Gareth Edwards’ Godzilla: Herboren om de planeet te redden

dec 25, 2017   //   by Ivo De Kock   //   Algemeen, dystopie, film, genre, regisseur, sciencefiction  //  No Comments

GODZILLA

Net voor de release van Garteth Edwards’ Godzilla stierf de Zwitserse illustrator H.R. Giger, een meester in het scheppen van half-menselijke, half-buitenaardse en half-mechanische monsters. Geknipt dus om het legendarische Japanse filmmonster te reanimeren. Want Ishiro Honda’s Godzilla (1954) was tegelijk monsterlijk en menselijk.

GODZILLA

Gareth Edwards (Monsters) heeft de verdienste dat hij komaf maakt met de amerikanisering die Roland Emmerich doorvoerde met zijn Godzilla (1998) waar ‘het monster’ vreemd, abnormaal, boosaardig en vernielzuchtig is. Edwards beseft dat monsters in het Japanse onderbewustzijn zelden geasocieerd werden met het kwaad. Vandaar dat de nieuwe Godzilla wel buitensporig groot is maar ook buitengewoon aardig.

Edwards knipoogt naar reële rampen (9/11, de tsunami van 2004, Fukushima) maar gaat ook terug naar de roots van het nachtmerrieachtig monster dat geboren werd in een tijdperk overheerst door nucleaire angst. Godzilla werd gecreëerd in Japan midden jaren 50 als reactie op de Amerikaanse atoombomtesten in de Stille Oceaan nog geen tien jaar na de verwoesting van Hiroshima en Nagasaki. Het monster verrees uit de diepte om de menselijke (lees: Amerikaanse) arrogantie af te straffen.

GODZILLA

Edwards doet het legendarische monster herrijzen om een planeet te redden die in de steek wordt gelaten door falende militairen en onbekwame wetenschappers. Het planetair evenwicht wordt verstoord door twee monsters (Muto’s) die radio-actief materiaal verslinden, niet uitkijken waar ze lopen (en gebouwen verwoesten) en electro-magnetische stormen veroorzaken die San Francisco en Sillicon Valley bedreigen. Wat hen geschikt voer maakt voor superheld Godzilla, deze gruwelijke nietsontziende parasieten.

GODZILLA

Een leuke insteek, maar emotioneel werkt de film niet. Bij gebrek aan authentieke dreiging en gevaar is er geen spanning. De gevechten tussen de monsters het de getrokken vernielingsspoor ogen spectaculair maar zijn eerder vervelend dan opwindend. Op geen enkel moment lijkt er iets waardevols op het spel te staan. Terwijl het rond gezin en familie gecentreerd menselijke drama tenenkrullend karikaturaal en voorspelbaar is. Veelzeggend is dat ‘het offer’ wel geïntroduceerd wordt in de inleiding maar daarna snel plaats maakt voor meer traditionele, Spielbergiaanse heroïek. Het Hollywoodgehalte van Godzilla blijft te hoog om goed te zijn.

IVO DE KOCK

GENRE monsterfilm

AREGIE Gareth Edwards

SCENARIO Max Borenstein & Dave Callahan

FOTOGRAFIE Seamus McGarvey

MUZIEK Alexandre Desplat

CAST Aaron Taylor-Johnson (Ford Brody), dr. Ichiro Serizawa (Ken Watanabe), Bryan Cranston (Joe Brody), Elizabeth Olsen (Elle Brody), Carson Bolde (Sam Brody)

PRODUCTIE USA-J – 2014 – 123’

DISTRIBUTIE Warner

GODZILLA

Leave a comment