Peter Landesmans Parkland: De collateral damage van een moord
PARKLAND
Een politieke film over de moord op JFK die niet tracht het ‘complot’ te ontrafelen maar wel de reacties van directe betrokkenen te duiden? Nog voor Pablo Larrains Jackie deed Peter Landesman dit met Parkland.
PARKLAND
22 november 1963 staat voor een van de meest emotionele publieke gebeurtenissen die vorige eeuw plaatsvonden: de moord op John F. Kennedy. Nu is de JFK-mythe ontluisterd maar toen was de algemene teleurstelling hartverscheurend, de mediagenieke Amerikaanse president belichaamde immers de hoop op een betere wereld en de amateurbeelden van de aanslag die de wereld rondgingen hadden een traumatische impact. Parkland gaat niet in op de wereldwijde gevolgen van het gebeuren in Dallas en serveert ons evenmin een moord- en complotanalyse zoals Oliver Stone deed met JFK maar focust op de schok die directe betrokkenen te verwerken kregen. Een beetje zoals die andere mozaïekfilm Bobby.
PARKLAND
Nu is Emilio Estevezs film over de moord op Bobby Kennedy sterker dan Peter Landesmans debuut omdat het gevoel van verlies er indringend is, de evolutie van de personages gelinkt wordt aan een keerpunt richting een meer verdeelde samenleving én alles uiteindelijk draait om hoop. Bij de op Vincent Bugliosi’s boek ‘Four Days in November’ gebaseerde procedurethriller Parkland zijn niet alle personages even sterk uitgewerkt (vooral de familie van Lee Harvey Oswald komt goed uit de verf) en kleurt een post-9/11 pessimisme de emoties donkerder dan nodig.
PARKLAND
Maar toch is de kijk op die fatale dag in Dallas (en de twee volgende dagen) door de ogen van geheim agenten, omstaanders, verwanten, de medische staf van het Parkland-hospitaal (waar de president stierf) en Oswalds familieleden best boeiend. Verwarring, verbijstering, onmacht, woede, onbegrip; de emoties zijn hevig en de schuldgevoelens soms groot. De verdienste van Landesman is dat hij aantoont dat de collateral damage van dergelijke gebeurtenissen immens is. Wie dicht op de feiten zit ervaart ze extreem traumatisch en kan ze onmogelijk verklaren en plaatsen.
PARKLAND
Dat geldt zeker ook voor Oswalds moeder (die in haar waanzin symbool staat voor de trauma’s en paranoia van de VS) maar niet voor amateur-cameraman Abraham Zapruder wiens 8mm-filmpje het meest bekeken ooit werd. Landesman zoomt niet enkel in op zijn ontreddering en zijn morele twijfel bij het verkopen van de beelden aan Life Magazine; hij introduceert hier voor een keer wèl een helikoptervisie door de kleermaker zowat een profeet te maken. Zapruder ziet de tijden veranderen en ontwaart zowel cynisme als ontspoorde media aan de horizon. En hij vraagt zich af: “Did I do that?”
IVO DE KOCK
GENRE drama
REGIE Peter Landesman
SCENARIO Peter Landesman & Vincent Bugliosi
FOTOGRAFIE Barry Ackroyd
MUZIEK James Newton Howard
CAST Marcia Gay Harden (Doris Nelson), Matt Barr (Paul Mikkelson), Zac Efron (Charles Caricco), Paul Giamatti (Abraham Zapruder), Billy Bob Thornton (Forrzest Sorrels)
PRODUCTIE USA – 2013 – 93’
PARKLAND