Interview Deauville directeur Bruno Barde: De zaal laat films toe mensen beter te maken

mrt 18, 2019   //   by Ivo De Kock   //   actueel, filmfestivals, nieuws  //  No Comments
In the valley of Elah

Het 33ste ‘Festival du Cinéma Américain de Deauville’ zal de editie blijven van de sterren Brad Pitt, Matt Damon, George Clooney en Michael Douglas. Van de Irak-drama’s Redacted, In the valley of Elah en Grace is Gone. Van de indie-prijsbeesten The Dead Girl en Never Forever. Maar Deauville 07 zal ook bijblijven als de eerste editie die 24 uur op 24 films vertoonde. Een gesprek met festivaldirecteur Bruno Barde, drijvende kracht achter ‘Les Nuits Américaines’.

Grace is Gone

Wat was het idee achter Les Nuits Américaines?

BRUNO BARDE: We wilden als eerste festival ter wereld 24/24u open zijn omdat een filmfestival eerst en vooral een festival van films is. Hoe meer films er worden vertoond, hoe tevredener ik ben. Ik zie niet in waarom je om 3 uur ‘s nachts naar een slechte tv-film moet kijken terwijl er goede films bestaan. Zeker aangezien velen in casinostad Deauville ‘s nachts leven.

Daarnaast, en daarom ook de hommages aan Sidney Lumet en Ida Lupino, wil ik de geschiedenis van de Amerikaanse cinema tonen. I.s.m. de Cinémathèque française laat ik het publiek dag en nacht kennismaken met de filmgeschiedenis via films. De missie van Le Public Système Cinéma is met de 6 festivals die we organiseren cinematografische kennis door te geven.

The Assassination of Jesse James by the coward Robert Ford

Ligt dat in de lijn van Deauville’s hommages aan filmsterren?

BARDE: Het opzet was altijd om te blijven innoveren. Deauville startte in 1975 met een beperkt programma. In 77 introduceerden stichters Lionel Chouchan en André Halimi grote hommages met grote vedetten. Toen ik er in 95 bijkwam voegde ik een competitieve sectie met onafhankelijke films toe, in 03 de documentaire sectie, vandaag de Amerikaanse nachten…

Before the devil knows you’re gone

Films bereiken het publiek via vele kanalen. Hou je met de nachten een pleidooi voor de bioscoopzaal?

BARDE: Ik stam uit een cinefiele traditie, film zie je voor mij eerst en vooral in de bioscoop. De zaal is een magische plaats. Het is als een kerk; je gaat binnen, er is een mysterie, een ambiance, je neemt plaats in het donker. In een kerk begint het mysterie, in de bioscoop start de magie. De magie is minder dan het mysterie, maar het is ook al niet slecht. In de wereld waarin we leven moet een festivaldirecteur cinema verdedigen als een kunst om de fouten van een industrie te herstellen.

Michael Clayton

Daarom voerde je de competitie in?

BARDE: Inderdaad, om het evenwicht te herstellen tussen de cinema van de studio’s en die van de onafhankelijken. Mede door wat wij deden integreerden de studio’s heel wat van de indies en is momenteel de balans meer in evenwicht. Deauville was aanvankelijk het festival van de majors, werd dan het festival van de independents en is nu het festival van alle cineasten.

Dat sterren zoals Brad Pitt en George Clooney dit jaar het voortouw nemen in het verdedigen van de onafhankelijke cinema is veelzeggend.

BARDE: De nieuwe generatie acteurs is er zich van bewust dat ze hun cinematografische geschiedenis in handen moeten nemen. Dus: produceren, regisseren, laten regisseren. Het is interessant omdat wanneer je de Amerikaanse filmgeschiedenis bekijkt het opvalt hoe vaak acteurs cineasten worden. Ida Lupino was een actrice, Sean Penn, Clint Eastwood, Paul Newman, die men vergeet maar die sublieme film gemaakt heeft, Robert Redford, Ben Affleck dit jaar,… Bij de independents ging het ook niet zozeer om economische zelfstandigheid maar om onafhankelijkheid van geest. Manckiewicz en Cassavetes waren onafhankelijke cineasten, Soderbergh is een onafhankelijke cineast die al dan niet met een studio werkt. Het is veeleer de geest van onafhankelijkheid die ons interesseert,
een geest gevat door ‘auteurs’.

The Dead Girl

Welke rol speelt Deauville hierbij?

BARDE: Deauville is het grootste Europese festival gewijd aan Amerikaanse cinema, het tweede grootste Franse festival na Cannes. En de Amerikaanse cinema is de grootste cinema ter wereld en van alle tijden, het is de cinema die iedereen heeft doen dromen. Onze rol is, via àlle films, te tonen dat film een kunst is. In 10 dagen worden hier 125 films vertoond. We bieden het publiek vreugde en kwaliteit, voeden hen op. Terwijl televisie hen alle dagen verlaagt. Wij doen het tegenovergestelde, voor ons is film een metafysisch medium dat de blik naar het niveau van de kunst verheft. De bioscoop is een plaats die films toelaat om mensen beter te maken.

Dat knoopt aan bij Deauville’s vertrouwde underdogpositie, ontstaan als verdediging van onpopulaire Amerikaanse cinema.

BARDE: Amerikaanse cinema was wèl populair in Frankrijk. Alleen voerden politici met bekrompen geest op een bepaald moment, gebruik makend van reële economische problemen, een verkeerde oorlog. Ik ben de eerste om de artistieke kwaliteiten van de Amerikaanse cinema te verdedigen maar mijn festival promoot de Amerikaanse cultuur niet. Ik organiseer in Deauville ook een Aziatisch filmfestival zonder me te interesseren in de Chinese politiek t.o.v. Hongkong. Cineasten zijn de getuigen van hun tijd. Via hun medium ageren ze tegen de wereld. Ik doe niet aan politiek maar interesseer me in film als politiek object. Cinema kàn de wereld verbeteren.

Never Forever

Daarom geef je filmmakers een platform.

BARDE: Ik ben blij dat de wereldpers de uitspraken van George Clooney verspreidt want hij symboliseert wat Deauville wil doen. Brian De Palma kwam gisteren aan met Redacted. Ook dat is waar Deauville voor staat: vrije cinema, onafhankelijk van geest – of hij nu door studio’s wordt gemaakt of niet – die tracht de blik van de kijker te verruimen. Cinema die reageert op het vulgaire beeld dat tv en internet bieden door het filmbeeld te herwerken. Door de jaren groeide een groep gelijkgestemde zielen: Todd Solondz is hier altijd, Todd Haynes komt vaak, Christine Vachon, de mensen van Miramax,… Film is een recente kunst, maar een die de collectieve verbeelding animeert, die alle dagen leeft, beweegt, zichzelf heruitvindt t.o.v. de tijd en andere kunsten.

Treur je niet wanneer je Haynes’ I’m not there misloopt?

BARDE: Nee, dat is geen ramp. Sommige films heb je, andere niet. Neem nu The Assassination of Jesse James by the coward Robert Ford. Een hele mooie film. CannesdirecteurThierry Frémaux was hier en zei dat hij hem graag gehad had. Maar Andrew Dominiks film was niet klaar. Er zijn ook films die om marketingredenen elders in première gaan. Haynes is hier vaak geweest, hij is een vriend, wanneer de film hier niet is weet ik dat daar redenen voor zijn. We hebben al veel, we moeten niet verdrietig zijn om wat we niet hebben.

Sicko

Als selectieheer zie je het merendeel van de Amerikaanse films. Wat viel je op?
BARDE: Dat de films dit jaar doordrenkt waren van onrust en melancholie. De Amerikaanse filmmakers stellen vast dat de wereld ziek is, zelfs hun komedies weerspiegelen die perceptie. Het is opvallend hoe alomtegenwoordig het thema van de dood is. Al dient gezegd dat de Amerikaanse cinema erin slaagt het op een minder deprimerende en meer louterende wijze aan te snijden. Een andere trend is het groeiend aantal films over Irak. Door in Deauville een dwarsdoorsnede van de Amerikaanse cinema te tonen geven we aan wat er leeft in de Amerikaanse samenleving. Wat, gezien het absorptievermogen van de Amerikaanse cultuur, tegelijk ook een beeld geeft van de evolutie van cinema wereldwijd.

When the Levees Broke

Hoe zie je de toekomst van het festival?

BARDE: Het is de 33ste editie, dus de volgende editie zal de verrijzenis zijn (lacht). Ik ben heel optimistisch. Het festival krijgt veel weerklank, we zullen onze zalen waarschijnlijk digitaal uitrusten, de digitale revolutie op het vlak van vertoning begeleiden. Wij luisteren naar de wereld zoals de cineasten naar de wereld luisteren.


FESTIVAL DE DEAUVILLE – 4 SEPTEMBER 07

IVO DE KOCK

(Artikel verschenen in FILMMAGIE, n° 578, oktober 2007)

Ira & Abby

Leave a comment