LES MOTS BLEUS
“Wanneer je klein bent heb je kleine angsten, wanneer je groot bent grote angsten” zegt leraar Vincent tegen de jonge Anna in Les Mots Bleus, een subtiel psychologisch drama dat Alain Corneau net voor zijn laatste films Le Deuxième Souffle en Crime d’amour maakte.
MR. NOBODY
Jaco Van Dormael maakt weinig films maar het zijn er telkens bijzonder markante. Zowel Toto le héros (Caméra d’Or in Cannes, César beste buitenlandse film, Plateau-prijzen) als Le Huitième jour (Acteursprijzen in Cannes en bij de Césars) werden wereldwijd bekroond. En na een wonderlijk parcours is er nu eindelijk het verbluffende Mr. Nobody, het meest ambitieuze project ooit van de Brusselse cineast en waarschijnlijk ook van de Belgische cinema tout court. Gewaagd qua budget en gedurfd qua stijl, inhoud en complexiteit. In één film tracht hij de vele (mogelijke) levens van een personage en alle thema’s van een filmmaker te omvatten.
PHANTOM THREAD
Tien jaar na het magistraal olie-epos There Will Be Blood werken Paul Thomas Anderson en Daniel Day-Lewis opnieuw samen voor Phantom Thread, het stijlvol verhaal van een tegelijk krachtige en fragiele couturier die in het London van de jaren vijftig weerstand tracht te bieden aan mode en liefde tot een amoureuze passie hem uit evenwicht haalt.
RABOT
Met haar documentaire over de sloop van sociale woonblokken in de Gentse, kansarme Rabotwijk maakte Christina Vandekerckhove een kleurrijk portret van vergeten bewoners en een universeel verhaal over bewogen levens in een dorp in de hoogte.
ROBOT & FRANK
“Cornflakes zijn voor kinderen” zegt een robot tegen zijn meester. “Jij bent voor kinderen, idioot” luidt het antwoord. Niet echt een hilarische dialoog, al zorgt het verbale duel tussen Frank Langella en Peter Sarsgaard voor vuurwerk, maar wel een die symptomatisch is voor de lichtvoetige ironie waarmee de Amerikaanse onafhankelijke productie Robot & Frank ons doet glimlachen. Deze in Sundance bekroonde debuutfilm van Jake Schreier kiest in tegenstelling tot vele hedendaagse komedies voor een light touch, een ‘minder is meer’-aanpak waarbij de ernstige thema’s even subtiel worden geïntroduceerd als de relativerende humor.
FRANK LANGELLA
“There are no second acts in American lives” schreef F. Scott Fitzgerald maar de 74-jarige Frank Langella begon als theateracteur, bijrolvertolker, karakteracteur en schrijver al aan enkele aktes. Zijn literair debuut ‘Dropped Names’ loopt parallel met de hoofdrol in Robot & Frank, een buitenkans want “in hoeveel scenario’s krijg je een robot als vriend?”
ROBOT & FRANK: FRANK LANGELLA AND JAKE SCHREIER
“Twee zaken haat ik: vals sentiment en nadrukkelijkheid” zegt Jake Schreier, “daarom was ik blij dat Frank Langella me voor de start van de opnames vertelde dat hij de rol niet wilde acteren maar wel spelen én dat hij geen gevoelens wou uitmelken”. Met zijn in Sundance bekroonde debuutfilm Robot & Frank bewijst Schreier dat subtiliteit werkt. Lees meer »
SAW
” I want to play a game” krijgen Mark,Paul, Amanda, Zep, Adam en Dr.Gordon te horen in Saw. Dat spelletje is best brutaal. Behoorlijk gewelddadig. En genadeloos. Een mokerslag die in 2005 de start betekende van een heus subgenre, ‘torture porn‘. Wij zagen toen een toekomstige cultfilm.
THE STORY OF FILM
De grote massa van bioscoopbezoekers heeft een broertje dood aan verveling. De filmindustrie produceert daarom films waarbij geen tijd wordt gelaten aan de consument om zich van een relatie tussen hem en wat hij ziet bewust te worden. Tussen het moment dat toeschouwers van het Lumière filmpje over een trein die in het station arriveert (L’arrivée d’un train à La Ciotat) gillend het zaaltje uitliepen, omdat ze vreesden te worden verpletterd door het gevaarte dat op hen afkwam, en de apathie van het hedendaagse publiek bij de meest gewelddadige films en bij holle 3D-films die hen terugvoeren naar film-als-kermisattractie, is amper 120 jaar verlopen. Nog nooit heeft een medium zo snel zijn mogelijkheden opgebruikt als bij film het geval is.
TROIS MONDES
Al te vaak is in films een sterfgeval een faits divers, de dood een betekenisloos hobbeltje in de plotlijn. Niet zo in Catherine Corsini’s Trois Mondes. Een overlijden is er belangrijk. De dood van een man wordt niet snel vergeten in de daaropvolgende scènes. Want de ethische keuzes waarrond alles draait zijn er mee verbonden.