wijze zoals het meestal gebeurt.”

Waarbij het thema gecriminaliseerd wordt. Mensen vergeten dat er in Vlaanderen na de zaak-Dutroux in 1996, waarbij heel veel op een hoop is gegooid, een totale omslag is gebeurd. Voordien werd er in sommige tijdschriften nog positief geschreven over pedoseksualiteit, daarna verdween alle nuance en vervielen we in het andere uiterste.

Patrice: “Er bestaat een onderscheid tussen pedofilie en pedoseksualiteit en dat wordt al helemaal door elkaar geslagen. Wanneer je kijkt naar Luchino Visconti’s Death in Venice (1971), dat is een verheerlijking van jeugdige onschuld en die (oude) man is ook verliefd. Maar er was niemand die met het vingertje wees en zei ‘dit kan niet’. Ook naar Stanley Kubrick Lolita (1962) werd niet moreel-veroordelend gekeken. We leven nu in zeer conservatieve tijden.”

Muidhond

Bovendien leven we onder impuls van de sociale media in een beoordelingsmaatschappij waar men alles en iedereen denkt te moeten beoordelen.

Patrice: “Dat gebeurt oppervlakkig. Het is of zwart, of wit, er moet niet meer over nagedacht worden. Dat vind ik jammer. Verdieping is out.”

Bestraffing is in de plaats gekomen. Mensen worden gekapitteld.

Patrice: “Ik snap dat er een enorme paniek is rond dit onderwerp maar het is juist nodig dat we rustig blijven en er over praten. Wanneer we met Muidhond een heel kleine bijdrage kunnen leveren aan het doorbreken van het taboe zal ik blij zijn. Wanneer mogelijke daders daardoor niet zo snel tot daden zullen overgaan en hulp zoeken en geholpen worden zijn we al een stap verder. Mensen willen begrepen worden, dat is menselijk, en daar kunnen we hopelijk bij helpen.”

Van tragedie naar hoop

Is dat de reden waarom je het einde hebt aangepast in vergelijking met het boek dat de fantasie en de tragiek opzoekt terwijl de film poëtischer en hoopvoller afsluit?

Patrice: “Het boek kan zich meer permitteren, kan gedachtegangen van iemand onder woorden brengen. Voor film is het al een hele opgave mensen zich open te laten stellen, empathie te voelen voor het personage. Het boek kon daarna richting ontsporing gaan maar dat kon ik me eigenlijk niet permitteren.”

Inge: “Dat is ook niet nodig…”

Patrice: “…omdat de betrachting anders is in beide media. “

Muidhond

Tijdens het lezen van het boek zat ik bij het slot in de verwarring van zijn geest en begon ik te twijfelen: is dat hallucinatie, werkelijkheid of mogelijkheid?

Inge: “Dat hebben wel meer mensen gezegd. Ik had het wel geschreven als een realiteit. Zijn gedachten raken oververhit maar hij vindt haar (lichaam) echt wel. Dat lezers er gingen aan twijfelen of het echt was vond ik niet zo erg.”

Het is ook omdat hij even weg gaat en de twijfel zo kan binnensluipen en je als lezer zelf het verhaal begint te construeren.

Patrice: “Juist daarom koos ik voor een open einde, een einde met mogelijke opties. Het boek is iets noodlottiger en ik wou meer hoop in de film. Het was al zwaar genoeg en daarom wou ik bij de hoop blijven.”

Inge: “Het geeft ook nog meer stof tot nadenken.”

Patrice: “Bij jou ga je er evenzeer bij nadenken, het boek betrekt er de maatschappij bij. Je weet dat hij niets misdaan heeft maar voor de samenleving is hij schuldig.”

Dat zou je ook bij een film kunnen doen maar dan verwacht je een vervolg…

Inge: “… een sequel!”

Of gewoon een rechtbank scène of een discussie over schuld en daderschap. In het boek doet dat niet ter zake want we zitten in zijn geest en het bewijst dat de kloof met de buitenwereld zo groot is dat hij toch nooit begrepen zal worden. Dat het noodlottig gebeuren hem zal aangerekend worden.

Patrice: “Zo donker wou ik het niet maken, er moest hoop blijven.”

Muidhond

De emoties die je ziet

De warmte speelt een rol in het boek. Niet in de film.

Patrice: “Jij hebt ècht het boek gelezen en de film gezien. (lacht) Nee, dat is enorm moeilijk. Het werkt sterk in het boek en we hadden de heetste zomer van de afgelopen jaren maar het is moeilijk tastbaar te maken in een film. Ik heb het weggelaten omdat ik het nooit kon evenaren. Media verschillen en lenen zich tot andere zaken.”

Je hebt heel visueel gewerkt. Met fraaie fotografie die meer is dan mooie plaatjes schieten. Je creëert een soort verstilde beelden, alsof foto’s van een dood en verlaten landschap voor de film tot leven komen.

Patrice: “Dat is een compliment, daar wilden we ook naar toe. Heel intimistisch zijn maar ook sober. We wilden je als kijker niet overrompelen met camerabewegingen maar zo dicht mogelijk bij jou zijn. Een beeld is sowieso heel dwingend, we wilden daarin niet te manipulatief worden.”

Terwijl inwendige turbulentie in films vaak vertaald wordt in visuele turbulentie.

Patrice: “We zijn bewust voor karigheid gegaan omdat we niet te veel wilden beïnvloeden. Voor je het weet maak je een personage te sympathiek of te antipathiek, of leid je de kijker met een thrillerelement. We wilden juist zoveel mogelijk aan de kijker overlaten. We verwachten al veel van de kijker om mee te gaan in dat invoelen in dat personage. We wilden integer blijven.”

Muidhond

Intieme afstand

Wat was het idee naar kleur- en lichtgebruik?

Patrice: “Ik liep al een paar jaar rond met foto’s van Todd Hido, een fotograaf die ik heel sterk vind. Hij schreef het boek ‘Intimate Distance‘, waar hij tegenovergestelde dingen in een term verenigt: ‘intiem’ en ‘afstand’. Mijn man en DoP Richard van Oosterhout was helemaal mee en stelde voor hem te contacteren. Hido is dan setfoto’s komen nemen.”

Inge: “Oh, die man!”

Patrice: “Ja, er zijn prachtige foto’s van de verstilling van onze personages gemaakt door Todd Hido. Het stemt overeen met wat we wilden doen: aan de ene kant heel dichtbij komen maar aan de andere kant ook een waardige afstand bewaren.”

Er is een rode draad tussen Rosie, (N)iemand,Little Black Spider en Muidhond in de zin dat je existentiële portretten maakt van individuen die op zoek gaan naar hun identiteit.

Patrice: “Ik ben geïnteresseerd in personages die existentiële problemen hebben, die niet kunnen zijn wie ze zijn, niet willen zijn wie ze zijn of niet mogen zijn wie ze zijn. Ik ga ook graag op zoek naar dingen die vaak door anderen onder de tafel worden geduwd of waar men niet naar kijkt. Dat wil ik graag onder de loep nemen. Waarschijnlijk omdat ik kwetsbaarheid en menselijkheid heel belangrijk vind.”

Little Black Spiders

Humane cinema

Dat menselijke primeert inderdaad bij jou. De maatschappij is steeds aanwezig maar toch wordt het geen aanklacht. Little Black Spider had dat kunnen worden maar je bleef er van weg.

Patrice: “Dat wou ik niet, de film is daarom ook niet door iedereen goed begrepen maar ik ben toch blij dat ik hem zo gemaakt heb. Ik had een soort The Magdalene Sisters (2002) kunnen maken maar ik wil menselijk zijn en verenigen eerder dan mensen uit elkaar drijven. Bij Muidhond wou ik ook geen kritiek leveren op hulpverleners, ik was blij dat ik beroep kon doen op Inge om te kijken of we correct bleven in onze voorstelling. Het was niet de bedoeling een aanklacht te zijn naar justitie of zorg. Ik denk dat ze roeien met de riemen die ze hebben.”

Inge: “Ik kreeg met mijn boek best ook wel vaak de vraag in hoeverre het een aanklacht was. Op dat vlak lijk ik wel erg op Patrice want daar ging het mij ook niet om.”

Patrice: “Dat is heel belangrijk want ik heb haar kindje afgenomen en daar iets anders van gemaakt maar dat was altijd in een soort vertrouwen.”

Inge: “Nu hebben we twee kindjes.”

Je hebt nooit met het idee gespeeld om samen aan het scenario te werken.

Inge: “Ik denk niet dat ik dat wilde. Ik vond het wel heel leuk dat ik op de hoogte werd gehouden van wat er gebeurde. Soms dacht ik ook wel mee over bepaalde zaken maar uiteindelijk waren het altijd jouw beslissingen. Ik denk niet dat het slim was geweest om samen te werken. Nu heb ik het gevoel dat het dezelfde ziel heeft maar dat Patrice mijn verhaal als uitgangspunt nam en er iets anders van gemaakt heeft. Dat vind ik juist zo mooi, dat is een tweede leven.”

Patrice: “Je kon het niet letterlijk verfilmen, dan bleef het beter het boek.”

Inge: “Nu zouden we wel samen kunnen werken.”

Patrice: “Dat is een idee (lacht). Maar toen wou ik niet teveel de slaaf worden van iemand van wie het boek is.”

Muidhond

Mensen doen nadenken

Met welk gevoel wil je dat mensen de zaal uitgaan?

Patrice: “Mensen tot nadenken kunnen zou ik al heel fijn vinden. Ik hoop dat ze door Muidhond iets genuanceerder gaan nadenken en niet meteen beginnen roepen voor ze iets gezien hebben. Dat ze eerst dingen laten bezinken voor ze meningen ventileren.”

En wat met de fans van het boek?

Patrice: “Ik denk dat het twee groepen kan aanspreken. Mensen die de film zien willen misschien het boek gaan lezen en mensen die het boek kennen zijn hopelijk nieuwsgierig naar de film.”

In online leesgroepen vrezen fans voor de verfilming. Het geeft aan hoezeer het boek hen heeft aangegrepen.

Patrice: “Ik weet het. Jos Geysels, die ik al langer ken en een fervent lezer is, zei het me nog ‘ga je dit boek verfilmen?’ Ik wil er met hem en mensen als Jean Paul Van Bendegem over praten want ik hoop dat de film verder gaat dan de kring van filmliefhebbers. Ik hoop dat we een maatschappelijk debat daarover kunnen voeren met filosofen, psychologen en mensen die in de praktijk met dit onderwerp te maken hebben. Ik denk dat het goed gaat uitdraaien maar we moeten natuurlijk afwachten.”

Muidhond

Moeilijke tijden

Is de tijdsgeest daarvoor gunstig?

Patrice: “We leven in #MeToo tijden en ik ben voorstander van die openheid maar de aandacht voor slachtoffers maakt het wel moeilijker om daders proberen te begrijpen.”

Inge: “De nuance dreigt nu soms verloren te gaan terwijl we genuanceerd over dergelijke gevoelige onderwerpen moeten blijven nadenken. In mijn werk merk ik dat veel mensen die dader zijn vaak ook slachtoffer waren. Mensen denken wel na over hoe het zou zijn wanneer ze een kind hadden dat daar mee te maken heeft, en dat is natuurlijk verschrikkelijk, maar niemand denk erover na hoe het moet zijn wanneer je een kind hebt dat hier mee worstelt.”

Patrice: “Ik keek naar Jonathan gekeken alsof hij mijn zoon was. Wat doe je dan als moeder? Een verscheurende vraag, toch?”

Daarom was het interessant dat hij jonger is, wanneer het om een vieze oude man zou gaan is het makkelijker om ons van hem los te maken.

Patrice: “Het ontheft ons van enige vorm van empathie of sympathie en al helemaal van onze verantwoordelijkheid.”

Overal daders zien, iedereen van alles beschuldigen doet hetzelfde.

Patrice: “We leven opnieuw in zeer Victoriaanse tijden. De preutsheid regeert weer. Seksueel misbruik moet bestraft worden maar velen gaan nooit tot daden over. Wat moet er met hen gebeuren? Moeten zij gedemoniseerd worden?”

Mensen bashen is door de sociale media een wijdverspreid fenomeen geworden.

Patrice: “De wereld is zo complex geworden en iedereen gaat mee in het ongenuanceerd polariseren.”

Velen geloven ook dat je kennis en inzichten simpelweg kan googelen.

Patrice: “Daarom hoop ik dat er nog steeds films van deze orde gemaakt kunnen worden. Ik hoop dat we allemaal niet alleen maar entertainment meer mogen maken. Dat je mensen ook nog tot nadenken mag stemmen.”

Little Black Spiders

Urgentie en entertainment

Ondanks de opleving van de Vlaamse cinema glijden we toch meer en meer af naar een entertainment scenario dat succes afmeet aan de cijfers. Ook de media doen daaraan mee.

Patrice: “Dat Joker (2019), een heel donkere film met een heel dubbele moraal, bekroond werd in Venetië is ook een sign of the times. Ik heb de indruk dat festivals nu vooral op rode loper evenementen focussen terwijl ze vroeger meer controverses en spraakmakende thema’s zochten. Zelf moet ik altijd een soort urgentie voelen, maatschappelijk of menselijk, om me op een filmproject te storten want hoe graag ik zelf ook naar entertainment kijk, ik kan daar geen drie jaar mee bezig zijn.”

De muziek versterkt het droomachtige, poëtische karakter van Muidhond.

Patrice: “Ik werkt steeds met John Parish maar dit was het wel de meest complexe score die hij al maakte voor mij. Hij moest zich inwerken in het onderwerp om zich te kunnen inleven. Ook al omdat de ganse film een soort evenwichtsoefening was hebben we er ditmaal veel over moeten praten om die balans te bereiken. Met muziek kan je heel erg manipuleren en dat mocht niet in dit geval. We wilden het overlaten aan de kijker, de protagonist niet te sympathiek maken maar ook niet te veel beschuldigen. Heel snel bleek een kleine snaar al te veel, of was er op andere momenten te weinig muziek. Het was een hele zoektocht. Zo heeft John veel muziek gemaakt die prachtig was maar om een of andere reden niet helemaal paste waardoor hij terug diende te beginnen.”

Inge: “Ik denk doorgaans niet veel na bij filmmuziek maar hier ontdekte ik hoe belangrijk een score is voor een film. Zo zag ik twee versies van de film die bijna identiek waren maar bij de ene was er een scène waarbij de muziek net iets anders was. Dat had ik niet meteen door maar ik vond wel dat de scène beter werkte en toen zei Patrice dat de muziek aangepast was.”

Patrice: “Het was de bedoeling dat de muziek bij Jonathan bleef en wanneer je een klein beetje veranderde kwam die muziek bij ons. Af en toe mag je wel op het puntje van je stoel zitten maar de worsteling moet bij hem liggen. Dat was heftig om te bewerkstelligen. Maar het is gelukt.”

Heel heftig ook is de masturbatie scène waar je midden in de scène begint om via actie extra intensiteit te geven aan het geheel.

Patrice: “De veroordeling van de maatschappij hebben we zoveel mogelijk weggelaten omdat iedereen wel weet hoe men denkt over pedofiele mensen maar daar wou ik ze wel even fysiek tonen. Bovendien is hij ook vies van zichzelf, hij haat zichzelf, vindt zich wansmakelijk en de vis maakt dit erg duidelijk. Maar één mokerslag volstond.”

Gent, 9 oktober 2019

IVO DE KOCK

(Artikel verschenen bij DeWereldMorgen.be, dinsdag 28 januari 2020)

MUIDHOND van Patrice Toye; B-N 2019, 99′; met Tijmen Govaerts, Line Pillet, Greet Verstraete, Ina Geerts, Julia Brown; scenario Patrice Toye naar Inge Schilperoord; fotografie Richard Van Oosterhout; muziek John Parish; montage: David Verdurme; distributie Imagine; release 29 januari 2020.

Inge Schilperoord, Muidhond, Uitgeverij Podium, Amsterdam, 2015 & 2020 (Paperback), 224 pagina’s.

Filmaffiche

Leave a comment