THEEB: Coming-of-age woestijndrama
Naji Abu Nowars debuut Theeb verdween snel uit onze bioscopen maar tijdens de BAFTA Awards 2016 viel de film wel in de prijzen. Theeb werd bekroond in de categorie ‘outstanding debut by a British director, writer or producer’. Een leuk visitekaartje voor de filmmaker, een stimulans voor de filmliefhebber om Theeb te (her)ontdekken op dvd.
L’ECUME DES JOURS: Michel Gondry transformeert het boek
L’écume des jours, de zevende speelfilm van de Franse regisseur-auteur-bricoleur Michel Gondry (Eternal Sunshine of the Spotless Mind, La Science des rêves, Be Kind Rewind, The Green Hornet, The We and the I) is een ode aan artisanale cinema via een surrealistisch getint tragisch liefdesverhaal. Maar het is vooral ook een inventieve adaptatie van de onverfilmbaar geachte cultroman die Boris Vian schreef in 1947. Een eigenzinnige, poëtische en emotionele interpretatie die begint als een lichtvoetige komedie maar eindigt als een apocalyptische dystopie. Met donkere melancholie als leidraad en de dood die verankerd is in liefde.
MR ARKADIN: Bij Orson Welles is film ook filosofie
Het interviewboek ‘Filmisch verlangen: Film als filosofie’ van de met de Vrije Universiteit Brussel verbonden professoren Luc Deneulin en Johan Swinnen is nu ook in Franse vertaling ‘Visions: Philosophie et cinéma’ beschikbaar. Dat mag ook wel want is een bijzonder interessante publicatie. “Fotografie en film weerspiegelen de wereld en geven er tegelijk vorm aan”, schrijven de auteurs in het voorwoord bij ‘Visions: Philosophie et cinéma’, “de camera verandert én interpreteert de wereld rondom ons.” Via gesprekken met filosofen peilen de auteurs naar hoe film ons de wereld anders leert zien.
FLY ME TO THE MOON
“Om échte 3D-films te maken, films die ik immersive 3D noem, is een mentaliteitswijziging nodig, zowel bij de filmmakers als bij de bioscoopuitbaters. Tot nu toe hebben we het scherm altijd gebruikt als een venster, zowel in 2D als in 3D. Ik probeer dat venster weg te nemen. Ik creëer een filmische ruimte waarmee ik het verhaal niet naar het publiek breng, maar het publiek midden in het verhaal plaats. Daar zijn een aantal technische modaliteiten voor nodig, uiteraard bij het maken, maar zeker ook bij het vertonen van de film. Om echt het gevoel van immersion te creëren, hebben we eigenlijk nieuwe bioscoopzalen nodig”. Aldus Ben Stassen. Ben wie? Fly me to the moon en Sammy’s Avonturen zullen bij een aantal filmliefhebbers een belletje doen rinkelen, maar Stassen is niet de meest bekende en mediagenieke filmmaker. Dat is jammer want de kleine Belg is een heuse animatiefilmpionier.
DAVID CRONENBERG: “Ik ben niet geobsedeerd door Hollywood”
“Film gemaakt door een marsmannetje voor marsmannetjes. Hoe kan je verwachten dat een aardbewoner het begrijpt?” Deze handgeschreven boodschap van David Cronenberg sierde de aan hem gewijde expo van het filmmuseum EYE Amsterdam. De films van de Canadese regisseur blijven moeilijk te vatten en verontrustend. Ook omdat ze de veilige afstand tussen film en kijker doorbreken. Zelf heeft Cronenberg het over “erg persoonlijke, reële uitdrukkingen van hoe ik de wereld zie. Niet op een intellectuele maar op een instinctieve, gevoelsmatige wijze. Af en toe wat ambigu”. In het tweede deel van ons David Cronenberg-interview vertelt het marsmannetje uit Toronto over zijn avonturen in Hollywood en zijn relatie met de droomfabriek.
DAVID CRONENBERG:” Sommigen gaan biechten, ik maak liever films”
“Ik kijk uit naar nieuwe Cronenberg films. Ik wou dat ik dat niet deed” bekende Martin Scorsese ooit. Ruim veertig jaar al maakt de Canadees David Cronenberg films die aangrijpend én verontrustend zijn. Omdat ze de vinger leggen op de kwetsbaarheid van de mens en de kijker confronteren met zijn eigen ambivalentie. Tijd voor een gesprek met een ‘Baron of Blood’ die het tot in het museum schopte.
ANTIVIRAL
Imitatie wordt vaak gezien als de eerlijkste vorm van vleierij. Vanuit dat standpunt moet David Cronenberg wel heel erg tevreden zijn geweest met Antiviral, het filmdebuut van zijn zoon Brandon. Want Brandon haalde overduidelijk de mosterd bij de vroege body-horrorfilms (The Parasite Murders, Rabid, Scanners) van vader David en verbond een pervers high concept met culturele commentaar en een lo-fi aanpak. Brandon geeft een sardonische Cronenberg-draai aan een actueel onderwerp: de extreme verheerlijking van beroemdheden. En zoals het een goede Cronenberg betaamt draait het verhaal rond ziekte en aftakeling.
DAVID CRONENBERG: THE EXHIBITION
De zomer van 2014 was de zomer van David Cronenberg. De Canadese filmregisseur van onder meer The Fly, Eastern Promises en A History of Violence fileerde Hollywood in Maps to the Stars en dompelde ons in het Amsterdamse Filmmuseum EYE ons onder in zijn even verontrustend als fascinerend universum.
DAVID CRONENBERG – THE EXHIBITION
In de zomer van 2014 liep in het Nederlandse filmmuseum EYE (Ijpromenade 1, Amsterdam) de in Canada door het TIFF ontwikkelde expo ‘David Cronenberg – The Exhibition’. Voor de lang als vulgair horrorcineast uitgespuwde Canadese filmmaker is deze passage via het museum een vorm van erkenning. Erkenning voor zijn talent als regisseur maar vooral ook voor zijn creatieve fantasie. Want deze expo maakt duidelijk dat Cronenberg heel wat objecten ontwikkelde die onze verbeelding prikkelden. Objecten die ook wanneer ze uit de filmcontext gelicht worden, kunstwerkjes blijven. David Cronenberg is een uniek visueel kunstenaar.
DAVID CRONENBERG: Op de set van Maps to the Stars
“Het was nooit mijn opzet om mensen enkel maar angst aan te jagen,” zei David Cronenberg ons toen we hem Skype-gewijs face-to-face interviewden op 12 juni 2014 (Gent-Toronto), “vooral toen men me ‘The Baron of Blood’ noemde vroeg men vaak ‘is het liefste wat je doet mensen doen schrikken?’ Maar dat vanachter een stoel verschijnen en ‘boe’ roepen interesseert me niet. Nu niet en toen evenmin. Wat mij wèl boeit is het onderzoeken van de human condition. Het gaat me om emoties en menselijke relaties en nooit om spielerei”.