BUG
“Bug is Friedkins meest radicale en abstracte film,” aldus Cannes-Quinzainebaas Olivier Père in 2006, “een obsessieve film over obsessie, een paranoïde prent over paranoia met Friedkins vertrouwde thema’s: waanzin, hel op aarde en de dunne scheidingslijn tussen realiteit en nachtmerrie”. Zelf heeft de cineast het in een dvd-interview over “mijn meest diepgaande en verontrustende film”.
CARNAGE: Roman Polanski
Roman Polanski staat weer ‘in the picture’. Gelukkig niet omwille van de gekende persoonlijke, juridische tribulaties. De maker van Rosemary’s Baby, Chinatown en The Pianist maakt immers indruk met zijn nieuwste, Carnage, en krijgt met de nog tot januari in Bozar lopende expo ‘Roman Polanski, acteur en regisseur’ een gepast eerbetoon. “Ik zou graag beoordeeld worden op mijn werk,” blijft Polanski herhalen, “niet omwille van mijn leven”. Is het eindelijk zo ver?
THE CONVERSATION
“Met The Conversation wou ik het publiek dingen tonen over afluisteren, de technologie die er bij komt kijken en de mensen die het doen,” zegt Francis Ford Coppola in een making of uit 1974, “op het keerpunt van de film, als de opname gemaakt wordt, kun je bij de luistervink blijven of naar de opdrachtgevers gaan. Ik koos voor de luistervink”.
THE COMPANY YOU KEEP
“We stierven allemaal, maar sommigen van ons keerden terug”. “Het was geen droom maar een mogelijkheid die een realiteit had kunnen worden”. “We maakten fouten maar we hadden gelijk”. Met deze uitspraken zetten de personages de toon van The Company You Keep. Acteur-regisseur Robert Redford serveert ons een melancholische karaktergedreven thriller over politieke strijd en persoonlijk engagement.
CREED: Rocky Bolboa en Adonis Creed @ Philadelphia
“Het verhaal van Rocky is verteld, zijn boksverhaal en zijn reis met Adrian,” zegt Sylvester Stallone op de Blu-ray van Creed, “het gaat nu om een nieuwe generatie. Het personage Adonis Creed komt in beeld”. De tagline van de door Ryan Coogler (Fruitvale Station) geregisseerde zevende Rocky-aflevering is gepast “your legacy is more than a name”. Creed is een verhaal van overdracht en erfenis. Het verhaal van een volkse held met een larger than life aureool die wanneer de dood in beeld komt reïncarneert in een jonge antiheld. Een transformatie waarbij de geest, de spirit, intact blijft en de bokser met het ‘oog van de tijger’ en een hart voor familie klaargestoomd wordt voor ronde 8 en volgende.
FEEL MY LOVE: Ijzersterk debuut van Griet Teck
Verbazing alom vorige week op het Internationaal Filmfestival van Rotterdam toen de documentaire Feel my love, het debuut van de Vlaamse cineaste Griet Teck, op weg leek om de gegeerde Publieksprijs binnen te halen. Uiteindelijk won Oscar-kandidaat ‘Nebraska’ van Alexander Payne, maar met een vierde plaats hield Tecks liefdevol portret van mensen met dementie films van o.m. Spike Jonze en Jim Jarmusch achter zich. De morele winnaar heet zoiets.
THE GIRL WITH THE DRAGON TATTOO
David Fincher heeft de reputatie een compromisloos filmer te zijn die houdt van donkere verhalen, niet aarzelt om mensen te provoceren en graag van register wisselt. Dat en zijn fascinatie voor Europese literatuur liggen aan de basis van zijn The Girl with the Dragon Tattoo remake.
THE GRAND BUDAPEST HOTEL
Wes Anderson schept werelden die niet (meer) bestaan en die eigenlijk nooit bestaan hebben. De settings van The Royal Tenenbaums, The Life Aquatic with Steve Zissou, The Darjeeling Limited, Fantastic Mr. Fox, Moonrise Kingdom en nu ook The Grand Budapest Hotel zijn een groot mysteriespel waarbij het vertrouwde en het verrassende met elkaar verstrengelen in een tegelijk buitenissig en pijnlijk herkenbaar universum. Via het leidmotief van de tragi-heroïsche figuur die vergezeld en vereerd wordt door kompanen is er daarbij een terugkoppeling naar de auteur Wes Anderson en zijn ondertussen uitgebreide familie van acteurs. Want alles draait om het vertellen van tragikomische verhalen – het verzinnen van een wereld met een portie fantasie en een snuifje realiteit – en zowel het plezier als de tristesse die daarmee verbonden zijn.
THE HUNGER GAMES MOCKINJAY 2
Dat producent Lionsgate hoopt een attractiepark te openen met zijn drie grootste franchises (Twilight, Divergent en The Hunger Games) als verschillende ‘werelden’ illustreert hoe sterk cinema terugkeert naar zijn roots als kermisattractie. De films zelf geven dan weer aan hoe ver we verwijderd zijn van de morele cinema van de seventies toen attractieparken in het cult-tweeluik Westworld & Futureworld iets zegden over de samenleving en de rol van entertainment met duidelijk metaforische verhalen.
INVASION OF THE BODY SNATCHERS: Philip Kaufman
Horrorfilms reflecteren de tijd, ze geven de angsten van een periode weer. Tegelijk geven ze ook commentaar op de geest van de tijd. Dat blijkt overduidelijk wanneer je twee versies van Invasion of the Body Snatchers naast elkaar legt. De versies van Don Siegel en Philip Kaufman verschillen van elkaar maar ze zeggen beiden iets over de 20ste eeuw. Meer bepaald over de verschillende periodes waarin ze gemaakt zijn. De fifties en de seventies verschillen grondig van elkaar en dat blijkt uit de manier waarop ze omspringen met de metaforische peulmensen en de eenzaamheid van de protagonisten.